Ξεκινώ με τα αρνητικά. Είμαι Λίβερπουλ…
Σημείωση ένα. Είμαι φανατικός της Λίβερπουλ. Σε απελπιστικό σημείο…
Σημείωση δύο. Σε τόσο απελπιστικό σημείο που πίστεψα πως η τριάδα Μπαλοτέλι- Λάμπερτ- Μπορίνι θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τη μεταγραφή του Σουάρεζ στη Μπαρτσελόνα. Αν δεν έχεις ιδέα για τι μιλάω, σε φθονώ. Αν, πάλι, έχεις, συμπάσχω.
Είμαι Λίβερπουλ, λοιπόν, και, προφανώς, δεν είμαι καλά. Δεν το λέω καν μεταφορικά, σε κάθε σέντρα της αντίπαλης ομάδας νιώθω την καρδιά μου να ετοιμάζει βαλίτσες για άλλα μέρη, νιώθω το δέρμα μου να κοκκινίζει και τα νεύρα μου να αρχίζουν να γεννιούνται. Έχω άγνοια χαράς όταν απειλούμε την αντίπαλη εστία, όλο και κάτι θα στραβώσει στο τελείωμα, και δεν επαναπαύομαι ακόμα και με το σκορ 2-0 στο 90’. Τέλος, βλέπω κάθε παιχνίδι ανελλιπώς από το 2011, οπότε να η απάντηση στο γιατί έχω συνέχεια νεύρα.
Ωστόσο, παρά τις λανθασμένες μπαλιές του Χέντερσον στο χώρο της μεσαίας γραμμής, τα τσαφ του Λόβρεν και τις απορίες «πού τον βρήκαμε;», αλλά και το γλίστρημα του Τζέραρντ, υπάρχει κάτι που για το οποίο, νομίζω, πως ντρέπομαι περισσότερο. Έχω μυήσει την κοπέλα σε όλα αυτά. Εντάξει, δε βρίζει τόσο, ούτε και θυμώνει εύκολα, αλλά παρακολουθεί. Ίσως είναι λίγο «γκαντέμω», αλλά παρακολουθεί!
Δεν ξέρει καλά καλά τι είναι το οφσάιντ, γιατί δε βαριόμαστε να έχουμε τη μπάλα συνέχεια στα πόδια μας, γιατί φοράμε κόκκινα. Απλά της αρέσει να περνάει χρόνο μαζί μου, να γίνεται μέρος στιγμών που μου δίνουν χαρά, να είναι παρών σε κάτι που το θεωρώ σπουδαίο. Εντάξει, ως αντάλλαγμα βάζει Χατζηφραγγέτα όλο το απόγευμα, αλλά ας κρατήσουμε το ρομαντικό της κατάστασης.
Τετάρτη, 2 Μαΐου 2018, Ρώμη. Επαναληπτικό σκέλος του ημιτελικού Champions League της περασμένης εβδομάδας. Για όσα κορίτσια ενδέχεται να μη γνωρίζουν τι εστί Champions League, παρομοιάστε το με τις εκπτώσεις στα ρούχα και τα καλλυντικά που θέλατε καιρό να αγοράσετε. Ναι. Τέτοια ηδονή…
Μπαίνω σπίτι περίπου ένα τέταρτο πριν τον αγώνα. Εκείνη με περιμένει ήδη στον καναπέ, ευτυχώς ντυμένη, επιδεικνύοντάς μου τις δύο μπύρες που κρατούσε στα χέρια της με ένα πλατύ χαμόγελο. Ήταν πολύ χαρούμενη και κρατήθηκα να μη ρωτήσω αν μαγείρεψε τελικά. Συνέχιζε να χαμογελάει, συνέχιζα να ήμουν σκεπτικός. Μα είναι δυνατόν να ξεκινήσει βασικός ο Βαινάλντουμ;
Ο αγώνας ξεκινάει, μαζί και η πίεση της Ρόμα. Ταυτόχρονα, σηματοδοτήθηκε η έναρξη του άγχους, της πίεσης και των ερωτήσεων της κοπέλας μου. Προφανώς δεν ξέρω πόσο χρονών είναι το μανάρι με τα μούσια κλαρινογαμπρού, ούτε γιατί το μαλλί του Σαλάχ είναι έτσι, ούτε γιατί έχουν τόσα τατουάζ, ούτε που θα πάμε διακοπές!
Η Ρόμα καραδοκεί και μεταφέρει τη μπάλα έξω από την περιοχή μας συνεχώς, ανοίγω και δεύτερο κουτάκι, ανοίγει και αυτή, νομίζοντας πως είναι κάποιου είδους ιεροτελεστία. Εντάξει, δικαιολογία για να πιει έψαχνε, αλλά φάνηκε πολύ γλυκό στα μάτια μου.
Η Ρόμα ανταλλάσσει περιττές πάσες στο δικό της ημισφαίριο, ο Φιρμίνο και τα κατάλευκα δόντια του καραδοκούν και κλέβει. Διανύει ελάχιστα μέτρα, ίσα που πατάει περιοχή, πασάρει στον ερχόμενο Μανέ, και αυτός, όλως περιέργως, δε δυσκολεύεται ιδιαίτερα να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα των γηπεδούχων.
Πετάγομαι, πετιέται και η μπύρα μαζί, φωνάζω δυνατά. Αλλά αμέσως σιωπώ. Αυτή φώναζε περισσότερο. Σάστισα. Πετάχτηκε και αυτή μαζί μου, πανηγύρισε και αυτή μαζί μου, γούσταρε και αυτή μαζί μου. Την πιάνω, τη φέρνω κοντά μου, τη φιλάω. Εντάξει, η ανάσα της μύριζε μπύρα, αλλά και η δική μου το ίδιο, φαντάζομαι. Μπύρα θα μυρίζει και η ανάσα κάθε φαν της Λίβερπουλ στο στάδιο τώρα, κάθε φαν της Λίβερπουλ στις παμπ της πόλης. Εύχομαι να έχουν και αυτοί συνοδοιπόρο κάποια σαν την κοπέλα μου, που κατανοεί την ανωμαλία μου αυτή, αλλά με στηρίζει, να πίνουν μαζί, να γελούν μαζί. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις καπ… Το φάγαμε…
