Σήκω επιτέλους από το κρεβάτι. Φτάνει, δε βαρέθηκες; Σάμπως αν μείνεις ξαπλωμένη εδώ όλη μέρα, θα αλλάξει κάτι στην ζωή σου; Κάνε την ζωή σου όμορφη. Γιατί είναι όμορφη η ζωή!
Τα προβλήματα είναι εδώ και θα συνεχίσουν να σε πνίγουν. Το κρυφτό δεν πρόκειται να σε απαλλάξει από το άγχος. Τα ίδια θα σκέφτεσαι κοιτώντας το ταβάνι. Την ζωή που έχει σταματήσει. Μη σου πω ότι το μυαλό σου θα βρει τον τρόπο να κάνει χειρότερα σενάρια προσπαθώντας να νικήσει την αδράνεια.
Το ξέρω, είναι δύσκολο. Προσπαθείς να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες χαρούμενη και ευδιάθετη. Δυσκολεύεσαι, ε; Λογικό το βρίσκω. Πάει καιρός από τότε που ήσουν ξέγνοιαστη. Πάει καιρός από τότε που είχες όμορφη ζωή.
Προβλήματα υπήρχαν πάντα, αλλά σε μία άλλη εποχή είχες την δύναμη και την ικανότητα να τα λύσεις. Δε σε τρόμαζε τίποτα και κανείς. Είχες αρπάξει την ζωή από τα μαλλιά και την τραβολογούσες ανάλογα με τα κέφια σου. Δε σε τρόμαζαν ούτε οι λογαριασμοί, ούτε τα έξοδα. Δεν κοίταζες την οθόνη του τηλεφώνου όταν χτυπούσε για να αποφασίσεις αν θα το σηκώσεις ή όχι. Πάντα έτοιμη να ζήσεις την κάθε σου μέρα όπως ήθελες και επιθυμούσες.
Τώρα θα μου πεις, θα μπορούσες να είχες κάνει την καβάντζα σου και να μην είχες φθάσει σε αυτό το σημείο. Κι έτσι να γινόταν, μέχρι πότε; Μπορεί να καθυστερούσε, αλλά θα έφτανε. Δεν θα μπορούσες να ξεφύγεις. Άσε, που δεν φανταζόσουν πως θα μπορούσες να ζήσεις τόσο άγριες καταστάσεις. Δεν περίμενες να έρθει η ζωή σου τούμπα από την μία στιγμή στην άλλη. Θα μου πεις, κανείς δεν το φανταζόταν. Για αυτό και η πτώση ήταν ανώμαλη και βίαιη. Έπεσες ξαφνικά, χωρίς να καταλάβεις πώς και τι. Κι αυτό που πονάει περισσότερο ήταν ότι δεν το διάλεξες, δεν έφταιξαν οι επιλογές σου. Άλλοι το αποφασίσανε. Ερήμην σου.
Πώς γίνεται, ρε φίλε, να αποφασίζει άλλος για την ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσει; Πώς γίνεται να χάνεις έτσι άδικα τα χρόνια σου χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις; Να προσπαθείς κάθε μέρα να την ξαναβάλεις σε τάξη, σκυμμένη πάνω από τηλέφωνα και αγγελίες. Μήπως καταφέρεις να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο.
Μάταια όμως. Βλέπεις είναι και η ηλικία που δυσκολεύει τα πράγματα. Γι’ αυτούς είσαι μεγάλη κι έτσι απλά σε πετάνε στον κάδο των αχρήστων. Άχρηστη εσύ, άχρηστη η ζωή σου.
Να το πάλι, η αναπνοή σου δυσκολεύεται να βγει. Βαριανασαίνεις προσπαθώντας να ξεφύγεις από την μέγγενη του πανικού. Αυτές οι άτιμες σκέψεις φταίνε. Μαύρες σαν το σκοτάδι που σε τυλίγει καθημερινά. Σου είπα να σταματήσεις, αλλά δεν ακούς.
Μια φωνή σαν ουρλιαχτό βγαίνει από μέσα σου: «Να σταματήσω; Πώς; Τη ζωή μου πίσω θέλω. Για να μπορέσω και πάλι να καλωσορίζω την κάθε μου μέρα με χαμόγελο. Γιατί είναι όμορφη η ζωή, γαμώτο!».
