“Μια καληνύχτα”… Έτσι ονομάζεται το διήγημα που δημοσιεύω αντί άρθρου αγαπητοί αναγνώστες… Ένα διήγημα που είναι αφιερωμένο σε όποιον πονάει εξαιτίας του έρωτα, και το κυριότερο, σε αυτούς , που στο όνομά του, δε βρίσκονται πια εδώ, αλλά θυσίασαν τον ίδιο τους τον εαυτό…
ΜΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.
Μ’ αγαπάς μου ΄πες. Ήταν βράδυ, κι εγώ δεν ήξερα αν ξημερώνει αύριο. Το “σ’ αγαπώ” σου γραμμένο σε μια οθόνη, ούτε άμεσο, ούτε ανθρώπινο. Ίσως και ούτε αληθινό… Μια αλληλουχία λέξεων, στην οποία σου απάντησα πως είναι αμοιβαίο. Που όντως ήταν… Βασικά όχι αμοιβαίο, αλλά κάτι μόνο από τη δική μου πλευρά…
Δεν άντεξα τις σκέψεις, σηκώθηκα, κοίταξα το μπουκάλι δίπλα μου, το ποτό τελείωνε. Πόσο είχα πιει πάλι, καθισμένος σε μια οθόνη μιλώντας μαζί σου;!
Βάζω μουσική, οι στίχοι του τραγουδιού θυμίζουν εσένα.
“Εσύ εκεί
κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο,
κι εγώ εδώ,
Όλη τη νύχτα αγκαλιά μ΄ ένα αντίγραφο.”
Με ένα νοερό αντίγραφο του εαυτού σου… ΄Η μάλλον του δικού μου εαυτού… Δηλαδή μόνος.
Κι εσύ όντως εκεί, μακριά, πέρα από το τείχος που μου υψώνεις… Δε μπορώ, ανάβω τσιγάρο, σωριάζομαι ξανά στην καρέκλα. “Μήνυμα διαβάστηκε”… Απάντηση, ένα πράσινο εξωγήινο προσωπάκι. Θεέ μου πόσο μου μοιάζει! Έτσι έγινα: Ένας εξωγήινος μπροστά σε έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή! Γιατί εσύ δε θες να υπάρξω, κι ας είσαι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα…
Η playlist αλλάζει τραγούδι, ξένο αυτή τη φορά. Κάποτε πρέπει να τη βάλω σε τάξη κι αυτή. Δυνατό κομμάτι, δυνατοί κι οι στίχοι του…
“Du.
Du hast.
Du hast mich.”
Mε έχεις, σου ανήκω δηλαδή. Ψιθυρίζω, συμπληρώνω “Du hasst mich”, με μισείς, με σιχαίνεσαι. Πιο σωστό από το παραπάνω,αφού βλέπω τι γίνεται…
Σηκώνομαι ξανά, βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάζω έξω… Τα φώτα της πόλης με απωθούν, αλλά σε θυμίζουν, γιατί μαζί σου περπάτησα εδώ… Θέλω να γυρίσω στους δικούς μου, απλούς ανθρώπους, εκεί που ήμουν μόνος αλλά ήρεμος! Αλλά δε μπορώ, μια παρουσία με κυνηγάει, η δική σου…
Μου έρχονται ξανά στο μυαλό οι στίχοι από το προηγούμενο τραγούδι …
“…κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο..”
Ακριβώς αυτό. Διαταγή. “Μείνε μακριά”… Αυτό προσπαθώ να κάνω… Κι εσύ εκεί, με το γραπτό σου λόγο, να μου ζητάς με ένα τελεσίγραφο να σου πω αντίο… Ποτέ δε με πόνεσαν τα αντίο, μα αυτό με πληγώνει… Ναι! Πονάω! Και το τσιγάρο μου τελειώνει… Το σβήνω και ανάβω αμέσως το άλλο, το τελευταίο, αφού το πακέτο είναι πλέον άδειο… Πίνω ό,τι απέμεινε από το μπουκάλι… ‘Αδειο λοιπόν κι αυτό! Τέλος και τα τσιγάρα! Όλα άδεια… Σαν τα δικά σου ανύπαρκτα αισθήματα… Το μόνο γεμάτο, η παρουσία σου μέσα μου…
Κοιτώ το κενό, ένα ζευγάρι φιλιέται στο απέναντι πεζοδρόμιο, αγκαλιάζονται σφιχτά. Χαμογελάω. “Είναι τόσο εύκολο γαμώτο!” λέω μέσα μου… Τον θέλει, την θέλει, και “το γλυκό έχει δέσει” που λένε…! Τους κοιτώ ξανά και γίνομαι σαν το προσωπάκι που μου έστειλες, πράσινος από ζήλια…
Δίπλα τους, από κάτω μου, το κενό… Το κενό και τα φώτα, που νομίζω πως φωνάζουν δυνατά τ’ όνομά μου… Χαιρετώ το ταλαίπωρο και δυστυχισμένο καναρινάκι στο κλουβί που ΄χω στο μπαλκόνι…
Κι ορθώνομαι…
Αισθάνομαι πως πετάω, μα δε πετάω, έχω ήδη πηδήξει, πέφτω… Από κάτω οι πλάκες του πεζοδρομίου, σε λίγο θα ενωθώ με αυτές, θα ενωθώ με τη γη που με γέννησε, και τώρα ετοιμάζεται να με καταπιεί…
Χτυπάω, αισθάνομαι το τράνταγμα, ο πόνος δυνατός, και μια απότομη ζέστη στο σώμα… Τα κόκκαλά μου τσακίζονται… Η ψυχή μου έχει τσακιστεί καιρό τώρα… Σκοτάδι πλέον, δε νιώθω τίποτε. Κείτομαι νεκρός. Έχω ήδη πει ένα αντίο…
“Σ’ αγαπάω, να προσέχεις, αντίο… Αντίο ψυχή μου…”
Δεν είμαι εδώ πλέον να ακούσω τις σειρήνες και τα ουρλιαχτά…
ΥΓ. Θα ήθελα μέσα από αυτό το κείμενο να ευχαριστήσω την Χ. , που με εμπνέει και μου δίνει το κίνητρο για να γράφω…
