-Όπως ο Victor την Kelly, αφιερωμένο στην Χ.-
Τα απσπάσματα ήταν από το βιβλίο του Niall Griffiths «Kelly + Victor»:
«Χριστέ μου! Είναι πανέμορφη, γαμώτο! Δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω της. Είμαι άυπνος τρεις νύχτες και τα μάτια μου καίνε σαν να κοίταζα κατάφατσα τον ήλιο και το μόνο που θέλω είναι να τα κλείσω σφιχτά, όπως θ’ αμπαρώσουν και το μεταλλικό ρολό του μπαρ σε κάνα δυο ώρες, μα δεν μπορώ να σταματήσω να την κοιτώ. Γαμώ τις γκόμενες. Δεν μπορώ να σταματήσω να την κοιτώ ή, μάλλον, να χάσκω, αυτή είναι η σωστή λέξη, χάσκω- το σαγόνι μου κρέμεται, τα τσιμπλιασμένα μάτια μου βαραίνουν, πρέπει να φαίνομαι σαν ένας μαλάκας και μισός […] το κορίτσι απέναντι… είναι σαν ένας πυρσός μέσα σ’αυτό το μαύρο χάλι. Λάμπει και τα πάντα γύρω της πέφτουν στη σκιά, ακόμη και η παρέα της […] δεν εχει τίποτα που να τραβά την προσοχή […] απλώς έχει… πώς να το πω… κάτι πάνω της. Κάτι σπουδαίο και γαμημένα ασυνήθιστο πάνω της. […] Θεέ μου, ω Θεέ μου. Ποτέ μου δεν έζησα κάτι ανάλογο στη ζωή μου. Κανένα ναρκωτικό, καμιά θέα, καμιά δραστηριότητα ή γεύση ή αίσθηση, κανένα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί […] μ’ αυτήν την Κέλι… δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα […] Θα ήθελα να καταλάβω το χώρο που υπάρχει ανάμεσά μας για πολύ, πάρα πολύ καιρο. Κι αυτό με φοβίζει, γαμώ το διάολό μου, πραγματικά με φοβιζει»
Ναι! Αυτό είναι! «That’s it» που λένε και οι βρετανοί! Αυτό που ένιωσα μαζί σου! Βέβαια ο Victor δε μπορεί να εξήγησει ακόμη τι είναι αυτό που νιώθει για την Kelly. Προσωπικά, επειδή το έχω νιώσει, μπορώ: είναι έρωτας. Αληθινός, πραγματικός, ανόθευτος από την πεζότητα της εποχής.
«Την πάτησα», δεν έφαγα ποτέ τέτοια κεραμίδα κατακέφαλα, όπως αυτή που έφαγα όταν σε πρωτοείδα. Τελικά υπάρχει έρωτας. Αυτό έμαθα γνωρίζοντάς σε. Υπάρχει αληθινή αγάπη.
Μα το κυριότερο που έμαθα από τη στιγμή που σε γνώρισα, ήταν άλλο: πως το «δεν έχω μάτια για άλλη γυναίκα» έχει σημασία, συμβαίνει, δεν είναι απλά μία κούφια υπόσχεση ή υπερβολή που τη λέμε σε ένα άτομο όταν μας αρέσει.
Θα αναρωτιέσαι πώς το κατάλαβα αυτό. Έμπρακτα μπορώ να σου πω, με γεγονότα. Το οτι δεν έχω μάτια για άλλη πλήν εσού, το ένιωσα μια βραδιά που ήμουν κολλημένος σε έναν τοίχο, και δυο χείλη διέτρεχαν το λαιμό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω. Το μόνο που ένιωσα ήταν αποστροφή. Δεν ήταν τα χείλη σου. Ήταν κάποιας άλλης. Ένα υποκατάστατο. Και υποκαταστατα εγώ δε θέλω… Αυτό που ήθελα και θέλω είναι τα χείλη σου. Αυτό εξήγησα και σε αυτήν, αφού την έσπρωξα ευγενικά από πάνω μου.
Τελικά, αυτό που νιώθω για εσένα, είναι αυτό που συμβαίνει μια φορά στη ζωή μας: η αίσθηση δηλαδή πώς με αυτό το άτομο θέλουμε να μοιραστούμε τα πάντα, και για πάντα…
Σε θέλω πολύ ρε ψυχή. Αυτό καταλαβαίνω. Σε θέλω όπως ο Victor την Kelly. Γι’ αυτό και στα γράφω όλα αυτά.
ΥΓ: εάν δεν έχεις καταλάβει ακόμη το τι νιώθω για πάρτη σου, απλά διάβασε το βιβλίο. Θα με θυμηθείς.
