Καραντίνα λέμε και κλαίμε, ή μήπως όχι; Μήπως τελικά είναι μια ευκαιρία να αναπνεύσουμε όλο αυτό που μας έτυχε; Μήπως είναι μια ευκαιρία που πρέπει να αρπάξουμε από τα μαλλιά, μήπως αυτό το πικρό ποτήριον πρέπει να το πιούμε στην υγειά μας; Ωχ! Είπα στην υγειά μας και θυμήθηκα πάλι το Σπύρο τον Παπαδόπουλο… Θεέ και κύριε τον βλέπω και στον ύπνο μου πια! Εγώ κι όλη η Ελλάδα πιθανότατα.
Παιδιά, τα πράγματα είναι σοβαρά( Σπύρο, βγες από το κεφάλι μου)-δεν αντιλέγω-όμως μια μικρή έρευνα στα social media με έκανε να διαπιστώσω αυτό που ήδη γνώριζα μέσα μου. Πως άμα θέλει ο άνθρωπος, τον τρόπο θα τον βρει! Η ερώτηση, «πώς σε έχει βοηθήσει η καραντίνα κι αν κάνεις κάτι δημιουργικό;» βρήκε ισχυρό αντίκρισμα, κάτι που με χαροποίησε ιδιαιτέρως και μου έδωσε κίνητρο να καθίσω απόψε, να φτιάξω ένα τσαγάκι με τζίντζερ που είναι και δυναμωτικό και να στρωθώ στο γράψιμο ως κλασσική ερασιτέχνισσα φαφλατού!
Ναι! Είδα απαντήσεις που με έκαναν να πω «εδώ είμαστε!». Γέλασα, συγκινήθηκα και προβληματίστηκα. Αλλά ας μείνουμε για αρχή σε αυτό το γέλασα που είναι και το κύριο μέλημα μου σήμερα, αγαπητέ αναγνώστη. Άλλοι θεώρησαν δημιουργικό το να αναπτύξουν τις γνώσεις του διαβάζοντας για το παλιό Πασόκ το ορθόδοξο (Ανδρέα, ΣΩΣΕ ΜΑΣ!), άλλοι δοκίμασαν την υπομονή και τα νεύρα τους με το να φτιάξουν παζλ, των χιλίων κομματιών. Αλλά υπήρξαν κι αυτοί με τα γερά στομάχια οι οποίοι θέλοντας να εξασκήσουν την αρετή της υπομονής, εμμένουν να παρακολουθούν τα λάικς των συντρόφων τους ή των προσώπων που τους ενδιαφέρουν στα social. Αυτά είναι καλό να μη γίνονται (κουράγιο αδέρφια, μετά την καραντίνα θα τους κάψουμε όλους!). Είναι όμως και το κολλητάρι μου, τον οποίο τον έχουν τον δόλιο, καραντίνα στο στρατόπεδο και το μόνο δημιουργικό που -όπως ισχυρίζεται-κάνει είναι να μαζεύει τα αποτσίγαρα. Είναι και νοικοκύρης(για πληροφορίες στείλτε ινμποξ!).
Η καραντίνα αποτελεί μια δοκιμή. Θα μου πεις τι δοκιμή, με φαγητό και ξάπλα, αλλά ναι! Θέλει υπομονή, γιατί δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, πρέπει τελικά να μας το απαγορεύσουν το καθετί, για να το εκτιμήσουμε, για να το λαχταρήσουμε. Πολλά δεδομένα ξαφνικά έγιναν ζητούμενα κι αυτό μας πονάει. Να δεις όλο αυτό είναι ένα υποχθόνιο σχέδιο των γυμναστηρίων. Να μας απαγορεύσουν τη γυμναστική όπως την ξέραμε, έτσι ώστε μετά την καραντίνα να σπεύσουμε όλοι να γραφτούμε, για να βρούμε την υγειά μας. Μην πέφτετε στην παγίδα αδέρφια, μας θέλουν όλους λεπτούς! Όμως, δεν είναι λίγες οι απαντήσεις που πήρα με άτομα τα όποια επιτέλους βρήκαν χρόνο να ασχοληθούν με τους εαυτούς τους. Να γυμναστούν και να δοκιμάσουν νόστιμες και θρεπτικές συνταγές. Λοιπόν, το χάρηκε η ψυχή μου! Τι πιο όμορφο από το να βλέπεις ανθρώπους να σου λένε δεν μένω απλά σπίτι, αλλά παραμένω υγιής στο σπίτι!
Ο χρόνος, αυτή η μαγική λέξη που συνοδεύει την καραντίνα είναι το δώρο των ημερών σε εμάς. Επιτέλους, έχουμε χρόνο να διαβάσουμε αγαπημένα μας βιβλία, να δούμε σειρές και ταινίες που αγαπάμε, να μαγειρέψουμε, να δοκιμάσουμε τρελά φαγητά, να αθληθούμε, έστω και στο σπίτι μας, έστω και στο τετράγωνο μας. Έχουμε χρόνο να σκεφτούμε, να νιώσουμε, να αντιληφθούμε την ουσία. Είναι ωραίο να σου λείπουν πράγματα, να τα λησμονάς και να προσδοκάς να τα ξαναζήσεις, είναι η κινητήριος δύναμη σου. Είναι επίσης εξίσου σπουδαίο να θυμάσαι παλιά σου χόμπυ που με τους τρελούς ρυθμούς τους ρουτίνας είχες αμελήσει. «Γράφω ξανά, ζωγραφίζω ξανά, συνθέτω ξανά μουσική, εξασκώ τις φιγούρες μου στα κρητικά, μαγειρεύω και το ευχαριστιέμαι». Κάποιες από τις απαντήσεις που έλαβα και εκτίμησα ιδιαίτερα.
Και δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που ασχολούνται με μεγαλύτερη άνεση με τις πτυχιακές τους εργασίες για τη σχολή τους ή και για τα πτυχία των μουσικών τους οργάνων. Γιατί δεν ξέρω εάν το έχετε διαπιστώσει, υπάρχει ζωή και μετά την καραντίνα, η οποία εύχομαι και προσδοκώ να είναι πολύ πιο αληθινή και ποιοτική από την προηγούμενη. Μια καλή μου φίλη μου έστειλε ένα υπέροχο ηχητικό μήνυμα. Μακάρι να μπορούσα να σας το μεταφέρω με τη φωνή της εδώ, αλλά δυστυχώς δε γίνεται(ε λοιπόν αυτή η πανεύκολη επικοινωνία που μας φέρνει κοντά, μέσω των social μας έχει λύσει τα χέρια αυτές τις μέρες). Η φίλη μου από την πανέμορφη Ελούντα, έπιασε το νόημα της καραντίνας με το δικό της ρομανικό τρόπο, «καθόμουν προχθές το μεσημέρι, κοιμόντουσαν όλοι, ήμουν πολύ κοντά στην μπαλκονόπορτα και κοιτούσα τα σύννεφα που περνούσαν κι έκανα τόσες πολλές σκέψεις στο μυαλό μου…Πιστεύω ότι αυτό μας έχει βοηθήσει να εκτιμήσουμε τα μικρά πράγματα που δε δίνουμε καθόλου σημασία στην καθημερινότητα μας, όπως να κοιτάξουμε λίγο τον ουρανό, να φάμε λίγο περισσότερη σοκολάτα, να μη σκεφτόμαστε τόσο πολύ, να αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας, αυτά τα μικρά και ασήμαντα πράγματα που δεν τα κάνουμε και πιστεύω ότι θα μας στοιχίσουν στο μέλλον…».
Έπειτα, αγαπητέ μου αναγνώστη, θα ήθελα να σου παρουσιάσω αυτούσια κάποια λόγια μιας εξίσου αγαπημένης φίλης από τη Μήλο(τα φιλία μου στο υπέροχο νησί!). Τα λόγια της περιγράφουν ακριβώς τα όσα βιώνουμε σε αυτήν την καραντίνα και θεωρώ πως όλοι λίγο πολύ θα ταυτιστούμε, «τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι ότι η γκρίνια και η μαυρίλα δε βγάζουν πουθενά και προσπαθώ να βρω τα θετικά. Αφιέρωσα χρόνο στην πτυχιακή μου, σχεδόν την τελείωσα! Πέρασα χρόνο με τους δικούς μου (βέβαια αν μείνουμε πολύ ακόμα μέσα στο σπίτι, χωρίς να περνάει ο καθένας τον χρόνο του, κάποια στιγμή θα τσακωθούμε και δε θα μιλιόμαστε χαχα!) Και γενικά, εν τέλει, ευχαριστώ το Θεό που είμαστε όλοι καλά και προσεύχομαι να μείνουμε γεροί και να μη λείψει κανείς, όταν τελειώσει όλο αυτό».
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, όλα τα παραπάνω μιλούν από μόνα τους, μια ευχή μονάχα! Όταν τελειώσει όλο αυτό το κινηματογραφικό σενάριο το οποίο ζούμε που φέρει το όνομα καραντίνα, να είμαστε όλοι εδώ παρόντες, γεροί και πιο ώριμοι. Σκάστε μου τώρα ένα χαμόγελο, για να σας αποχαιρετήσω γλυκά…Καλή αντάμωση αδέρφια να έχετε την υγειά σας!
Υ.Γ: Μετά την καραντίνα θα γίνουμε σκνίπες από το γλεντοκόπι και θα αγκαλιάσουμε, έτσι όπως δεν έχουμε ξανά-αγκαλιάσει, θα φιλήσουμε, έτσι όπως δεν έχουμε ξαναφιλήσει και θα πούμε, όσα δεν δεν έχουμε πει!
