Ο χρόνος τρέχει σαν νερό λέει ο λαός, κι αυτόν τον καιρό ανακαλύπτω κι εγώ τον λόγο για τον οποίο χρησιμοποιείται αυτή η φράση. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που υπάρχει ένα τραγούδι που την περιγράφει απόλυτα. Φυσικά δεν είναι άλλο από το «Δεν Προλαβαίνω» των Locomondo.
Δεν ξέρω αν έχεις ποτέ βρεθεί σε μια κατάσταση της ζωής σου που τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα, ώστε να μην μπορείτε να τα φτάσεις, αλλά σε ακριβώς αυτή την φάση βρίσκομαι εγώ. Από παιδί ήμουν απίστευτα οργανωτική. Μέσα στο μπλοκάκι μου υπήρχαν όλες οι αρμοδιότητες που έχω και εβδομαδιαίο πρόγραμμα, το οποίο τηρούνταν κατά γράμμα. Τώρα, όλα έχουν καταρρεύσει. Οι υπέροχες εποχές που δεν αγχωνόμουν για τίποτα γιατί τα είχα όλα οργανωμένα πέρασαν και έδωσαν τη σκυτάλη στη νέα εποχή. Σ’ αυτή που η συναισθηματική πίεση που νιώθω δε με αφήνει να οργανωθώ. Πλέον, νιώθω πως η ζωή μου καθορίζεται από τους άλλους και τα δικά τους προβλήματα. Νιώθω ανίκανη να επιβάλλω αυτά που θέλω. Μάλιστα, ώρες ώρες νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα τεράστιο αδιέξοδο και το μόνο που κάνω είναι να φωνάζω «δεν προλαβαίνω»!
«Όταν κάποιος νιώθει έτσι, καλό είναι να πάει μια εκδρομή με τα αγαπημένα του πρόσωπα» διαβάζω σ’ ένα βιβλίο κι αμέσως ζητάω άδεια από τη δουλειά μου. Βρήκα παρέα και τοποθεσία, έφτιαξα βαλίτσα κι έφυγα για το ταξίδι μου. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν πήραν την τροπή που περίμενα. Το σώμα μου χαλάρωσε, αλλά το μυαλό μου ούτε λεπτό. Δεν μπορούσα με τίποτα να ηρεμήσω το μυαλό μου. Η σκέψη μου τριγύριζε συνεχώς στις υποχρεώσεις τις οποίες δεν προλαβαίνω να διευθετήσω. Άρα, μάλλον η χαλάρωση είναι προσωπική υπόθεση και δε βοηθάει να εφαρμόζουμε πάντα τις λύσεις των άλλων.
Αφού δε με βοήθησε το ταξίδι, αποφάσισα να ηρεμήσω με τον δικό μου τρόπο. Έβαλα δυνατά στο ραδιόφωνο τον αγαπημένο μου σταθμό και πήρα τα πινέλα και το καβαλέτο μου. Ανακάτεψα τα χρώματα και ξεκίνησα να αποτυπώνω τη θλίψη μου στον καμβά. Ομολογώ πως το αποτέλεσμα μου άρεσε, αλλά είναι πλήρως μελαγχολικό. Οι υπόλοιπες μέρες με βρήκαν αγκαλιά με την κιθάρα μου, αλλά κι εκεί είχα το ίδιο αποτέλεσμα. Οι στίχοι έλεγαν συνέχεια το λυπηρό «δεν προλαβαίνω», ενώ οι νότες σχημάτιζαν μια θλιβερή μελωδία που σου τρυπούσε την καρδιά. Τέλος, είπα να απευθυνθώ στη γραφή. Το μελάνι σχημάτισε λέξεις πάνω στο λευκό χαρτί κι αν και δημιουργήθηκε ένα μελαγχολικό κείμενο, ήταν απόλυτα ειλικρινές, όπως φυσικά και όλα τα προηγούμενα.
Όταν νιώθεις τόσο πιεσμένος, όταν αρχίσεις να θεωρείς υποχρέωση να βρεθείς με τον σύντροφό σου, όταν νοιώσεις να σε πιέζουν μέχρι και τα χόμπι σου, τότε μάλλον πρέπει να αποδεχθείς την κατάσταση. Είναι η ώρα να δράσεις και δεν πρέπει να περιμένεις τον χρόνο να σου λύσει το πρόβλημα, γιατί ο χρόνος τρέχει και η κακή ψυχολογία σου θα μεταφέρεται σ’ όλους τους τομείς της ζωής σου. Αν, λοιπόν, πας μια εκδρομή, αλλά δεν αποφασίσεις να περάσεις καλά, τότε αυτό δε θα γίνει σε καμία περίπτωση. Κατά συνέπεια, το κέφι σου θα φτιάξει αν εσύ το αποφασίσεις και τον χρόνο θα τον προλάβεις αν εσύ το θελήσεις. Εξάλλου, δε χρειάζεται να τρέξεις για να προλάβεις τον χρόνο, αρκεί να κάνεις μικρά και σταθερά βήματα!
Σύνταξη κειμένου: Γεωργία Μπιμπούδη
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
