Πληρώνω τον ταξιτζή και κατεβαίνω. Του ζήτησα να με αφήσει λίγο μακρύτερα από όπου έπρεπε, προκειμένου να αναγκαστώ να σκεφτώ ήσυχα, εγώ και ο εαυτός μου, ο εαυτός μου και εγώ. Δεν φημίζομαι ιδιαίτερα για την ικανότητά μου να κατατάσσω αρμονικά τις ανάγκες και τα συναισθήματά μου, κάτι που με έχει οδηγήσει σε πολλά λάθη πολλές φορές, από σωστούς ανθρώπους τη λάθος στιγμή και το αντίστροφο μέχρι συναυλίες «έντεχνων καλλιτεχνών» χωρίς επήρεια ναρκωτικών. Τώρα όμως, έπρεπε να σκεφτώ, ποτέ δεν είναι αργά. Πληρώνω τον ταξιτζή και κατεβαίνω.
Είχα περάσει ένα υπέροχο τριήμερο, ίσως οι πιο όμορφες και δυνατές στιγμές που έχω βιώσει, αλλά η όψη του αποχαιρετισμού με έκανε σχεδόν να μετανιώνω την όλη εμπειρία. Γενικά, δεν αντέχω ένθερμες καταστάσεις με κλάμα, αγκαλιές και μεγάλα λόγια. Μάλλον για αυτό δεν αντέχω και τις «έντεχνες» συναυλίες. Δεν αντέχω να κοιτάω και να αρκούμαι σε αυτό, δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό.
Αρκέστηκα. Μια αγκαλιά, κάποιες μπαρούφες, ένα φιλί. Κι’ άλλο φιλί. Τέλος. Εγώ Αθήνα, αυτή Κρήτη. Αν δεν μπορείς να συλλάβεις πόσο μεγάλο είναι το Αιγαίο, απλά προσπάθησε να της κάνεις έκπληξη μια Πέμπτη πρωί. Δεν θα είναι πρωί. Παίζει να μην είναι καν Πέμπτη.
Οι πρώτες σκέψεις όταν η κοπέλα σου σπουδάζει σε άλλη πόλη είναι ξεκάθαρα το πότε θα ξαναϊδωθείτε. Δεν σου φτάνει. Μπούρδες του στυλ «Θα μιλάμε συνέχεια» ή «Θα σε σκέφτομαι συνέχεια» απλά δεν μπορούν να αποδειχτούν. Δεν ζηλεύεις συμφοιτητές και μπάρμαν, ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ είσαι ο κόσμος της, όταν σε κοιτάει με εκείνο το λάγνο, γεμάτο εθισμό βλέμμα, ζηλεύεις τα βιβλία της, τα ακουστικά της, το φλιτζάνι του καφέ και την καρέκλα του γραφείου. Αυτοί είναι οι αληθινοί εχθροί, αυτοί της κλέβουν χρόνο, αυτοί σου στερούν να είσαι μαζί της τώρα.
Θυμήθηκα τους πρώτους μήνες, όταν δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα ρομαντικά, γεμάτα θέλξη λόγια της λόγω φόβου κυρίως και απειρίας όσον αφορά την εκδήλωση συναισθημάτων. Δεν μπορούσα; Μάλλον, δεν ήθελα. Δεν είναι ότι δεν ένιωθα, ένιωθα και με το παραπάνω, απλά αν έφευγε; Αν έφευγε, πάλι από την αρχή… Με τον καιρό αισθανόμουν να αλλάζω, δεν μπορώ ακόμα να αποσαφηνίσω αν άλλαξα προς το καλύτερο ή όχι, απλά μου άρεσε. Πολύ. Και αυτή μου άρεσε. Πολύ.
Με την πάροδο του χρόνου, αλλάζαμε ρόλους. Τη θέση του συναισθηματικού την κατείχα πλέον εγώ, τη θέση του πιο απόμακρου και αποστασιοποιημένου αυτή. Κάρμα; Μήπως δεν μπορούσε να συνεχιστεί όλο αυτό; Μπορεί. Συνεχίστηκε πάντως. Ακόμα συνεχίζεται. Οι ρόλοι διαρκώς αλλάζουν. Ίσως αυτό να είναι το κλειδί σε μια σχέση εξ’ αποστάσεως. Ο συνεχής φόβος ότι θα χάσεις τον άλλον και η προσπάθεια να αντιστρέψεις τους όρους της πρότασης. Ίσως…
Άναψα τσιγάρο. Αυτή δεν κάπνιζε. Καλά έκανε. Κάπνισα. Καλά έκανα.
Το πιο δυσβάσταχτο δεν είναι η ανάγκη για επικοινωνία, για κλήσεις και σεξ, αλλά το να μην ξέρεις πόσα σκατά μπορεί να επιβιώνει καθημερινά. Μπορεί να μη θέλει να ζει άλλο, να μη βλέπει κανέναν, να μη φάει παστίτσιο, να μην ακούει κλισέ μαλακίες από το αγόρι της. Εσύ δεν το ξέρεις, όμως. Νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρεις τι, ούτε θα μάθεις. Σε νοιάζεται πολύ για να σου στο πει. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Μεγάλα λόγια από εδώ, μεγάλα λόγια από εκεί… Και αυτή κάπου στη μέση, μισεί τα κλισέ σου, νιώθει βαριεστημένη με τις ολόιδιες βλακείες σου περί καλυτέρευσης των πραγμάτων. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει. Μεγάλα λόγια από εδώ, μεγάλα λόγια από εκεί…
Μήπως δεν της αξίζω; Μήπως θα ήταν καλύτερο αν τελείωνε οριστικά; Μπορεί. Μάλλον όχι, αλλά μπορεί. Θα ήθελα να μην την ξαναδώ; Μάλλον όχι, αλλά μπορεί.
Το τηλέφωνο χτυπά. Χαμογελάω. «Και μένα μου λείπεις ήδη», «Θα σε ξαναδώ σύντομα», «Θα σε σκέφτομαι». Λόγια του αέρα; Μάλλον όχι, αλλά μπορεί. Ίσως πάλι, οι ρόλοι είναι έτοιμοι να αλλάξουν ξανά.
-Σε αγαπώ.
-Σε αγαπώ.
Μεγάλα λόγια από εδώ, μεγάλα λόγια από εκεί.
