Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, επειδή μου αρέσει να πιστεύω στους ανθρώπους. Πράγματι, πιστεύω στους ανθρώπους. Μου αρέσει να “εισβάλλω” στις ζωές τους από μικρές χαραμάδες και να “κουρνιάζω” για λίγο πλάι τους. Η κυρία δίπλα μου στο λεωφορείο έδειχνε χαμένη στον δικό της κόσμο. Κρατούσε ένα χαρτί, διάβαζε μια πρόβα θεάτρου και πάνω είχε γράψει με κεφαλαία γράμματα τη λέξη ΟΝΕΙΡΟ ενώ λίγο πιο κάτω η λέξη που μου τράβηξε την προσοχή ήταν μια απ’ αυτές που είχε υπογραμμίσει. Φως. Ερωτήματα πολλά γύρω απ’ αυτό. Γιατί μας είναι τόσο σημαντικό; Γιατί μου είναι τόσο σημαντικό; Από που πηγάζει το φως;
Το φως είναι η ελπίδα, είναι η πίστη, είναι όλα όσα είμαστε αλλά και δεν είμαστε συγχρόνως. Είναι κάτι που κουβαλάμε μέσα μας κι αν το αφήσουμε να φωτίσει θα φωτίσει τον κόσμο όλο. Είναι το κουράγιο να βγάλουμε τη μέρα μέχρι το τέλος της. Είναι η δύναμη. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Υπάρχει ένα φως μέσα στον καθένα μας, το φως της αγνότητας, της αλήθειας και της δύναμης. Δεν συνδέονται πολλοί με αυτό στις ευτυχισμένες μέρες τους, αλλά στις πιο σκοτεινές τους αρκετοί συνειδητοποιούν ότι ζούσαν μ’ αυτό όλη τους τη ζωή. Η σκοτεινή φάση έρχεται απρόσμενα στη ζωή κάθε ανθρώπου και τότε είναι που ανακαλύπτεις αυτό το φως… Όπως λένε… το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος, μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό. Η θλίψη, δεν διώχνει τη θλίψη. Η απελπισία δεν διώχνει την απελπισία. Κι εξίσου ο πόνος, δεν διώχνει τον πόνο. Το φως το κάνει. Η ελπίδα αυτή που δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ…
Και πως ξεκίνησε από μέρους μου όλο αυτό; Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες, κάποια χρόνια πριν σε μια από τις πρώτες μου δουλειές. Μουντή μέρα. Μουντός καιρός. Μουντή η διάθεση των περισσότερων. Η συγκεκριμένη κυρία ερχόταν τακτικά, σιωπηλή, γρήγορα στα ψώνια της θα την έλεγες βιαστική με κατάξανθα μαλλιά και ένα πρόσωπο κουρασμένο με χαμόγελο που έσκαγε στο ελάχιστο, σαν να ήθελε περισσότερο μα συνάμα να μην μπορούσε. Έτρεχε μια κλήρωση εκείνες τις ημέρες και της έδωσα ένα κουπόνι. Γέλασε και μου είπε πως η τύχη δεν είναι με το μέρος της. Επέμεινα, δεν υπάρχει τύχη αλλά πίστη, στο καλό, υπάρχει ελπίδα και θέληση. Που ξέρετε πως θα τα φέρει η ζωή; Με κοίταξε με μια μικρή παύση πριν μιλήσει. Κάθε φορά με βλέπεις βιαστική επειδή εδώ πίσω λίγα στενά παρακάτω στη φλόγα, έχω τον μικρό μου, καρκίνος. Σιωπή. Σκοτάδι βαρύ. Δεν ξέρεις τι να πεις σε αυτές τις στιγμές. Δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε να ασπαστείς. Μόνο ένα λυπάμαι ξεστόμισα και εκείνη χαμογέλασε – όπως ελάχιστα χαμογελούσε πάντα – και έφυγε. Μα ερχόταν ξανά. Πάντοτε ερχόταν σε εμένα. Πάντοτε ήθελε εμένα να την εξυπηρετώ. Είχε μιλήσει στον μικρό για εμένα. Μια ηλιόλουστη τον έφερε να με γνωρίζει. Δεν είχα δει ποτέ ήρωα μέχρι όταν στάθηκε μπροστά μου. Και ο καιρός πέρασε. Ως που μια μέρα ήρθε και με πλησίασε. Με ρώτησε πως είμαι. Μου είπε πως χαίρεται που έχω αυτό το φως και πάντοτε της μιλάω, της εύχομαι πάντα καλή ημέρα παρόλο που δεν ξέρει κι ίδια αν θα είναι και που της δίνω ελπίδα. Δεν κάνω τίποτα. Ξεστόμισα. Είναι σημαντικό να έχουμε φως μέσα μας και εσύ έχεις πολύ μέσα σου. Ανταπάντησε εκείνη. Και από τότε αναρωτήθηκα αν όντως έχω φως μέσα μου κι αν ξέρω κάποιον κοντά μου που να έχει. Πράγματι, συνειδητοποίησα πως ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα με φως… είναι η μαμά μου. Μετά απ’ όσα έχει περάσει, χρόνια μετά, το φως λάμπει μέσα της το ίδιο. Και δεν το βάζει ποτέ κάτω.
Μέρες πέρασαν και η κυρία επέστρεψε. Εκείνη την ημέρα χαμογελούσε πραγματικά. Φεύγουμε, μου είπε με μάτια που έλαμπαν. Τον νίκησε. Εκείνος ήταν εξ αρχής ο πιο δυνατός απ’ όλους μας. Και ξέρεις κάτι; Είχε πιο πολύ φως μέσα του απ’ ότι εγώ, είχε ελπίδα και πάντοτε θυμάμαι και τη δική σου ελπίδα που έλεγες. Πήγαν όλα καλά. Μην αλλάξεις το φως σου μου είπε… Να έχεις κι εσύ ελπίδα σε ό,τι σου φέρει η ζωή… Την αποχαιρέτησα και δεν την είδα ποτέ ξανά…
Οι άνθρωποι, ακόμη και ξένοι, στιγματίζουν τη ζωή μας. Κι εγώ έχω φυλάξει μέσα μου αυτή τη στιγμή, κι ας έχει χαθεί… Δεν εύχομαι μόνο να είναι καλά το αγοράκι αλλά να μην χάσει ποτέ ούτε εκείνο ούτε η μητέρα του το φως από μέσα τους επειδή έτσι τα νίκησαν όλα και θα νικάνε πάντα με αυτό στην πορεία… Η ζωή είναι άδικη και δεν μπορούμε να μάθουμε το γιατί μα από κάθε ρωγμή της μόνο έτσι μπαίνει το φως… Η ζωή του κάθε ένα από εμάς πρέπει να έχει φως κι όχι σκοτάδι, να το ζούμε, να την ζούμε… Να ελπίζουμε και πάνω απ’ όλα να θυμόμαστε πως το φως που βλέπουμε στους άλλους υπάρχει μέσα μας, εξίσου. Αρκεί να μας αφήσουμε να το δούμε…
