«Εσύ και το συννεφάκι σου».
Την έχεις χιλιοακούσει αυτή τη φράση και την έχεις βαρεθεί. όλα γύρω σου είναι τόσο ροζ. Τόσο όμορφα και ρόδινα και τίποτα ποτέ δε χαλάει τη ζαχαρένια σου. Εσύ και ο ρομαντικός σου κόσμος. Ο κόσμος που δεν υπάρχουν πρέπει παρά μόνο θέλω. Αναρωτιέσαι αν είναι κακό αυτό. Στο έχουν πει τόσες φορές. Σου έχουν πει τόσες φορές πως σημασία δεν έχει μόνο το τι θες αλλά και το τι πρέπει. Μα για σένα σημασία έχει να πρέπει αυτό που θες. Θα θυσίαζες τα πάντα για τα θέλω σου ακόμα και αν δε συμβάδιζαν με τα πρέπει των πολλών.
«Εσύ και το συννεφάκι σου»… Έχεις φτιάξει έναν κόσμο και ζεις μέσα σε αυτόν το όνειρό σου. «Δεν καταλαβαίνεις εσύ». Έτσι σου λένε. Τους αφήνεις να λένε και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Λένε πως ζεις στο ροζ σύννεφο επειδή προσπαθείς να δικαιολογήσεις και τα αδικαιολόγητα πολλές φορές. Λες και εσύ δεν ξέρεις τι κάνεις. Λες και δεν ξέρεις τι είναι σωστό και τι όχι.
Εσύ που γελάς συχνά και δε δείχνεις αυτό που πραγματικά νιώθεις. Δε μιλάω φυσικά για μια ερωτική απογοήτευση αλλά ούτε και για μια φιλική. Αυτά εύκολα τα μοιράζεσαι. Είναι όμως και τα άλλα. Όσα κρύβεις πολύ καλά από όλους. Ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Όσοι νομίζουν πως σε ξέρουν μα δεν έχουν ιδέα. Κάποιος που είδε κάτι παραπάνω σου είπε κάποτε: «Ο καθένας σε αφήνει να δεις μέχρι εκεί που θέλει να δεις». Πόσο δίκιο είχε.
Μιλάς πολύ και πολλές φορές δεν υπάρχει λόγος. Η σιωπή σου είναι χρυσός μα ξέρεις πως αν σωπάσεις τότε αυτό που φοβάσαι πιο πολύ θα επιστρέψει. Η σιωπή είναι χρυσός μόνο αν είναι από επιλογή. Όπως ακριβώς και η μοναξιά. Περιτριγυρίζεσαι από τόσα άτομα μα νιώθεις τη μοναξιά να σε κυριεύει. Κάθε μέρα ακούς ένα σωρό πράγματα από τους γύρω σου. Πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν. Και εσύ τους βομβαρδίζεις με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν. Έτσι οι μέρες περνούν.
Κάθε μέρα σκέφτεσαι πως κάτι θέλεις να αλλάξεις. Δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις. Όλα αλλαγή θέλουν. Παύση.
Κάθεσαι και γράφεις, γράφεις, γράφεις. Ανάθεμα και αν κανένας τα διαβάζει. Ανάθεμα και αν κανένας από εκείνους που σε τοποθετούν στα σύννεφα έχουν ασχοληθεί ποτέ με τα γραπτά σου για να δουν τι πραγματικά σκέφτεσαι. Τι είναι εκείνο που αποτυπώνεις πιο εύκολα πατώντας κουμπιά παρά ανοίγοντας το στόμα σου.
Ανάθεμα. Έτσι είναι όλοι. Καλοθελητές. Κρίνουν τα πάντα. Πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα. Ξέρουν τα πάντα για σένα και στην ουσία δεν ξέρουν τίποτα πέρα από ένα όνομα.
Επειδή λοιπόν δεν επιλέγεις να δείξεις στον καθένα εκείνο που κρύβεις μέσα σου και όχι επειδή δε θες αλλά επειδή δεν έχει ενδιαφερθεί και κανείς πραγματικά, «είσαι αλλού». Επειδή κάθε φορά φοράς το προσωπείο σου και δείχνεις αυτό που θέλει ο καθένας, νομίζουν οτι σε ξέρουν. Σε ξέρουν τόσο καλά που είναι σε θέση να κρίνουν και το αν βρίσκεσαι μαζί τους ή στα σύννεφα.
Μα να σου πω κάτι; Ίσως τελικά και να μην είναι κακό να βρίσκεσαι στα σύννεφα. Ίσως αν βρίσκεσαι στα σύννεφα και να μπορείς να πετάξεις.
«Μη δείχνεις τη θάλασσα που έχεις μέσα σου σε όποιον/α δεν ξέρει να κολυμπά!»
Rosalba D’Agostino
