Ο “τίτλος” σχέση σε καθιστά δεδομένο ή οχι ;
Ο καιρός έχει αρχίσει να μυρίζει ζεστό καφέ κάτω από τα παπλώματα, αγκαλιές και ταινίες. Είναι αυτές οι μέρες που βρέχει και έχει κρύο, οπότε σου δημιουργείται αυτή η ανάγκη για αυτά που προ είπα. Για να σε βάλω στο κλίμα, είναι μια το βράδυ και εγώ κάθομαι στο καναπέ μου κουκουλωμένη με το πάπλωμα και χαζεύω από το παράθυρο μου τα φώτα της πόλης, σε συνδιασμό με την βροχή. Έχω πάρει στο χέρι την κούπα με το ζεστό μου τσάι και σκέφτομαι την συζήτηση που είχα με έναν φίλο, πριν από μερικές ώρες. Θα μου πεις καλά βρε άνθρωπέ μου, εσένα τώρα σου ήρθε στο μυαλό η κουβέντα που είχατε; Φυσικά και όχι, απλά να…φταίει που έξω έχει κρύο και εμείς οι δύο είμαστε χώρια και με έχει πιάσει μια στεναχώρια που λέει και το άσμα.
Δεν ξέρω τι μας έχεις πιάσει όλους μας τον τελευταίο καιρό και αναλογιζόμαστε διαρκώς το τι πάει στραβά με τις σχέσεις. Πρωτότυπο θέμα θα μου πεις. Το ξέρω πως δεν είναι πρωτότυπο, όμως είναι αυτό που μας καίει όλους. Η ερώτηση του «τι πάει λάθος με τις σχέσεις στις μέρες μας»; Κοιταχτήκαμε για λίγο στα μάτια χωρίς να μιλάμε και συνέχισε με μια ακόμα ερώτησή, «πες μου, τι είναι αυτό που σε κάνει να βάλεις τέλος σε μια σχέση;». Τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι να καταφέρω να σκεφτώ κάποιους από τους λόγους, για τους οποίους είχαν φτάσει στο τέλος τους προηγούμενες σχέσεις μου, αλλά και όχι μόνο δικές μου…Ομολογουμένως ήταν δύσκολη η ερώτηση του. Δύσκολη και απρόσμενη. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για μια τέτοια συζήτηση. Γύρισα και του είπα, ότι φταίει μάλλον το ότι φτάνουμε σε ένα σημείο, όπου θεωρούμε τον άλλον δεδομένο, η βαρεμάρα, που κατά κάποιο τρόπο αυτά τα δύο συνδέονται σε κάποιες περιπτώσεις. Εν μέρη συμφώνησε μαζί μου. Μείναμε και οι δύο να κοιτάμε το κενό για λίγο, ώσπου ξεκινήσαμε να αναλύουμε το θέμα περαιτέρω.
Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δίνουμε και να κάνουμε τα πάντα, μέχρι να αποκτήσουμε το αντικείμενο του πόθου μας, αλλά μόλις το αποκτήσουμε, επαναπαυόμαστε, και σταματάμε να προσπαθούμε. Να προσπαθούμε να το κρατήσουμε! Σταματάμε να δείχνουμε στον άλλον το πώς νιώθουμε, να του αφιερώνουμε λίγο από τον χρόνο μας. Δεν κάνουμε καινούργια πράγματα μαζί με τον άλλον, αλλά ακολουθούμε πιστά την ρουτίνα μας. Έχουμε στο μυαλό μας, ότι ο άλλος ξέρεις το πώς νιώθουμε για εκείνον. Του το δείξαμε στις αρχές, πρέπει να το κάνουμε συνέχεια; Δεν ήταν αρκετό τότε; Πρέπει και τώρα; Αφού είμαστε μαζί, δεν είναι αρκετό αυτό; Δεν φτάνει; Όχι αγαπητέ μου, ο “τίτλος” δεν είναι αρκετός.
Είναι γνωστό, πως συνηθίζουμε να θεωρούμε ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα δεδομένα και αυτονόητα. Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η μέχρι τώρα εμπειρία μου, μου έχει μάθει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, γιατί θα έρθει η στιγμή που τα δεδομένα, γίνονται ζητούμενα. Έτσι δεν είναι; Εκεί ακριβώς το χάνουμε όλοι το παιχνίδι με τις σχέσεις. Ο τίτλος ή ταμπέλα ή όπως αλλιώς θες πες το, καθιστά μια κατάσταση απλώς πιο επίσημη στα λόγια και μόνο. Το λεγόμενο, ότι δηλώσεις είσαι. Νιώθουμε την ανάγκη να γατζωθούμε πάνω από ταμπέλες, προκειμένου να νιώσουμε μια σιγουριά και ασφάλεια, για όλα αυτά που έχουμε σταματήσει να λέμε και να κάνουμε. Είναι η ζώνη άνεσης μας για να στο πω πιο απλά. Θεωρείς πως ο άλλος είναι πια δικός σου, και σταδιακά αρχίζεις να επαναπαύεσαι, αγνοώντας όλα εκείνα τα σήματα κινδύνου, που εκπέμπει ο σύντροφος σου. Έχεις έτοιμη την ατάκα «έλα μωρέ, αφού ξέρει τι νιώθω, πρέπει να το δείχνω κάθε μέρα;». Ναι φίλτατε! Κάθε μέρα! Κάθε μέρα πρέπει να δείχνεις στον άλλον το πόσο τον υπολογίζεις, τον πόσο τον σκέφτεσαι, τον νοιάζεσαι, το ποσό τον εκτιμάς, τον αγαπάς κτλ. Ο άλλος δεν μπορεί να είναι μέσα στο μυαλό σου, για να γνωρίζει το τι σκέφτεσαι και το τι νιώθεις για εκείνον ανα πάσα στιγμή. Εκείνος κρίνει με βάση αυτά που βλέπει.
Έχουμε όλοι έτοιμη την ατάκα του “μα…αφού ξέρει, δεν γίνεται να μην ξέρει”,και όμως ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει. Πρέπει να δείχνουμε στον άλλον κάθε μέρα το ενδιαφέρον μας. Οι σχέσεις είναι σαν τα λουλούδια. Αν δεν τα ποτίσεις και τα παραμελήσεις, θα μαραθούν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις. Αν όμως ένα λουλούδι το φροντίζεις κάθε μέρα, αυτό θα αναπτυχθεί και θα θεριέψει. Βέβαια, αυτό θέλει προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Δεν μπορεί να παλεύει μόνο ο ένας, προκειμένου να κρατήσει το λουλούδι ζωντανό και ο άλλος απλώς να κάθεται και να παρατηρεί το φυτό. Θέλει την φροντίδα και των δύο! Το λεγόμενο η αγάπη θέλει δύο. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος. Στα είκοσι μου, δεν τα γνωρίζω όλα, θα ήταν παράλογο κιόλας, όμως έχω φάει αρκετές φορές τα μούτρα μου. Κάθε φορά, κάνω τον απολογισμό μου. Τα βάζω κάτω, με σκοπό να δω το τί πήγε λάθος στην εκάστοτε σχέση μου, έτσι ώστε να μην κάνω τα ίδια λάθη και στην επόμενη. Θεωρώ πως μέχρι ένα βαθμό το έχω καταφέρει, αλλά πρέπει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή επιτυχίας για την τέλεια σχέση.
Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω καν αν υπάρχει η τέλεια σχέση. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει η τέλεια σχέση, από την στιγμή που δεν υπάρχει ο τέλειος άνθρωπος και σύντροφος; Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας, τις ανασφάλειές μας, τα ψεγάδια μας τέλος πάντων, άρα με την ίδια λογική, και η σχέση μας δεν μπορεί να είναι αψεγάδιαστη. Δεν ξέρω αν συμφωνείς, όμως στα δικά μου αυτιά, μου φαίνεται εύλογο το επιχείρημά μου. Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο. Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε, διότι ότι αφήνεις σε αφήνει και μετά θα είναι αργά. Όταν θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, να ξέρεις πως ήδη θα είναι αργά. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση σου δεν μπορεί να σωθεί. Μπορεί, αλλά ίσως τότε να μην υπάρχει θέληση να σωθεί και τότε τα πράγματα θα έχουν φτάσει στο μη παρέκει. Πρέπει να μάθουμε να μην θεωρούμε τίποτα και κανέναν δεδομένο στην ζωή μας, καθώς όπως σου είπα και πριν, θα έρθει η στιγμή, όπου τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.
