Σ’ αγαπάω. Δε χρειάζεται άλλος πρόλογος. Όλα κλείνονται μέσα στη φράση αυτή. Όμως είμαι παράξενος άνθρωπος. Με όλα όσα έχω δει, έχω καταντήσει κλειστός κι απόμακρος. Ανίκανος να καταφέρω να δείξω τα συναισθήματά μου.
Ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να «ανοιχτώ» είναι από κοντά. Μόνο εκεί μπορώ να κοιτάζω την άλλη στα μάτια και να καταφέρω να της δείξω όσα νιώθω για την πάρτη της.Μ’ αγαπάς. Το ξέρω καλά. Μου το έχεις πει, το έχω καταλάβει πλέον κάνοντας μία νηφαλιότερη αναδρομή στα γεγονότα. Όμως είσαι και εσύ κλειστός άνθρωπος. Και θέλεις το χρόνο σου για να εκδηλώσεις τα συναισθήματά σου για κάποιον.Όμως δε βλεπόμασταν συχνά. Εγώ, πνιγμένος στα χρέη και τις δουλειές που τρέχω εδώ και χρόνια. Εσύ, πνιγμένη στη δική σου καθημερινότητα, με τις δικές σου προτεραιότητες.
Όποτε, οι στιγμές μας ήταν λίγες. Μα ο εκνευρισμός μου πολύς όταν έκανα τόσα χιλιόμετρα για να σε δω, εσύ δε μπορούσες. Και έτσι, η μόνη πιθανότητα να σε δω ξανά από κοντά,να σε αγγίξω λίγο, θα ήταν αφού πέρναγαν -ξανά- μερικοί μήνες.
Αυτό ήταν και το λάθος μου. Εκνευριζόμουν λόγω αυτού, και αμέσως άρχιζα τον καυγά. Εσύ νόμιζες ότι σε υποτιμάω. Εγώ απλά φώναζα επειδή όντως μου έλειπες, και στεναχωριόμουν που θα περνούσαν μήνες μέχρι να σε ξαναδώ.Λάθος μου, το ξέρω καλά. Όμως ο σκοπός μου δεν ήταν να σε υποτιμήσω ή να σε κοροϊδεύω. Χτυπιόμουν σαν τον ηλίθιο επειδή σ’ αγαπούσα. Και σ’ αγαπάω ακόμη.
Τελικά μου είπες πως δε τραβάει. Πως πρέπει να σταματήσει όλο αυτό, και πως δε θα τα πούμε ποτέ ξανά. Σε παρακάλεσα. «Δε τραβάει» ήταν η απάντησή σου. Μα δε βλεπόμασταν ρε ψυχή. Οι στιγμές μας ήταν «μηδαμινές» -όπως εσύ τις χαρακτήρισες-.Μα εγώ, ως αντίλογο στο παραπάνω, έχω να σου πω το εξής: να σε δω θέλω ψυχή μου. Να μιλήσουμε, να τα λύσουμε όλα αυτά. Να ζήσουμε ο ένας τον άλλο δίχως νεύρα, αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα, με περισσότερες στιγμές.
Κανείς μας δε μπορεί να προκαταβάλλει το τέλος, έχοντας μόνο λίγες στιγμές στο ενεργητικό του. Δεν ανοίχτηκες και δεν ανοίχτηκα. «Υπέρμετρος εγωισμός» -για να χρησιμοποιήσω άλλον έναν δικό σου όρο- από αμφότερες τις πλευρές. Δεν ήθελα να φερθώ έτσι νευρικά και άσχημα ρε ψυχή… Και δε μπορώ μακριά σου. Ξέρω τι νιώθεις κι εσύ, ξέρω καλά τι νιώθω εγώ. Οπότε σ’ αγαπάω και μ’ αγαπάς. Γιατί να είμαστε χώρια;
Είναι κρίμα και για τους δυο μας…
