Μετά από ένα χρόνο και 5 μήνες ήρθε η ώρα να πω αντίο και να γράψω το τελευταίο μου άρθρο στο MAXMAG. Ένας κύκλος έκλεισε και η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη. Θυμάμαι το πρώτο μου άρθρο που έστειλα στο περιοδικό για να με εγκρίνουν, το οποίο λεγόταν «Αγάπη, τετριμμένη λέξη». Επέλεξα να γράψω για την αγάπη, γιατί θεωρώ, ότι είναι το πιο σημαντικό συναίσθημα και το πιο βασικό για να γίνει ένας άνθρωπος καλός, ισορροπημένος και να επιδιώξει με καλούς για αυτόν τρόπους να γίνει χαρούμενος και κάποιες φορές ευτυχισμένος. Πλέον πιστεύω, σε αντίθεση με τα όσα προβάλλονται, πως δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να είναι κάποιος ευτυχισμένος συνέχεια, ούτε κατά διάνοια. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό.
Έπειτα από αυτό, το πρώτο άρθρο, ακολούθησαν αρκετά ακόμα με θέμα τον εαυτό, τους ανθρώπους, την κοινωνία, την ελπίδα που προσπαθώ να έχω και για αυτό θέλω να την επικοινωνώ μέσα από τα λόγια μου. Ένα από τα άρθρα που ήταν πολύ βοηθητικά για μένα την ίδια, αφού η εξωτερίκευση πάντα κάνει καλό, ήταν εκείνο που έγραψα για την μητέρα μου, που τώρα δεν είναι πια εδώ. Ξέρετε όταν χάνεις έναν άνθρωπο που αγαπάς πάρα πολύ στην αρχή δεν μπορείς καν να βιώσεις τον πόνο ατόφιο, γιατί το σώμα σου και η ψυχή σου δεν μπορεί να το υποστηρίξει, επειδή είναι πέρα από αυτό που αντέχει. Αφού περάσει ο καιρός κάπως σιγά σιγά μπορεί τότε, για λίγα λεπτά, να βιώσεις τον πόνο και να τον θρηνήσεις. Εύχομαι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση με αυτό που περιγράφει το άρθρο να ένιωσαν λιγότερο μόνοι. Εμένα πάντως μου άνοιξε την «βαλβίδα» που χρειαζόταν για να προχωρήσω.
Όπως καταλαβαίνεται από τα λόγια μου, όλα τα άρθρα που έχω γράψει εμπνέονται από την ζωή μου. Νομίζω δεν θα μπορούσα να γράψω αλλιώς. Αν κάτι δεν με απασχολεί, αν κάτι δεν μου κάνει εντύπωση δεν μπορώ να το γράψω. Δεν μπορώ να γράψω ένα άρθρο που απλά μου φαίνεται ωραίο. Ίσως θα έπρεπε αλλά δεν μπορώ. Η αρθρογραφία μου ήταν η εβδομάδα μου, και η Κυριακή μου ήταν αυτό που είχε μείνει πιο πολύ μέσα μου και έπρεπε να το μοιραστώ και με κάποιον άλλον. Ήταν τόσο όμορφο ταξίδι και πέρασε τόσο γρήγορα…
Όμως ξέρετε ότι η ζωή συνεχίζεται, και έτσι όπως προχωράς κάποια πράγματα τα αφήνεις πίσω γιατί έκλεισαν τον κύκλο τους, κάποια συνεχίζεις να τα έχεις, και αναζητάς κάποια καινούργια, γιατί συχνά το μυαλό συνηθίζει και βαριέται και έτσι προχωράμε παρακάτω γιατί αλλιώς μια ζωή θα κάναμε τα ίδια και τα ίδια. Τώρα σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι κάνουν κάθε μέρα ακριβώς αυτό. Πώς να νιώθουν άραγε; Να τους αρέσει; Και αν δεν τους αρέσει με ποιο τρόπο το δικαιολογούν; Για τα παιδιά τους; Γιατί πρέπει να βγάλουν λεφτά; Τι λένε στον εαυτό τους? Έτσι θα ήθελα να κλείσει το τελευταίο μου άρθρο, με προβληματισμό για την επανάληψη που δεν εξελίσσει τον άνθρωπο, αλλά τον αποδυναμώνει σιγά σιγά, τον κάνει λιγότερο.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που εύχομαι να μην το έχετε, γιατί άλλωστε δεν θα ζούμε για πάντα, υπάρχουν τόσες χώρες στον κόσμο που δεν έχουμε δει, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν έχουμε γνωρίσει, και τόσοι εαυτοί καλύτεροι που δεν έχουμε φτάσει.
Αυτά από εμένα.
Φιλιά πολλά!
