Το ανθρώπινο μέλλον εξαρτάται ιδιαίτερα από την ιστορία του, ακούω να λένε. Μα πώς γίνεται το μέλλον να εξαρτάται από γεγονότα του παρελθόντος, και γιατί είναι τόσο σημαντικό να γνωρίζουμε την ιστορία μας;
Η ιστορία, μας παρέχει μαθήματα τόσο επιτυχίας όσο και αποτυχίας, αρκεί να είμαστε οξυδερκείς και αντικειμενικοί, αφήνοντας όσο μπορούμε τα προσωπικά συναισθήματα στην άκρη! Δεν μιλώ εκ του ασφαλούς, και γνωρίζω πώς είναι σπουδαίο να κρατάς τους προγόνους σου πρωτίστως στην καρδιά, νιώθοντας περηφάνια, αλλά η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει ως προς τον παρελθοντικό χρόνο της. Είναι εκεί, και περιμένει να δώσει τον καλύτερο εαυτό της, στους θαρραλέους μελετητές της!
Αγάπησα την ιστορία από μικρή, γιατί κατά βάση την άκουσα σαν αφήγηση, όχι σαν στείρο κείμενο με εκατό χρονολογίες, που έπρεπε να παπαγαλίσω και να γράψω σε εξετάσεις! Την ιστορία δεν την έμαθα στο σχολείο, κάποια γεγονότα, μου τα αφηγήθηκαν, και με συνεπήρε τόσο πολύ η αφήγηση, που έψαξα να βρω την αλήθεια, σε ιστορίες άλλων λαών, στην παγκόσμια ιστορία. Με συγκλόνισε η τρανότητα και η φαιδρότητα πολλών σπουδαίων ανθρώπων, και όλοι, μα όλοι, είχαν ένα κοινό! Αποζητούσαν δόξα, πλούτη και εξουσία!
Η ιστορία είναι μια προέκταση του μικρόκοσμου μας! Αλήθεια όταν κάτι μας συμβαίνει, αν δεν μας διδάξει, επαναλαμβάνεται; Φυσικά και επαναλαμβάνεται και γι’ αυτό δεν φταίει ο τάδε ή ο δείνα. Είναι απλά κανόνες της φύσης. Αν δεν διορθώσεις το λάθος σου, το επαναλαμβάνεις! Το ίδιο συμβαίνει και στα γεγονότα της ιστορίας, αν δεν μελετηθούν, επαναλαμβάνονται. Άλλωστε η ιδέα της περιοδικότητας δεν είναι καθόλου άγνωστη στην ιστορία, την εισάγαγε ο φιλόσοφος Πολύβιος κατά τους ελληνιστικούς χρόνους (2ος αιώνας π.Χ). Ο Θουκυδίδης συμπεραίνει ότι, εφόσον η φύση του ανθρώπου παραμένει ίδια, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν ν ‘αντιδρούν παρόμοια, κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Ουσιαστικά δεν επαναλαμβάνεται η ιστορία, αλλά επαναλαμβάνονται οι ίδιοι χειρισμοί από τους ηγέτες της ανθρωπότητας!
Είναι τραγικό αν αναλογιστείτε τον βαθμό που επαφιόμαστε σε έναν ηγέτη να εκπροσωπήσει μια ομάδα, μια χώρα ένα έθνος! Ένας λάθος πολιτικός χειρισμός και η κατάσταση μπορεί να πάρει την λάθος τροπή! Το μεγαλύτερο παράδειγμα (προς αποφυγή) επανάληψης λάθος χειρισμών, είναι ο πόλεμος! Κανένας πόλεμος εξ’ ορισμού δεν είναι σωστός! Και όντως επαναλαμβάνεται, με διαφοροποίηση τους ηγέτες, τις χώρες και τα όπλα! Οικονομικός πόλεμος, θρησκευτικός πόλεμος, ψυχρός πόλεμος. Όλες οι παραπάνω μορφές βίας επαναλαμβάνονται με δέκτη τον άνθρωπο!
Μα τι διεκδικεί η ιστορία, το παρόν και το μέλλον; Στην κόλαση του Δάντη, ο Θεός και ο διάβολος παλεύουν για την ψυχή! Ο χριστιανισμός όπως και όλες οι θρησκείες με την κατάληξη –ισμος είναι ανθρωποκεντρικές. Στο κέντρο τους, υπάρχει ο άνθρωπος! Η κοινωνιολογία με την πολιτική οικονομία εξετάζουν τον άνθρωπο σε σχέση με την κοινωνία και την οικονομία! Συνεπώς δεν επαναλαμβάνεται η ιστορία, επαναλαμβάνονται θεωρίες που ο άνθρωπος δεν θέλει ν’ αλλάξει, με σκοπό να εξουσιάσει άλλους ανθρώπους! Εφόσον η κεντρική ιδέα της εξουσίας είναι λάθος, τότε προφανώς λάθος θα είναι και οι χειρισμοί που απορρέουν από την ιδέα! Η ιστορία περιγράφει τους χειρισμούς, τις αφορμές, τις συνθήκες που δημιουργήθηκε μια κατάσταση οδηγώντας σε ένα γεγονός, που το ανθρώπινο μυαλό το ονόμασε σημαντικό! Μέσα από την ιστορία, παρουσιάστηκε ο πόλεμος, οι μάχες και οι επαναστάσεις σαν αναγκαίο κακό, και έτσι εξαγνίστηκαν τα θύματα τους, στο όνομα μιας ελευθερίας που οι σύγχρονοι την θεωρούν δεδομένη.
Το ανθρώπινο μυαλό έχει την τάση να ξεχνά τις δύσκολες καταστάσεις, διότι διαφορετικά δεν προχωρά η ζωή. Η ιστορία, θα πουν πολλοί, γράφεται από ανθρώπους και διατυπώνεται διαφορετικά από χώρα σε χώρα. Θα συμφωνήσω μερικώς, αλλά τι γίνεται με τα γεγονότα που αποτελούν την πρόσφατη ιστορία, αυτά τα γεγονότα που είμαστε εν ζωή ενόσω συμβαίνουν;
Θα ξεχάσουμε πώς άλλαξε η ζωή μας με την πανδημία; Θα ξεχάσουμε τους πολέμους που έχουμε ζήσει και ζούμε; Θα ξεχάσουμε την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας; Θα ξεχάσουμε την αλματώδη ανάπτυξη της βίας; Τι ξεχνάμε και τι μένει, έχει να κάνει μόνο με το πόσο θα το κρατήσουμε εμείς. Η ιστορία είναι σαν έναν άνθρωπο που δεν ζει πια, αλλά όσο τον θυμόμαστε και μιλάμε γι’ αυτόν βρίσκεται ανάμεσα μας και μας διδάσκει με την απουσία του, τι δεν προλάβαμε να πούμε ή να κάνουμε όταν βρισκόταν εν ζωή! Βλέπετε την ιστορία την γράφουμε εμείς με το παρόν μας!
