Έτσι όπως κατέβαινα την Φορμίωνος με το αμάξι είδα ένα μπουφάν φωσφoριζέ να τρέχει στο στενό πεζοδρόμιο στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Προφανώς αυτό το μπουφάν το φόραγε κάποιος άνθρωπος, γιατί αλλιώς θα ήταν πολύ σουρεαλιστικό, και τώρα με τέτοιο κρύο δεν είμαστε για τέτοια. Τον βλέπω λοιπόν την πρώτη φορά, λέω ουάου, τι μπουφάν είναι αυτό που είναι σαν να μην φαίνεται τίποτα άλλο. Μετά τον ξαναβλέπω πάλι στο ίδιο περίπου σημείο, λες και είχαμε δώσει ραντεβού και λέω δεν παίζει, θα γράψω άρθρο για αυτόν τον κύριο και τον τρόπο που έχει προστατεύσει τον εαυτό του ως προς τους κινδύνους που μπορεί να συναντήσει έξω.
Φαντάζομαι λοιπόν πως πρέπει χρόνια να κάνει αυτού του είδους την γυμναστική, ξέρει τι μπορεί να αντιμετωπίσει αν τρέχει το βράδυ, ότι μπορεί να μην τον δει κάποιο αμάξι και να τον πατήσει για παράδειγμα, και θέλει να νιώθει καλά και ασφαλής. Όλοι δεν θέλουμε εξάλλου; Πόσο μάλλον όταν είμαστε εκτεθειμένοι! Οπότε τον φαντάζομαι να μπαίνει μέσα σε ένα μαγαζί με αθλητικά είδη, να ρωτάει ποιο είναι το καλύτερο μπουφάν για ελεύθερο τζόκινγκ και να του προτείνουν αυτό. Επειδή τον κόβω και για πολύ της λεπτομέρειας σίγουρα θα έχει κοιτάξει και άλλα, αλλά τελικά τον πείθει το συγκεκριμένο.
Το αγοράζει λοιπόν, μαζί με τα κατάλληλα παπούτσια, τα οποία δεν παρατήρησα αν ήταν και αυτά φωσφοριζέ αφού με είχε τυφλώσει το μπουφάν, προφανέστατα. Έτσι λοιπόν νιώθει έτοιμος, βγαίνει το βράδυ για τρέξιμο και το φοράει, έτσι μπορεί να είναι συγκεντρωμένος μόνο σε αυτό που τον ενδιαφέρει, δεν έχει άλλους περισπασμούς. Σίγουρα όλα τα αμάξια που τον βλέπουν δεν τον ξεχνάνε και έχουν αναρωτηθεί για το τι είναι αυτό που έρχεται προς το μέρος τους. Μετά φυσικά καταλαβαίνουν.
Το θέμα είναι γιατί δεν τον έχω ξαναδεί αυτόν τον κύριο και το μπουφάν του, ποτέ ξανά, και τον είδα μέσα σε μια εβδομάδα δύο φορές; Που ήταν πριν; Σε ποιους δρόμους έτρεχε; Σε στενά ή ίσως στο πάρκο; Μπορεί να άλλαξε μπουφάν και για αυτό να τον παρατήρησα τώρα. Είδατε; Μπορεί να υπήρχε και πριν αλλά να ήταν ουδέτερος, να φορούσε κάτι μαύρο, κάτι γκρι, κάτι που δεν τραβάει την προσοχή τέλος πάντων.
Άραγε εμείς τι μπουφάν φοράμε; Φαντάζομαι για τους ανθρώπους που δεν μας ξέρουν φοράμε κάτι σε σκούρα χρώματα, κάτι που το βλέπεις μια φορά και το ξεχνάς, όπως έναν άγνωστο στο μετρό. Για τους γνωστούς φοράμε κάτι πιο αναγνωρίσιμο, κάτι που τους τραβάει την προσοχή αλλά δεν τους προκαλεί κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα. Για τους ανθρώπους όμως που μας αγαπάνε; Εκεί φαντάζομαι ότι φοράμε κάτι κόκκινο. Σαν μια καρδιά που πάλλεται. Κόκκινο ζεστό και όμορφο, δύο κόκκινα που αγκαλιάζονται μια μεγάλη φωτιά. Είτε με φιλικό είτε με ερωτικό τρόπο, απλά πρέπει να υπάρχει αγάπη.
Για τα κατοικίδια μας φαντάζομαι να φοράμε ένα μπουφάν ή πράσινο ή μπλε, ένα χρώμα που επικρατεί πιο πολύ στην φύση, αφού όλοι ζώα είμαστε. Κάποια δεν σκέφτονται καθόλου, κάποια σκέφτονται και κάποια ενώ υποτίθεται ότι θα έπρεπε δεν το κάνουν. Τι να κάνουμε. Τα τελευταία έλλογα όντα ή αλλιώς άνθρωποι που δεν σκέφτονται άρα είναι πολύ πιθανόν να κάνουν κακό τα φαντάζομαι με ένα μπουφάν με καρφάκια, δηλώνουν την παρουσία τους, δηλώνουν ακόμα και ότι δεν πρέπει να πας κοντά τους αλλά κάποιοι άνθρωποι πάνε, και πληγώνονται και μετά το μπουφάν τους στάζει…
Εσύ λοιπόν, τι μπουφάν φοράς?
