Να θυμάσαι πως πάντα στο τέλος βγαίνει ο ήλιος…Ε, ψιτ! Να σου πω ένα παραμύθι; (Καλά, θες δε θες, εγώ θα στο πω!).
Ήταν κάποτε, ένα μικρο σπουργιτάκι, που του άρεσε να πετά στους ουρανούς, ελεύθερο και να ατενίζει τον κόσμο από ψηλά. Ώσπου μια μέρα, ενώ κοιμόταν κουρασμένο, του έριξαν λάσπη στα φτερά κάποιοι αχρείοι που ζήλευαν τις φτερούγες του…Δεν μπορούσε πια να πετάξει…Έδινε κάθε τόσο, μια ώθηση στον εαυτό του και ίσα που προλάβαινε να αγγίξει ουρανό. Κατέληγε πάντα, απογοητεύμενο στο έδαφος, εκεί απ’όπου ξεκίνησε.
Ξάφνου, ξεκινάει μια βροχή, μια βροχή δυνατή…Δεν έχει φωλιά, να κρυφτεί και τα φτερά του βρέχονται. Κρυώνει-κρυώνει και φοβάται πολύ, αρχίζει να προσεύχεται στο δικό του Θεό(το θεό των σπουργιτιών), για να του δώσει δύναμη- δύναμη να επιβιώσει από τούτη τη μπόρα..
Με μιας, η βροχή κοπάζει, ώσπου τελικά, σταματάει και ο ήλιος δειλά- δειλά ορθώνεται πάνω από τα βουνά. Έως ότου σηκωθεί το καημένο, να τεντώσει τα φτερά του, ο ήλιος είχε πάρει τη θέση του στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού και το κοίταζε καμαρωτός- καμαρωτός!
Το σπουργιτάκι γυρνάει πίσω του και τι να δει; Η βροχή είχε ξεπλύνει τα φτερά του από τη λάσπη και ο ήλιος, του τα είχε στεγνώσει. Είναι πιο δυνατό, το μόνο που μένει, είναι να πετάξει και να φτάσει τον ήλιο, για να τον καλημερίσει και να του πει “ευχαριστώ”.
ΤΈΛΟΣ.
Έτσι ακριβώς είναι και οι ζωές μας, είμαστε, σαν μικρά σπουργίτια, που θέλουν να εξερευνήσουν τον κόσμο, μα συναντούν εμπόδια και δυσκολίες! Προβλήματα, ανησυχίες, αρνητικές σκέψεις και απαισιοδοξία. Παγκόσμια εγκλήματα που στοιχειώνουν τα όνειρα μας και μας ξυπνούν τα βράδια, σαν εφιάλτες! Αρρώστιες που σκοτώνουν κόσμο και κοσμάκη! Χάνονται αθώες ,μικρές ψυχές, σα να θέλουν να μείνουμε στάσιμοι!. Πως να ορθώσεις το ανάστημα σου και να πετάξεις σε τέτοιους μαύρους ουρανούς, πες μου πως;
Ξέρεις τι; Δεν έχεις άλλη επιλογή, η ζωή δεν είναι τέλεια, ούτε θα γίνει και παράδεισος ποτέ. Γεννιέσαι σε έναν κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο… Δε σε ρώτησαν αν το ήθελες, οπότε η μόνη σου επιλογή είναι να ζήσεις μέχρι τέλους, με μαγκιά! Με τη μαγκιά, του να παλεύεις για κάτι καλύτερο από αυτό που σου δίνεται και με την μαγκιά να αντιμετωπίζεις ό,τι σου τυχαίνει, από το πιο μικρο κι ασήμαντο έως το πιο μεγάλο.
Ποιό το νόημα να πηγαίνουν όλα σουρεαλιστικά τέλεια; Σκέψου τα πάντα στη ζωή σου να λειτουργούσαν ρολόι, φαντάζει κάτι το ουτοπικό, μα στη πράξη είναι απλά ανιαρό! Δεν μπορείς να εκτιμήσεις και να ακολουθήσεις το καλό, αν πρώτα, δεν έχεις φάει στη μάπα το κακό. Δεν μπορείς να χαρείς πραγματικά μια επιτυχία , ένα κατόρθωμα σου, αν πρώτα, δεν έχεις νιώσει μια στάλα αποτυχίας στο πετσί σου. Δεν μπορείς να αγαπήσεις, αν δε δεις πόση φθορά προκαλεί το μίσος στην ανθρωπινή ύπαρξη. Δεν μπορείς να πιστέψεις, αν πρώτα δε νιώσεις το πόσο άδεια είναι η ψυχή σου χωρίς λίγη πίστη. Και δε μιλάω βεβαία μονάχα για θρησκείες, αλλά και για εκείνη την πίστη στον άνθρωπο και στις αξίες του.
Το κάθε εμπόδιο που μας τυχαίνει και μας αδρανοποιεί για λίγο, είναι και αυτό που θα μας πάει ακόμη παρά πέρα αργότερα. Τα εμπόδια είναι σαν τα ελατήρια, όση δύναμη τους ασκούμε, άλλη τόση μας ασκούν και αυτά!(καλά στο περίπου, δε γνωρίζω καλή φυσική, συγχωρέστε με!). Το πιο δύσκολο πρόβλημα που μπορεί να μας τύχει, είναι η αρρώστια. Η αρρώστια εξουθενώνει όχι μόνο το πνεύμα, αλλά και το σώμα μας. Αν δεν υπάρξει λίγη τύχη, μπορεί στην έσχατη των περιπτώσεων να μην τη βγάλουμε καθαρή. Και πάλι όμως, το να επαναπαυτούμε σε ένα θέμα υγείας, το να παραιτηθούμε από την ίδια τη ζωή, είναι απλά ένας γρήγορος θάνατος.
Κάθε αγκάθι που σε βασανίζει μωρέ άνθρωπε, έχεις τη δύναμη να το αφαιρέσεις από πάνω σου. Μη σε καταβάλλει τίποτε ψυχικά, ακούς; Τίποτε, να σαι πάντα σίγουρος, πως όσο κι αν κρατήσει η συννεφιά, πάντα στο τέλος ο Ήλιος θα βγει! “Και αν δε βγει;” Θα συλλογιστείς. Αν δε βγει, τότε η Γη θα πάψει να γυρίζει!
Μόνο εάν ο ήλιος παραιτηθεί από το πόστο του, μόνο τότε θα πάψεις να ζεις!
Υ.Γ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό, τίποτα πιο ικανοποιητικό, από το να σε δικαιώνει η ρουφιάνα η ζωή και να τη νικάς, όποτε σε προκαλεί σε μάχη.
” Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις, είναι τρομακτικό να μη ζεις” ( Βίκτωρ Ουγκώ).
