Λάθη. Όλοι τα κάνουμε. Άλλοτε μεγάλα, άλλοτε μικρά. Οι συνέπειες τους ανάλογες. Άλλοτε μεγάλες, επίπονες και άλλοτε ανώδυνες, λιγότερο σημαντικές. Άνθρωποι άλλωστε είμαστε, λάθη κάνουμε.
Σε πολλούς αρέσει να παίζουν με τη φωτιά. Μία «διακριτική» αναισθησία δεν έβλαψε πότε κανέναν. Άλλωστε αρκετές φορές χρειάζεται για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις σε καταστάσεις ψυχοφθόρες και επώδυνες. Όταν παίζεις όμως με τη φωτιά και επιδίδεσαι σε ατοπήματα που επηρεάζουν τους άλλους, τι γίνεται;
Μαθαίνουμε άραγε από τα λάθη μας; Θέλουμε άραγε πράγματι να μάθουμε; Η αίσθησή τους είναι τόσο «γλυκιά» που ξεχνάμε τις όποιες επιπτώσεις; Αυτή η στιγμιαία ευχαρίστηση που προσφέρουν συχνά, είναι «ικανή» να δικαιολογήσει τη διαρκή επανάληψή τους;
Και τι είναι άραγε τα λάθη; Υπάρχει ένας οικουμενικός ορισμός που εξασφαλίζει την αναγνώρισή τους; Όχι. Καθένας από εμάς άλλωστε δε συνειδητοποιεί απαραίτητα πάντοτε τα λάθη που κάνει. Τι γίνεται όμως όταν τα συνειδητοποιούμε; Προσπαθούμε να επανορθώσουμε;
Βέβαια και τα λάθη δεν επανορθώνονται στην πραγματικότητα. Το παρελθόν δε διαγράφεται. Δε μπορείς να αναιρέσεις αυτά που έχουν ειπωθεί και συμβεί. Το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να προσπαθήσει να περιορίσει τις όποιες συνέπειες έχουν αυτά τα λάθη. Και τελικά η επιτυχία ή η αποτυχία κρίνεται μάλλον σε βάθος χρόνου.
Δεν τα γιατρεύει όμως όλα ο χρόνος. Μερικές φορές, περισσότερο από συχνά, όσος χρόνος και αν περάσει κάποια σημάδια παραμένουν ανεξίτηλα. Κάποιες πληγές όσες φορές και όσο και να τις περιποιηθείς, δεν επουλώνονται ποτέ. Παρά μονάχα καλύπτονται προσωρινώς, ίσα ίσα για να αντέξεις τη συνέχεια που σου επιφυλάσσει η ζωή.
Καμια φορά αναρωτιέμαι: Τι είναι χειρότερο; Να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη ξανά και ξανά χωρίς καν να συνειδητοποιείς ότι τα κάνεις ή να έχεις πλήρη άγνοια επ’ αυτών;
Στη μία περίπτωση αντικατοπτρίζεται μία στάση, μία συμπεριφορά φαιδρή, «φτηνή». Δείχνει μία πλήρη απαξίωση τόσο προς τον ίδιο τον εαυτό σου όσο και προς τους άλλους. Εξαρτάται πάντοτε από το ποιον επηρεάζουν τα εκάστοτε λάθη.
Στη δεύτερη περίπτωση, από την άλλη, πώς μπορείς να διορθωθείς; Πώς μπορείς να επανορθώσεις αν δεν έχεις γνώση των σφαλμάτων σου; Δεν είναι άραγε αυτό «ατόπημα»; Μία στασιμότητα και μία διαρκή πτωτική πορεία μπορεί μονάχα να έχει ένα τέτοιο γεγονός.
Από τη μία πάλι καμια φορά μπορεί να πει κανείς «καλό» είναι να κάνουμε και λάθη. Γιατί έτσι μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε να εξελισσόμαστε, να πηγαίνουμε μπροστά, να γινόμαστε καλύτεροι και καλύτερες. Και κάπως έτσι μπαίνει η πρόοδος στις ζωές μας.
Μπορούμε, βέβαια να μαθαίνουμε και από τα λάθη των άλλων. Δεν αρκεί παρά να κρίνουμε και να κουνάμε το δάκτυλο, κάθε φορά που καταλαβαίνουμε ή/και αναγνωρίζουμε σύμφωνα με τη δική μας κρίση, ότι κάποιος έσφαλε.
Είναι πράγματι και τα λάθη κομμάτι της ζωής μας. Μα η παγίδα που βρίσκεται; Στους «εγωισμούς» μας. Στο κατά πόσον μπορούμε, είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να τα παραδεχτούμε. Γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα και αυτό. Θέλει τόλμη, θάρρος, παρρησία. Τίποτα δεν είναι άλλωστε εύκολο και στρωμένο από μόνο του στη ζωή.
Πόσες φορές, λοιπόν, εσύ έσφαλες, το κατάλαβες και προσπάθησες να επανορθώσεις; Αναρωτήσου, πόσες φορές είναι εκείνες οι στιγμές που έκανες λάθη, μικρά ή μεγάλα, έριξες τον εγωισμό σου και ζήτησες συγγνώμη; Και ναι, μία συγγνώμη δεν τα λύνει όλα. Μπορεί όμως εύκολα να αποτελέσει μία καλή αρχή.
Γι’ αυτό σκέψου: Υπάρχουν άνθρωποι που πλήγωσες με τα λάθη σου και θες να επανορθώσεις; Ίσως δεν έκανες κακό σε κάποιον άλλον, αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό. Και πάλι! Θα πρέπει να επανορθώσεις. Αν πάλι κάποιος σε πλήγωσε με τα δικά του, και πράγματι σε νοιάζει τότε μη σιωπάς. Φανέρωσε τι νιώθεις και διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει: Σεβασμό.
