Η ζωή δεν είναι μικρή, καθόλου.Ειδικά αν δεν εκμεταλλεύεσαι τον χρόνο της φαντάζει τεράστια, βαριά και αισχρή. Η ζωή είναι μια κανονικότητα, μια ρυθμική μονοτονία, που ουσιαστικά και προδικάζει την φύση της εκ δημιουργίας της, αυτή του δώρου. Και έτσι πρέπει να φαντασιώνεται κανείς τη ζωή, ως δώρο, που άλλοτε σερβίρεται σε απίστευτα χαριτωμένο περιτύλιγμα και σε μαγνητίζει από την αρχή, και άλλοτε ως κακομούτσουνο παιχνίδι, φθηνιάρικο και βρωμερό. Διάλεξε.
Η ζωή είναι μια αναγκαστική υποχρέωση για τα σπερματοζωάρια, και καταλήγει μια αναπόφευκτη αλήθεια για τα νικητήρια. Με το που ξυπνάς ως μωρό, βομβαρδίζεσαι με βλέμματα, με υποσχέσεις και αγκαλιές. Βλέπεις, αλλά δεν καταλαβαίνεις γιατί αγκαλιάζονται όλοι αυτοί, γιατί σε προσέχουν όλοι σαν τα μάτια τους, ενώ τους βλέπεις μέσα από τα δικά σου μάτια, γιατί δυο άλλοι ξαγρυπνούν δίπλα σου κάθε νύχτα. Τα βλέπεις όλα αυτά, κουνάς τα αδύναμα χεράκια σου, χαμογελάς χαζά και ρεύεσαι όλη την ώρα.
Είναι άσχημο να είναι αυτή η τελευταία όμορφη στιγμή στη ζωή μας, είναι ζοφερό και άσχημο.
Άμα φανταστείς πόσο χαρούμενο σε έκανε μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα, θα καταλαβαίνεις και δεν θα βλέπεις. Αυτή η διαφορετική θέαση θα σε ξεκλειδώσει, θα σου δώσει την αφορμή να δημιουργείς χαμόγελα, και όχι μόνο στους άλλους.
Η ζωή δεν είναι μικρή, είναι μια ταλαιπωρία. Πρέπει να αντιμετωπίζεται ως η μουσική υπόκρουση στις οικιακές αγγαρείες, να σε κάνει ακόμα και στις δύσκολες στιγμές να αντλείς κουράγιο και δύναμη, να είσαι ικανός και groovy ταυτόχρονα. Να μην σε νοιάζει κάτι, να μην σε απασχολεί, να μην σου σπαταλά λεπτά, ώρες και μέρες. Χάνεις χρόνο, είναι απαίσιο συναίσθημα όταν το συνειδητοποιείς. Και θα το συνειδητοποιήσεις.
Θες να αράξεις να δεις σειρά αντί να βγεις; Ναι. Θες να περάσεις την πίστα που σε δυσκολεύει εδώ και βδομάδες αντί να βγεις; Ναι. Θες να βγεις, να πεις μια μαλακία, να ξεσπάσεις και να ξεχαστείς; Ναι. Θες να πας για τρέξιμο γιατί δεν σε πιάνει ο ύπνος το βράδυ; Ναι.
Αλλά για κάθε ένα “ναι”, να ζητήσεις και τη συγνώμη που ποτέ δεν ζήτησες, να πεις “σ’αγαπώ” τις στιγμές που είσαι θυμωμένος, να κλάψεις όταν θες χωρίς να νοιαστείς τι θα πουν οι λοιποί, να είσαι εκεί όταν πρέπει να είσαι εκεί, να απαντάς και εσύ με “ναι” στις επιθυμίες των άλλων. Να νοιάζεσαι, να ενδιαφέρεσαι, να τους πονάς και να τολμάς να δείχνεις τι αισθάνεσαι. Μην χάνεις χρόνο, μην αρκείσαι και μην κάνεις άκριτα κάτι που σου ζητείται. Να αδιαφορείς για τα motivatinal quotes όπως αυτό, να αυτοχαστουκίζεσαι που και που, και κυρίως να κοιτιέσαι στον καθρέφτη σου με πάθος, και όσο πιο δύσκολο είναι αυτό, τόσο να επιμένεις. Γιατί δεν θα υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από όταν κοιτιέσαι εκεί χωρίς ίχνος ντροπής, θλίψης ή δειλίας. Θα κοιτάς εσένα να κοιτάς εσένα, χωρίς δάκρυα και ματαιοδοξία. Και αυτό είναι το πραγματικό δώρο που αξίζει κανείς να παλέψει,το να έχεις χρόνο για σένα.
