Τι είναι η ζωή, παρά μια κακόγουστη έκπληξη;
Πόσες κακόγουστες συνήθειες αναμειγνύονται καθημερινά με ατυχή συμφέροντα, με ατυχείς επιθυμίες; Πόσες σχέσεις ανθρώπινες κρίνονται στιγμιαία, και μπορεί να χαθούν και στιγμιαία; Ίσως αρκεί μια ολιγόλεπτη καθυστέρηση για το μοιραίο, ίσως και το μοιραίο να μην είναι ο θάνατος, αλλά η ζωή. Μπορεί βέβαια να μην τύχει να τα σκεφτείς αυτά ποτέ και τότε θα αποκαλείσαι τυχερός από εκείνους που είναι καταδικασμένοι από τους ίδιους να ξεψαχνίζουν τον πόνο, τη δυστυχία, τη ζωή και το αντίκρισμά της αν δεν είναι αυτό που ήταν, αν δεν είναι ζωή πια.
Η ζωή λοιπόν, είναι μια κακόγουστη έκπληξη. Όπως μια παντελώς λανθασμένη επιλογή ταινίας, ή μια ατυχής επιλογή λουλουδιών, που σου προκαλούν ασφυξία, έτσι και αυτή κοντοστέκεται αρχικά, και έπειτα κολλάει πάνω σου, γαντζώνεται και σε πνίγει ή σε αφήνει να την πνίξεις.
Η ζωή είναι ένα λάθος, μια κακέκτυπη έμπνευση ενός όντος που είναι αθάνατο, ενός όντος που δεν θα γνωρίσει ποτέ τον θάνατο ούτε τη λύπη και τον εσωτερικό κορεσμό της απώλειας φίλων και συγγενών. Αυτό το ον, λοιπόν, μας κέρασε τη ζωή, και το τέλος της, τον θάνατο. Και αν στις περισσότερες περιπτώσεις ο θάνατος είναι ένα κακόγουστο αστείο και ισοδυναμεί με τον “παράξενο” γείτονα που σταματάει κάθε πάρτυ ή κατάληψη, σε κάποιες άλλες, λιγότερο αρμονικές, ο θάνατος ισοδυναμεί με λύτρωση, με νίκη ή με καλοδεχούμενη ήττα.
Ο θάνατος ίσως να μην είναι όπως φαντάζει, ένα μαύρο και ολότελα σκοτεινό τέρας που καταβροχθίζει στιγμές και σε αναγκάζει να αποχαιρετάς και να φεύγεις, ίσως να είναι ο τερματισμός της πιο δύσκολης πίστας σε video game, αυτό που σε συνέθλιβε, που δεν σε άφηνε να το αφήσεις και κολλούσε πάνω σου σαν κατάρα. Ίσως να είναι κάπως παρεξηγημένος, ίσως και να μην μας κακοπέφτει τελικά.
Η ζωή ξεκίνησε σαν δώρο, και σε λίγα χρόνια θα φαντάζει οργή, μίσος και ατυχία. Η ζωή ξεκίνησε ως στιγμές, ως γαλήνη, αγάπη και στοργική αγκαλιά στο μαιευτήριο και κατέληξε σε μίσος, πίκρα, ντροπή και αγκαλιά στο νεκροτομείο, έπειτα από ένα νυχτερινό τηλεφώνημα.
Είναι αρκετά οξύμωρο η γενιά που σκόρπισε τη μούχλα της απανθρωπιάς όσο καμία άλλη να φοβάται να πεθάνει. Είναι παράξενο πως η διακίνηση όπλων, ναρκωτικών, το εμπόριο λευκής σαρκός, ο βιασμός και η ψυχική δολοφονία υπάρχουν στη ζωή μας. Είναι όμως ακόμα πιο παράξενο, η γενιά του θανάτου, η γενιά όλων αυτών, να φοβάται τον θάνατο, να φοβάται να πεθάνει.
Έχουμε τη βία μέσα μας. Δεν έχει σημασία αν σε έφτιαξε θεός ή αν θα καταλήξεις στο διάβολο, η βία είναι μέσα μας. Είτε είσαι ο Κάιν, είτε ο Χίτλερ, είτε σατανιστής, είτε κομμουνιστής, η βία είναι μέσα σου. Ορέγεσαι το αίμα, το βλέπεις σε οθόνες μπροστά σου, το βλέπεις παντού, το ορέγεσαι το αίμα. Δεν σε φοβίζει στους άλλους, το βλέπεις, σε πορώνει το σκηνικό, θα το κοινοποιήσεις σε φίλους σου. Το δικό σου αίμα γιατί το φοβάσαι;
Ίσως για τον ίδιο λόγο που δεν τρομάζει εμένα το δικό σου.
