Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως γίνεται μια πόλη να είναι τόσο ερωτική. Ήρθα στο Σαν Σεμπάστιαν/Donostia ένα καλοκαιρινό πρωινό, μετά από αρκετές ώρες ταξίδι, μα αμέσως κατάλαβα πως η μικρή αυτή πόλη άξιζε κάθε ταλαιπωρία. Το αεροπλάνο της Vueling Airlines προσγειώθηκε στο Μπιλμπάο με απ’ευθείας πτήση από Αθήνα, μιας και ήταν καλοκαίρι και από εκεί το τραίνο με μετέφερε στη Βασίλισσα της Χώρας των Βάσκων. Ήταν ό,τι ομορφότερο είχα δει μέχρι τότε.
Περπάτησα στους δρόμους της και βρήκα πολλά ξενοδοχεία που μου έκαναν εντύπωση. Καταλύματα που στεγάζονταν σε παλάτια της Μπελ Επόκ, βίλες και κτήρια από την εποχή του 19ου αιώνα. Τελικά, επέλεξα ένα μικρό και φιλικό ξενοδοχείο με θέα το δύσβατο και απότομο λόφο Monte Urgull ο οποίος με κούρασε αφάνταστα λίγες μέρες μετά που αποπειράθηκα να τον ανεβώ για να δω το φρούριο 16ου αιώνα, La Mota. Δεν ήθελα η πρώτη μου μέρα στη βόρεια Ισπανία να με βρει στο ξενοδοχείο, κι έτσι αποφάσισα να πάω μια βόλτα στην παραλία La Concha μπροστά από τον παραλιακό δρόμο Paseo Miraconcha. Έστρωσα την πετσέτα μου στην παχιά αμμουδιά και απόλαυσα τη θέα των δύο λόφων, του όμορφου νησιού Santa Clara.
Ο ήλιος είχε πέσει και ο κόσμος είχε μειωθεί αισθητά. Απέναντί μου μια παρέα νέων με σανίδες του surf τραβούσαν τα περισσότερα βλέμματα πάνω τους. Εκεί είδα και εσένα. Το κορμί σου είχε χρώμα σοκολάτας και τα μαλλιά σου είχαν την απόχρωση του έβενου. Όμορφος και αρρενωπός. Για μια στιγμή τα βλέμματά μας ενώθηκαν και πίστεψα πως έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Σάστισα, πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό. Χαμήλωσα το κεφάλι σηκώθηκα, μάζεψα την πετσέτα μου και έφυγα.
Επέστρεψα στο δωμάτιο που θα με φιλοξενούσε για το υπόλοιπο του καλοκαιριού και έκανα ένα απολαυστικό μπάνιο. Φόρεσα ένα φόρεμα που με έκανε να νοιώθω όμορφη και ξεκίνησα να βρω τη γκαλερί τέχνης στην οποία με περίμεναν οι συνεργάτες μου από Ελλάδα. Όσο ειδυλλιακό και αν ήταν το μέρος, εδώ βρισκόμουν για δουλειά και έπρεπε να το θυμάμαι. Το Σαν Σεμπάστιαν πάντα αποτελούσε κέντρο τεχνών, μιας και πολλές αξιόλογες εκθέσεις τέχνης της Ισπανίας πραγματοποιούνται εδώ. Είδα εκθέματα και αντάλλαξα απόψεις με άλλους καλλιτέχνες. Περνούσαμε όμορφα και πήγαμε με ταξί στην Parte Vieja, την παλιά πόλη δηλαδή... Ήταν το κέντρο των καφέ και των εστιατορίων. Παντού γύρω σου έβλεπες βραβεύσεις. Με τόσα αστέρια Michelin δικαίως αποτελεί τον νούμερο ένα γαστρονομικό προορισμό σκέφτηκα, καθώς μπαίναμε μέσα σε ένα από αυτά. Απόλαυσα ένα γευστικό τοπικό μηλίτη -ή sidra, όπως αποκαλείται- και χάθηκα στην κουβέντα της παρέας.
Για μια στιγμή χάθηκα κοιτώντας γύρω μου τις παρέες, τα ζευγάρια νέων και την όψη μερικών από αυτούς. Κοίταξα στο μπαρ και εκεί είδα κάτι που με έκανε να κοκκινίσω. Είδα εσένα, για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σε κοιτάζω, ίσως και να μην ήθελα. Με πλησίασες πριν καν το καταλάβω και όλα ξεκίνησαν αμέσως.
Μιλούσες Βασκικά και παρά τα πτυχία στην Ισπανική γλώσσα, μου ήταν δύσκολο να σε καταλάβω, όμως δε μας εμπόδισε αυτό. Ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Εσύ ήσουν ντόπιος και σπούδαζες σε ένα από τα δύο πανεπιστήμια της πόλης και εγώ μια απλή επισκέπτρια. Μου έμαθες να δαμάζω τα τεράστια κύματα και πως το Σαν Σεμπάστιαν αποτελεί τη Μέκκα του surf. Κάναμε βόλτες ώστε να δω το Παλάτι Μιραμάρ και το παλάτι Αγιέτε που αποτελεί τη θερινή κατοικία του βασιλιά. Οι όχθες του ποταμού Ρίο Ουρουμέα ,ή οι promenades της παραλίας μας φιλοξενούσαν σχεδόν κάθε βράδυ όπου πιανόμασταν από το χέρι και κάναμε βόλτα τρώγοντας παγωτό.
Έμαθα πάρα πολλά μαζί σου… Δημιουργήσαμε αναμνήσεις που δεν μπορούσα καν να φανταστώ. Η αγαπημένη μου είναι η βόλτα που πήγαμε στο ενυδρείο. Δεν έχω δει ωραιότερο μέρος στη ζωή μου… Ο διάδρομος από γυαλί και από πάνω μας να περνά κάθε είδους θαλάσσιας ζωής. Μόνο αξιοζήλευτη μπορώ να χαρακτηρίσω την εμπειρία μου αυτή. Δεν ήταν όμως η μόνη…Πήγαμε στην υπαίθρια αγορά, στις μπουτίκ και στις παραδοσιακές sidreria, και τα βραβευμένα εστιατόρια της πόλης. Αργά το απόγευμα κάναμε «poteo». Τριγυρνούσαμε δηλαδή από μπαράκι σε μπαράκι και δοκιμάζαμε όρθιοι pintxos και txacoli, -δηλαδή τάκος και ντόπιο λευκό κρασί-. Το ταξίδι στο Σαν Σεμπάστιαν γέμισε έρωτα την καρδιά μου και πρόσφερε απλόχερα ικανοποίηση στους γευστικούς μου κάλυκες. Μπρουσκέτες με γαρίδες, καβούρια και κρύα pintxos παρέα με καλό κρασί και τη δική σου αγκαλιά ήταν για εμένα ο επίγειος παράδεισος, όσο αστείο και αν ακούγεται αυτό.
Υπέροχο το Σαν Σεμπάστιαν. Ερωτικό και επιβλητικό. Νεανικό και κλασικό. Όμορφες παραλίες, αλλά και δύο λόφους. Κρύο Ωκεανό, μα φανταστικό ζεστό κλίμα. Κόσμο ζεστό και χαρούμενο όπως αυτόν στη χώρα μας και φαγητό καλύτερο από οπουδήποτε. Μεγάλη ιστορία αυτή η πόλη. Μεγάλη και «πικρή». Όπως η γαλλική εκστρατεία στις 31 Αυγούστου 1813, κατά τον Ιβηρικό πόλεμο. Η μέρα που η πόλη κάηκε ολοσχερώς. Τα πάντα, εκτός από τον δρόμο 31 Αυγούστου. Στον δρόμο που βρεθήκαμε την τελευταία ημέρα της παραμονής μου στην πόλη σου. Η επέτειος όπως κάθε χρόνο γέμισε το γραφικό αυτό κομμάτι της πόλης, όπως κάθε χρόνο την ημέρα της επετείου, κεριά αναμμένα. Ήταν όμορφα και λυπηρά. Όπως και ο αποχαιρετισμός μας.
Αποχαιρέτησα εσένα και το Σαν Σεμπάστιαν την πρώτη ημέρα του φθινοπώρου. Την εποχή που ο τουρισμός στο νησί αυξήθηκε εξαιτίας του ομώνυμου Φεστιβάλ κινηματογράφου . Μόνο καλά έχω να πω για τη μοναδική αυτή πόλη της Χώρας των Βάσκων. Είναι ένα διαμάντι λίγο πριν τον φουρτουνιασμένο ωκεανό. Σίγουρα ό,τι ομορφότερο έχω δει. Με γέμισε γεύσεις, αναμνήσεις, μυρωδιές και ήχους. Χρώματα από τις εκθέσεις τέχνης, αλατοπίπερο από το μοναδικό του φαγητό και έρωτα από εσένα.
Γιατί αυτό είναι το Σαν Σεμπάστιαν… όμορφο, γευστικό, περιπετειώδες και απόλυτα ερωτικό!
