Είμαι η Άννα και δεν γνωρίζω, αν ξέρω πραγματικά ποια είμαι, κάπου στο χθες με έχω ξεχάσει… Ο εαυτός μου κι εγώ, άργησαν να βρεθούν.
Όλα κάπως ξεκινάνε…
Είμαι η Άννα και από μικρή το μόνο που επιθυμώ είναι να κάνω τους άλλους χαρούμενους. Δεν τους χαλάω χατίρι, δεν λέω όχι, και ό,τι κι αν κάνω πάντα σκέφτομαι πρώτα την αντίδραση των άλλων.
Σε μια κοινωνία που μου έμαθε να σιωπώ, νόμιζα ότι αυτό είναι το καλύτερό για μένα και την ψυχική μου υγεία.
Στο δημοτικό ήμουν πολύ εσωστρεφής, το βλέμμα μου χαμηλωμένο, τα μαγουλάκια μου κόκκινα από την ντροπή και η αυτοπεποίθηση μου ξεχασμένη σε κάποια παλιά δεκαετία, χιλιάδες χρόνια πριν.
Ότι κι αν μου έλεγαν, αυτό το απόλυτο ΝΑΙ χωρίς σκέψη. Αυτό το ΝΑΙ που όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι είναι αυτό που σε κάνει αγαπητή σε όλο τον κόσμιο.
Ίσως από τον έντονο ρατσισμό που έζησα να ένιωθα μέσα μου ότι το ΝΑΙ θα με κάνει αποδεκτή σε μια κοινωνία που με έδιωχνε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Έδιωχνε το παιδί της χωρίς να υπολογίζει ότι είμαι γέννημα θρέμμα Ελληνίδα.
Σαν κοριτσάκι από την μητέρα μου έμαθα τον σεβασμό, με την ανοχή και τα ΝΑΙ. Ένα άβουλο πράγμα, σε μια κοινωνία που δεν δεχόταν το όχι. Ίσως και μια οικογένεια που με μεγάλωσε να είμαι σεμνή και να δίνω τα πάντα στους γύρω μου, εκτός από τον εαυτό μου.
Σχολείο και σπίτι…μάθημα μηδέν
Σαν κοριτσάκι, μέχρι να τελειώσω το λύκειο, είχα μάθει σε ένα κόσμο, που έλεγε ότι το να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου είναι εγωιστικό. Άραγε πόσο εγωιστικό είναι να είσαι ευτυχισμένος;
Κάπου στο λύκειο έχασα τον εαυτό μου. Μήπως όμως δεν τον είχα βρει ποτέ, γιατί δεν με άφησαν; Ή καλύτερα δεν με έμαθαν πόσο σημαντικό είναι να τον βρίσκεις κάπου στην διαδρομή, να ανακαλύπτεις εσένα.
Ζούσα σε μια τραγική ψευδαίσθηση. Σε ένα ψεύτικο κόσμο. Αυτόν μου έμαθαν. Και όσο ζούσα μέσα σε αυτόν και με τους ίδιους ανθρώπους γύρω μου, δεν μπορούσα να δω την αλήθεια, ούτε μια χαραμάδα από το φως που θα λύτρωνε την ψυχούλα μου.
Πάντα ένιωθα μια θλίψη, ένα βάρος…
Μετά το λύκειο λοιπόν βυθίστηκα σε σχέσεις που έκαναν τον εαυτό μου μια σκιά, δεν με έβλεπα καθόλου. Η Άννα δεν υπήρχε.
Η ζωή περνούσε και οι στιγμές σαν στάχτες στον αέρα. Για μια χαμένη νιότη, μια ζωή που το ΟΧΙ ήταν κάτι πολύ κακό για μένα. Έβλεπα πολλούς να έχουν τον χαρακτήρα τους, αλλά εγώ πάντα έπρεπε να σκέφτομαι τον άλλον. Άραγε έμενα ποιος θα με σκεφτόταν;
Μια ζωή σε έναν γάμο χωρίς αύριο
Παντρεύτηκα γιατί δεν έπρεπε να μείνω μόνη, παντρεύτηκα γιατί είχα χάσει έμενα. Είμαι η Άννα που σαν συμβουλή πήρα την έκφραση, “να μην στενοχωρείς τον άντρα σου”. Αυτή ήταν η προίκα μου, να σκέφτομαι τον άντρα μου, άραγε εγώ που ήμουν όλα αυτά τα χρόνια. Ζούσα ή υπόμενα κάτι μέχρι να έρθει αυτό το τέλος που θα με λυτρώσει;
Και μια μέρα, σαν από θαύμα, εκεί που είχα χάσει και το τελευταίο ίχνος του δικού μου εαυτού, το χαμόγελο μου, ήρθε μια σπίθα ελπίδας.
Τα παράτησα όλα και όλους και άρχισα να με ψάχνω. Ήταν η ώρα να με βρω και να καταλάβω γιατί ήρθα στον κόσμο, να βρω το χαμόγελό που θα φωτίσει την ψυχή μου, πριν να είναι αργά.
Μήπως ήταν πλέον αργά;
Είμαι η Άννα και η ψυχή μου νοσεί, γιατί την έδωσα σε άλλους και δεν την φρόντισα. Και μέσα από την ψυχή μου, νόσησε πολύ σοβαρά το σώμα μου. Σε μια ασθένεια χωρίς επιστροφή. Κάπου εκεί μέσα στον πόνο, μέσα στα σκοτάδια και την καθημερινή πάλη με το χάρο, βρήκα κάτι από μένα, κάτι που αν δεν ήταν τα σκοτάδια, δεν θα φωτιζόταν ποτέ.
Μέσα στα εφτά χρόνια μάχης, επιτέλους με βρήκα. Δεν αφήνω κανέναν πάνω από μένα. Γιατί κατάλαβα ότι εγώ είμαι το πιο σημαντικό. Χωρίς να βρω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω αυτό για το όποιο γεννήθηκα. Να χαρίζω χαμόγελα, ψυχής και δύναμής και αυτά θα τα βρεις μόνο αν έχεις βρει τον πραγματικό σου εαυτό.
Είμαι η Άννα και είμαι καλά, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είμαι η ΆΝΝΑ , αυτό το κορίτσι που άφησα στο παιδικό μου δωμάτιο για να ευχαριστήσω τους άλλους.
Πόσο τραγικό τελικά να βρίσκουμε τον εαυτό μας μέσα από δυσκολίες, πόσο άσχημο είναι κάποιοι να μην μαθαίνουν από τα λάθη μας. Να μην διαβάζουν την ιστορία μας, τον πόνο μας, αλλά και την δύναμη μας.
Πόσο θλιβερό κάποιοι να φεύγουν χωρίς ποτέ να γνωρίσουν και να βρουν τον εαυτό τους, και πιστέψτε με είναι πολλοί άνθρωποι που ποτέ δεν κάνουν αυτή την γνωριμία και η ψυχή τους φεύγει άδεια…
Είμαι η Άννα και φωνάζω… ψάξε μέσα σου εσένα για να βρεις τον εαυτό σου και αυτόματα η ευτυχία θα είναι πιο ξεκάθαρη μέσα σου.
Είμαι η Άννα και πριν κλείσω τα μάτια από αυτή την ύπουλη ασθένεια θα ήθελα να δω ανθρώπους που φροντίζουν την ψυχή τους περισσότερο από τα υλικά αγαθά, ανθρώπους που κάτι θα πάρουν από μένα και από την ζωή μου.
Μια αληθινή ιστορία για την κάθε Άννα που βρίσκεται ανάμεσα μας, που ενώ υποφέρει, προσφέρει χαμόγελό ακόμα κι ας πονάει. Μια Άννα που την προσπερνάτε γιατί δεν θέλετε να δείτε τον πόνο του άλλου μέσα στα μάτια, ώστε να μην χρειάζεται να περάσετε μέσα από αυτό το μονοπάτι.
Τον βρίσκουμε τον εαυτό μας, φτάνει να μην βάζουμε τίποτα πάνω από μας. Γιατί αν είμαστε καλά εμείς μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε θαύματα στους γύρω μας.
