Ένα σωρό σκέψεις. Η μία μετά την άλλη να κατακλύζουν το μυαλό ασταμάτητα. Ένα συνονθύλευμα άλλοτε μεγάλο, παράξενο, χαοτικό και μπερδεμένο. Άλλοτε πάλι ίσως και ξεκάθαρο, ισορροπημένο. Μα είναι πάντοτε έτσι; Ή έστω και τις περισσότερες φορές; Ή μήπως αυτή είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Είναι οι σκέψεις τόσο ξεκάθαρες τις περισσότερες φορές, ή μήπως υπερισχύουν εκείνες, που κάνουν τα πάντα να μοιάζουν σα να είναι ένα ατέρμονο αδιέξοδο δίχως ίχνος φωτός;
Μάλλον το δεύτερο θα έλεγα. “A penny for your thoughts” που λένε και οι αγγλόφωνοι, και πράγματι ένα νόμισμα να είχαμε για την κάθε σκέψη μας, θαρρώ πως θα ήμασταν όλοι πάμπλουτοι. Νομίζω όλοι λίγο πολλοί βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση περισσότερο από συχνά.
Όλα ξεκινάνε σταδιακά. Ξυπνώντας σκέφτεσαι τι θα κάνεις ή/και όχι μέσα στη μέρα, βάζεις τις σκέψεις σου σε μία σειρά, θέτεις προτεραιότητες και σπεύδεις ύστερα από αυτό να πράξεις. Βέβαια, άλλοτε απλώς ακολουθείς μηχανικά μία προκαθορισμένη ρουτίνα δίχως να το πολυσκεφτείς. Πάντα όμως αυτά τα απρόοπτα έρχονται να σου χτυπήσουν την πόρτα, ακόμη και εκείνες τις φορές που όλα φαίνονται να είναι προσχεδιασμένα. Και έτσι νέες αφορμές για νέες σκέψεις. Και οι παλιές, ωστόσο, έχουν και αυτές την τιμητική τους.
Πόσες είναι εκείνες οι φορές που προσπαθείς να ξεχάσεις κάτι ή/και κάποιον, το έχεις υποσχεθεί αμέτρητες φορές στον εαυτό σου-και συνεχίζεις να το κάνεις- αλλά δεν τα καταφέρνεις; Είναι εκείνες οι φορές που οι σκέψεις σου είναι μεγαλύτερες και από εσένα τον ίδιο ακόμη. Εκείνες οι φορές που σε κυβερνούν και άλλοτε σου προκαλούν χαρά, ενθουσιασμό και άλλοτε λύπη, δυσφορία, αγωνία και ένα σωρό άλλα συναισθήματα.
Μα τι παράξενο και αυτό το πράγμα; Να χαράζεις με τη λογική μία πορεία και να σε σπρώχνουν οι σκέψεις προς μία άλλη κατεύθυνση με τον δικό τους «ύπουλο» τρόπο. Και είναι θαρρείς σα να έχεις δύο, και τρεις εαυτούς που όλοι παλεύουν να επιβληθούν με τη δική τους φωνή. Και ύστερα αναρωτιέσαι: Μήπως προσπαθεί να μου πει κάτι το υποσυνείδητό μου; Ή μήπως πάλι προσπαθεί να με ξεγελάσει; Και έτσι γεννιούνται τα διλήμματα. Διλήμματα πότε πότε μικρά και άλλες φορές μεγάλα.
Αχ αυτά τα διλήμματα! Τι βασανιστικά. Ώρες ατέλειωτες να σε βάζουν στη διαδικασία να αμφιταλαντεύεσαι, να τα βάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Να αναρωτιέσαι τι δεν έκανες σωστά, τι δεν έπρεπε ή τι έπρεπε να κάνεις. Τι ήταν αυτό που έπρεπε να έχεις κάνει διαφορετικά, καλύτερα πιο σωστά. Αχ αυτές οι σκέψεις! Τι σου είναι αυτές οι σκέψεις, που σε βάζουν σε ατελείωτα διλήμματα και σε κάνουν να ξενυχτάς ώρες ατελείωτες;
Να στριφογυρίζεις στο κρεβάτι, στον καναπέ, στην καρέκλα ή οπουδήποτε άλλου σε βρει αυτό το χάος των σκέψεων που κατακλύζει το μυαλό και δε σε αφήνει σε ησυχία. Άραγε υπάρχει γιατρικό; Άραγε υπάρχει συνταγή που να ξεδιαλύνει μονομιάς τις σκέψεις σου και να σε κάνει να τα βλέπεις όλα ξεκάθαρα, να πάρεις τις σωστές αποφάσεις;
Υπάρχει άραγε τρόπος που να σε κάνει όχι μόνο να θες να πατήσεις το κουμπί της διαγραφής, αλλά και να το κάνεις στην πραγματικότητα; Αν κάποιος ή κάποια το βρει παρακαλώ πολύ ας ενημερώσει και εμάς τος υπόλοιπους, τους μοναχικούς, χαμένους μέσα στις σκέψεις μας ανθρώπους…
