
Το σημάδι, μια μελανιά στο δεξί της μάγουλο που την είχε για μέρες, μια εβδομάδα σχεδόν. Σηκωνόταν κάθε τόσο στο γραφείο και πήγαινε στην τουαλέτα να την πουδράρει και να την καλύψει, μα αυτή που…Δεν κρυβόταν με τίποτα. Κάθε φορά περπατούσε σκυφτή στο διάδρομο και σαν καθόταν μπροστά από τον υπολογιστή της, φρόντιζε να ρίχνει κάποιες τούφες από τα μαλλιά της στο πρόσωπο της. Ένιωθε ασφαλής με αυτόν τον τρόπο, μα δεν ήταν…
«Που το έπαθες αυτό;», την ρωτούσαν οι συνάδελφοι της και κάθε φορά με το ίδιο ρίγος στη φωνή και στα χέρια της, απαντούσε, «γλίστρησα κι έπεσα στη σκάλα, καθώς σφουγγάριζα». Δεν την πίστεψε κανείς, τα μάτια της ήταν μέσα στη θλίψη τις τελευταίες μέρες και δε μιλούσε σχεδόν καθόλου.Όσοι τη γνώριζαν, είχαν παραξενευτεί, μιας και δεν το συνήθιζε, ήταν η Χαρά του γραφείου, όνομα και πράγμα. Όσοι την ήξεραν καλύτερα, κατανοούσαν πως αυτό δεν ήταν απλά ένα σημάδι, μα η αρχή του τέλους…Πονούσε πολύ και αυτό φαινόταν. ‘Όχι-όχι στο μάγουλο, μα στην ψυχή της κι ένας θεός ξέρει τι άλλο κρυβόταν κάτω από τα ρούχα της. Αυτά τα σκουρόχρωμα και σκυθρωπά μοτίβα που διάλεγε τελευταία και είχαν αντικαταστήσει τα όμορφα κι όλο χάρη φλολάρ ενδύματα της. Σα να πενθούσε για κάτι, ίσως για μια αγάπη που πέθανε μέσα της, έναν έρωτα που αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο.
Μια όμορφη γυναίκα κάπου στα 35 με ένα σημάδι στο δεξί της μάγουλο. Όχι δε γλίστρησε στη σκάλα καθώς καθάριζε, όχι δεν πρέπει κανείς να το πιστέψει αυτό. Συζούσε με το σύντροφο της, θα ήταν δε θα ήταν δυο μήνες. Γνωρίστηκαν σε μια εκδρομή του γραφείου, εκείνη ήταν η ξεναγός κι αυτός ένας ομοεθνής τουρίστας που πήγε να δει από κοντά τη μαγευτική Σαντορίνη. Θες το ηλιοβασίλεμα, θες το όμορφο καλοκαίρι, οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν παράφορα. Ήταν μαζί μισό χρόνο σχεδόν, όλα φάνταζαν όνειρο για εκείνη. Ήταν ο σύντροφος που πάντοτε ήθελε, τρυφερός, ρομαντικός και με ένα μυστήριο όλο γοητεία. Πάνω στο μισό χρόνο και βλέποντας πόσο πολύ ταιριάζουν δέχτηκε την πρόταση του να μείνουν μαζί. Γιατί όχι σκέφτηκε, ήρθε άλλωστε ο καιρός να κάνει μια όμορφη οικογένεια. Το 35 για αυτήν ήταν νορμάλ, όχι όμως και για τον περίγυρο της. Ένιωθε ότι πιέζεται, μα ίσως και να είχε βρει τον άνθρωπο της. Αποζητούσε βαθιά ένα σημάδι, για να σιγουρευτεί μέσα της.
Τον πρώτο μήνα, όλα κυλούσαν ομαλά, έμεναν στο σπίτι της. Ήταν μεγαλύτερο από το δικό του, καθώς εκείνη έβγαζε περισσότερα και χαιρόταν ιδιαίτερα που αυτό δεν τον ενοχλούσε. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν…Με τον καιρό εκείνος γύριζε στο σπίτι όλο και πιο αργά και σχεδόν πάντα μεθυσμένος. Περνούσε ζόρια στη δουλειά έλεγε και ξανάλεγε και απαιτούσε κατανόηση. Μέχρι που ένα βράδυ…«Δεν είσαι αυτός που γνώρισα, προσπαθώ μέρες να σε βοηθήσω και δε με αφήνεις, νομίζω πρέπει να μείνουμε λίγε μέρες χώρια, θα μας κάνει καλό». Ο λόγος της αυτός αρκούσε, για να ξυπνήσει το θηρίο μέσα του, τον πραγματικό άντρα που γνώρισε. Θόλωσε την άρπαξε από τα μαλλιά και την έπιασε σφιχτά από το λαιμό.«Δε βγάζω όσα εσύ και δε σου κάνω εε; Τώρα θα δεις σκρόφα!». Την χαστούκισε τόσο δυνατά που την έριξε στο πάτωμα, εκείνη σοκαρισμένη είχε χάσει τη μιλιά της, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της, αθόρυβα. Έπειτα, ακολούθησε κάτι που άφησε μεγαλύτερο σημάδι πάνω της, πολύ πιο επώδυνο από εκείνο που κουβαλούσε στο μάγουλο της. Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκε εκείνο το όμορφο δειλινό στη Σαντορίνη, μετατράπηκε εκείνο το βράδυ σε ένα τέρας που εισέβαλε με το έτσι θέλω στην ψυχή και στο σώμα της. Θεέ μου και καμία γυναίκα να μην το ζήσει αυτό!
Η Χαρά, δεν ήταν πια ίδια…Τον έδιωξε από τη ζωή της κάνοντας ασφαλιστικά μέτρα. Μα αυτό δεν αρκούσε, για να βρει τη γαλήνη της. Έχασε την μπέσα της στους ανθρώπους, την πίστη της στην αγάπη και στην ανθρωπιά! Μα το χειρότερο από όλα, ήταν το πόσο ενοχική και αηδιασμένη ένιωθε με τον εαυτό της λες κι όλο αυτό το προκάλεσε η ίδια. Ένιωθε ντροπή και ήταν απλά το θύμα. Που να το φαντάζονταν πως το σημάδι που περίμενε, θα ήταν εκείνο το φρικιαστικό βράδυ στο διαμέρισμά της; Θεέ μου και καμία γυναίκα να μην το ζήσει αυτό!
Σήμερα όμορφο μου πλάσμα, γιορτάζεις. Ναι γυναίκα για εσένα μιλάω που μαστιγώνεσαι από μια κοινωνία που όλο απαιτεί από εσένα, μα σου προσφέρει με το σταγονόμετρο. Μια κοινωνία που σε κάνει να νιώθεις ενοχές για την κακοποίηση σου, ντροπή για το είναι σου, που σου δημιουργεί συνεχώς αμφιβολίες για τις δυνάμεις και τις ικανότητες σου. Μισογυνισμός, στερεότυπα και απομεινάρια του Μεσαίωνα που σε τυραννούν ακόμα. Μα εσύ- μα εσύ δεν το βάζεις κάτω, εσύ αρχίζεις να κατακτάς τον κόσμο και αυτό τους πονάει. Αχ γυναίκα και να ξερες πόσο πολύ σε θαυμάζω! Κάθε σου σημάδι του αφήνεις για tattoo, εκεί να στέκει καμαρωτό να θυμίζει πόσα άντεξες, πόσα πέρασες και πόσα έχεις ακόμα αντοχή να αντιμετωπίσεις.
Ίσως έπρεπε να εξιστορήσω μια όμορφη, μια ρομαντική και τρυφερή ιστορία, για να σε εξυμνήσω γυναίκα. Μα εγώ δεν ήθελα να σε παρουσιάσω ως ένα εξιδανικευμένο ον, ως ένα πανέμορφο και ανέγγιχτο λουλούδι. Μα ως ένα άτομο με λάθη και πάθη που κουβαλάει το πιο ζηλευτό άρωμα, αυτό της αξιοπρέπειας! Κι έχει ένα σημάδι στο μέτωπο που λέγεται αγώνας! Σήκω γυναίκα, τίποτα δεν έχεις να τους ζηλέψεις, σφίξε τη γροθιά σου και μην αφήσεις κανένα να σου πει τι αξίζεις. Κανείς δεν είναι άξιος να σου πει, πότε κι αν πρέπει να γίνεις μάνα και τι επάγγελμα είναι αυτό που πάει σε μια γυναίκα. Κανείς θησαυρέ μου, δεν είναι άξιος να σου πει τι να αγαπάς πως και πόσο. Κι αν γυναίκα δειλιάζεις, μια συμβουλή σου δίνω μονάχα, καμία γυναίκα δειλή δεν έμεινε στην ιστορία, μονάχα εκείνες οι τρέλες, οι επαναστάτριες, κατόρθωσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Κι όλες του κουβαλούσαν κι από ένα ξεχωριστό σημάδι στο μέτωπο, ένα για κάθε τους αγώνα. Χρόνια πολλά γυναίκα και να σε αγαπάς!