Βάστα γερά ψυχούλα μου, αφήνω αυτά τα λόγια και σε αποχαιρετώ. Σου ‘χω πει πολλά κι έχω μοιραστεί άλλα τόσα μαζί σου εδώ μέσα τέσσερα χρόνια τώρα, έκλαψα, γέλασα και ωρίμασα μαζί σου. Ήσουν και θα είσαι πάντα το αγχολυτικό μου κι ας μη μαθαίνεις πια για μένα, μέσα από εδώ. Θα ξέρεις όμως- σαν κι εμένα είσαι κι εσύ- απολαμβάνεις, παλεύεις, ταλαιπωριέσαι, πετυχαίνεις και ξανά από την αρχή. Άνθρωπος είσαι κι εσύ με λάθη, πάθη κι όνειρα μπόλικα, αυθεντικά ρεαλιστικά και μη. Το δικαίωμα στο όνειρο να μη σου το στερήσει ποτέ και κανείς, τ’ακούς ψυχούλα μου;
Βάστα, γιατί η ζωή μόνο εύκολη που δεν είναι κι άμα την πάρεις κατάκαρδα σε αποτελειώνει. Έχω νιώσει πολλές φορές να με μαραζώνει η ζωή να με ρίχνει να παίζει μαζί μου και να γελά, αλλά δεν την αφήνω. Δε θα πνιγώ σε αυτό το βυθό, δε θα πνιγούμε τ’ ακούς, θα κολυμπήσουμε και θα βρει ο καθένας τη δική του στεριά, το δικό του κομμάτι Γης που είναι σαν τον περίμενε από καιρό, όχι σα ναυαγό, αλλά σα βασιλιά. Χαιρετώ κάθε μέρα τα άγχη μου για μια ζωή που μου ανήκει. Που δε μου δόθηκε χαριστικά, αλλά για να τη ζήσω μέχρι το μεδούλι. Μιλάω με το άγχος μου, κάνουμε παρέα, έχω συμφιλιωθεί πια με την ιδέα της ύπαρξης του στη ρουτίνα μου.
Πάντοτε φοβόμουν τις νέες αρχές και τώρα δα ξεκινώ μια καινούργια, τρέμω! Αλλά θα πέσω με τα μούτρα, όπως το έκανα πάντα, όπως με μάθανε από μικρό παιδί. Το γέλιο και την τρέλα μου τα έχω φυλακτό γύρω από τον καρπό μου μαζί με μια χάντρα θαλασσιά για το μάτι. Βάστα λέω, όλα τα εφόδια είναι στα χέρια σου και το μόνο που σε εμποδίζει είναι το μυαλό σου, το νεανικό που τελευταία τα βλέπει μαύρα αντί για πολύχρωμα, όπως τα έβλεπε κάποτε, θυμάσαι; Κάποτε έλεγες ότι πρέπει να ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, στον ξύπνιο σου, παντού και πάντα. Σήμερα σα να δειλιάζεις στο όνειρο και να νιώθεις πως δε σου ανήκει. Είναι μέρες που ξυπνώ και νιώθω ικανή κι άλλες δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Συνεχώς ψάχνω για το κίνητρο, αλλά αυτό δε με φοβίζει. Θα αρχίσω να ανησυχώ, όταν πια δε θα βρίσκω κάτι να με σηκώσει στα κάτω μου.
Δε θέλω να ντρέπεσαι που είσαι ευαίσθητος, δε θέλω να λυπάσαι για την κάθε σου αδυναμία, δε θέλω να φοβάσαι να κλαις, ούτε να μου ανησυχείς πως κάτι κακό θα σου γίνει, όταν γελάς. Θέλω να νιώσεις τι είσαι, θέλω να καταλάβεις την αξία σου, θέλω να βροντήξεις μια σε ό,τι σου τρώει την ψυχή και να νιώσεις θεριό. Βάστα, γιατί ή ζωή είναι απρόσμενη, πολλές φορές άδικη και σκληρή, αλλά την ομορφιά της δε θα τη βρεις πουθενά. Να είσαι πάντα λίγο τρελός, αλλιώς δεν βγαίνει, αλλιώς το νόημα χάνεται. Άλλωστε συγκάτοικοι είμαστε όλοι την τρέλα κι ας μην έχουμε για νοίκι. Εγώ έχω το όνειρο να τους λες και να τους κλείνεις την πόρτα στα μούτρα, όταν σε πληγώνουν και σε αδικούν.
Σήμερα μελαγχόλησα λίγο και δε ντρέπομαι να στο πω, βούρκωσα, γιατί τελειώνει κάτι όμορφο, η φοιτητική μου ζωή. Έχω λίγο ακόμα, αλλά είμαι στη φάση της συνειδητοποίησης. Δε δάκρυσα από λύπη, απλά αναλογίστηκα όλα τα όμορφα κι έγιναν κόμπος στο λαιμό μου οι αναμνήσεις. Μια θηλιά έτοιμη να με πνίξει, όμως μετά σκέφτηκα πόσο πλήρης είμαι, πόσο ευλογημένη θα πρεπε να νιώθω και κάπως ηρέμησα. Η συγκίνηση έγινε χαμόγελο κι έπειτα γέλιο, ξέρεις από εκείνα τα σπαστικά! Ωραίος ο ήχος του γέλιου δε βρίσκεις; Και εκείνοι που χαμογελούν συχνά είναι τα πρότυπα μου! Είναι εκείνοι που λένε βάστα και το εννοούν.
Σκέφτομαι και τώρα τι, τι θα γίνω; Κι αν δεν τα καταφέρω κι αν δεν κάνω τους ανθρώπους μου περήφανος κι αν απογοητεύσω εμένα; Μα τι έχω πάθει και σκέφτομαι τόσο; Με άγχωσε η ριμάδα, η ζωή, μα δε θα της περάσει, τ’ακούς ψυχούλα μου; Βάστα θα πω κι εγώ και θα το εννοώ! Κι αφού κάτι τελειώνει πάει να πει πως κάτι νέο, πρωτόγνωρο και διαφορετικό ξεκινά. Και είμαι πολύ περίεργη ξέρεις, όποτε ναι θα το αφήσω να αρχίσει, δε θα το εμποδίσω. Ήθελα πάντα σταθερότητα στη ζωή μου και με φοβίζει η αλλαγή, μα αν αυτό σημαίνει πως θα γίνω καλύτερη, θα πέσω με τα μούτρα. Δεν αντέχω, άλλο αρνητισμό, να μην τον αντέχεις ούτε εσύ ψυχούλα μου τ’ακούς;
Βάστα και μη μου λυπάσαι που έδωσες και δεν πήρες πίσω, που αγάπησες χωρίς να αγαπηθείς, που έκανες κάτι που δεν έπρεπε. Μη μου λυπάσαι, γιατί η ζωή τα περιέχει όλα αυτά και σε αναγκάζει να τα ζήσεις χωρίς να σε ρωτήσει. Εσύ είσαι ο μάγκας, όχι αυτή. Αυτή σου δίνει μόνο άμα πληρώσεις, στα χα πει κάποτε θυμάσαι; Η ζωή είναι μια πόρνη πολυτελείας!
Λίγα λόγια ακόμα θα σου πω, δε θα μακρηγορήσω, δε θέλω να σε κουράσω, θέλω να με θυμάσαι και να λες πως κάτι σου άφησα όταν διάβαζες. Αγάπα τους ανθρώπους σου, γέλα με την καρδιά σου, πίστευε στην αγάπη και τη φιλία και μην πάψεις ποτέ να προσπαθείς να κάνεις την ζωή σου όπως τη θες. Λέω πολλές φορές ότι σε κάποια θέματα δεν έχω τύχη. Είναι λάθος μου, με χαντακώνω εγώ η ίδια. Την τύχη σου εσύ την ορίζεις, έχε πίστη στον εαυτό σου κι αν πιστεύεις στο Θεό, έχε κι εκεί, αλλιώς δεν πειράζει. Μόνο να πιστεύεις κάπου, σου δίνει δύναμη αυτό το πιστεύω. Βάστα και μάθε να εκτιμάς εκείνα τα μικρά που κάνουν τη ζωή μεγάλη, όπως έκανε και ο παππούς μου. Κράτα κειμήλιο τις ευκές των ανθρώπων που σε αγαπούν. Και μια τελευταία χάρη, μη λες δεν μπορώ, ούτε φοβάμαι, φτάνει πια η μιζέρια.
Βάστα γερά ψυχούλα μου και όλο και κάπου θα τα ξαναπούμε! Να έχεις την υγειά σου, δε σε ξέρω, μα αν διάβασες λίγα από τα λόγια μου, με έμαθες εσύ!
