«Σωστοί άνθρωποι, λάθος στιγμή»
Κάθε φορά που φεύγω το ίδιο συναίσθημα. Η ίδια λύπη. Το ίδιο κενό. Ακόμα και όταν δε μιλάμε, όταν είμαστε στην ίδια πόλη είναι αλλιώς. Νιώθω μια περίεργη ασφάλεια. Αυτό που ξέρω πως αν σε πάρω τηλέφωνο θα τρέξεις να με βρεις. Που αν περάσει μια μέρα χωρίς να σε δω, θα βρεις τον τρόπο να με δεις εσύ.
Σε μια βόλτα βραδινή με το αυτοκίνητο και ενώ από πίσω έπαιζε το creep των radiohead, κοιτούσα τα σπίτια και τα μαγαζιά των ανθρώπων που εκείνη την ώρα ήταν κλειστά. Όμορφοι άνθρωποι που είναι στα σπίτια τους αυτή την ώρα. Άλλοι στην αγκαλιά που θέλουν και άλλοι θέλοντας να κάνουν πραγματικότητα το «run» του τραγουδιού και να φύγουν όσο πιο μακριά γίνεται.
Κάθε βράδυ που περνάει και δεν είναι μαζί σου σκέφτομαι σε ποια κατηγορία θα άνηκα αν ήμασταν μαζί. Περίεργο αλλά θα άνηκα και στις δυο κατηγορίες, όπως και εσύ. Δε χωράει αμφιβολία ότι θα βρισκόμουν στην αγκαλιά που θέλω, μα κάποια στιγμή θα ένιωθα πάλι πως πνίγομαι σε αυτή την κατάσταση και θα ήθελα απεγνωσμένα να τρέξω. Μακριά σου; Θα ήθελα να τρέξω μακριά αλλά με σένα.
Όλα αυτά ενώ κάνω μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Η βόλτα τελείωσε και η παρέα μου με άφησε κάτω από το σπίτι.
Κάθε φορά πριν ανέβω θυμάμαι εσένα. Εκεί που καθόμασταν. Στα σκαλάκια μας.
Κάθε φορά που είμαι κάτω από το σπίτι μου, νιώθω την παρουσία σου πολύ έντονη και σκέφτομαι πως δε θέλω να ανέβω ακόμα αλλά θέλω να έρθεις και να καθίσουμε λίγο όπως καθόμασταν παλιά. Εκεί πίσω στα σκαλάκια και να συζητάμε ως το πρωί για θέματα τόσο άσχετα αλλά που δε μας επέτρεπαν να τα διακόψουμε και να μαζευτούμε. Κάθε φορά πριν ανέβω κάνω αυτές τις σκέψεις. Έχουμε τόσο μεγάλη τηλεπάθεια, ή απλά κάπου είσαι εκεί γύρω και περιμένεις να δεις πότε θα μαζευτώ για να χτυπήσει το τηλέφωνό μου και να μου ζητήσεις να βρεθούμε για λίγο.
Και εγώ αν και ξέρω πως κάτι τέτοιο δε θα βοηθήσει κανέναν να προχωρήσει παρακάτω, ο ήχος του κινητού ακούγεται σα βάλσαμο στα αυτιά μου και εννοείται πως δέχομαι να βρεθούμε. «Σωστοί άνθρωποι τη λάθος στιγμή».
Αυτό ακριβώς ισχύει με εμάς. Τουλάχιστον από την πλευρά μου. Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν είχαμε γνωριστεί κάποια άλλη στιγμή.
Την ίδια στιγμή που το σκέφτομαι, την ίδια και το ακυρώνω στο μυαλό μου. Ίσως αν ήταν άλλη στιγμή να μην είχε την ίδια ένταση αλλά ούτε την ίδια διάρκεια.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δε σκέφτομαι ότι ήταν «σωστή στιγμή και λάθος άνθρωποι».