Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας άνθρωπος σκυφτός. Τα χέρια του στις τσέπες, το κεφάλι στραμμένο προς τα κάτω. Προχωρούσε, προχωρούσε, το χώμα δεν άλλαζε, έμενε το ίδιο, το ίδιο ξερό, το ίδιο άνυδρο. Όσο και αν συνέχιζε να το κοιτάει εκείνο δεν άλλαζε. Μονολογούσε συνεχώς από μέσα του «μα καλά, αυτό το χώμα πάντα έτσι θα είναι; Τόσο αφιλόξενο ;» Κάθε πρωί που σηκωνόταν η πρώτη, η ίδια σκέψη στο μυαλό του, η ίδια ελπίδα ότι κάποτε θα άλλαζε. Ξαφνικά, ένα πρωί, όπως ο σκυφτός άνθρωπος σηκώνεται από το κρεβάτι, ο αυχένας του κάνει ένα μεγάλο «κρακ», και μένει εκεί. Δεν κουνιέται. Το κεφάλι του μόνο ευθεία μπορούσε να κοιτάξει. Ούτε κάτω, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Προσπαθούσε κάτι να κάνει, δεν γινόταν να μην μπορεί να κοιτάξει το χώμα που πατούσε, αλλιώς πως θα ήξερε που πηγαίνει; Τι αλοιφές έβαλε, τι ασκήσεις έκανε μήπως και καταφέρει να ξεπιαστεί, τι από δω τι από κει, τίποτα δεν γινόταν.
Ο σκυφτός άνθρωπος δεν ήταν πια σκυφτός, έπρεπε να αλλάξει μέχρι και όνομα. Καταλαβαίνετε τώρα την σύγχυση που ένιωθε, όλη η ταυτότητα του είχε ανατραπεί. Σκεφτόταν, « Μην κοιμηθεί ένας άνθρωπος από την άλλη πλευρά του μαξιλαριού, αμέσως, το κεφάλι μου έκανε ότι του την βάρεσε! Αίσχος! Τώρα θα πρέπει να προσέχω μέχρι και στον ύπνο μου!». «Τι θα κάνω τώρα, πως θα περπατώ έξω στον κόσμο αν δεν ξέρω που πηγαίνω; Και αν χαθώ; Πώς θα ξέρω πως θα γυρίσω σπίτι; Μέχρι τώρα η διαδρομή μου ήταν προκαθορισμένη, ναι εντάξει το ξέρω πως παραπονιόμουν κάθε μέρα αν θα αλλάξει ποτέ αλλά νομίζω, κατά βάθος, δεν το ήθελα. Τώρα τι θα κάνω…;» «Όρθιος πια και όχι σκυφτός μπορεί να χάσω την ισορροπία μου… ας μην το ρισκάρω, θα κάτσω σπίτι σήμερα καλύτερα…»
Οι μέρες περνούσαν, ο σκυφτός άνθρωπος μπορούσε τώρα όρθιος πια, να κοιτάει το πρόσωπο του στον καθρέπτη, είχε πολλά χρόνια να το δει, εκτός και αν τύχαινε να περάσει από καμιά μικρή λιμνούλα, εκεί κάπως έβλεπε το είδωλο του αν και θολό. Όμως στην πραγματικότητα δεν ήξερε πως μοιάζει, μόνο δια της αφής καταλάβαινε ότι είχε γένια και πως τα μαλλιά του είχαν αραιώσει σε κάποια σημεία. Λες για αυτό να φοβόταν να κοιταχθεί στον καθρέπτη, μήπως είναι άσχημος και δεν το αντέξει; Μπορεί, γενικά δεν είναι και πολύ ομιλητικός, εκτός αν μιλάει πιο πολύ σε εσάς από ότι σε μένα. Περνούσε λοιπόν ο καιρός, και ο άνθρωπος αυτός άρχιζε σιγά σιγά να βρίσκει έτσι λίγο την ισορροπία του, σταμάτησε να σκουντουφλάει στα ντουλάπια της κουζίνας που ήταν ψηλά και δεν τα έβλεπε. Έτσι σταμάτησαν και τα καρούμπαλα και το κεφάλι του άρχισε να ξεπρήζεται.
Πλέον άρχισε να δίνει περισσότερη σημασία στα ρούχα του, αφού μέχρι τώρα τον ένοιαζαν μόνο οι κάλτσες και τα παπούτσια. «Μα καλά, πόσες κάλτσες έχω, και είναι και όλες το ίδιο χρώμα… χμμμ μήπως να πάρω και κανένα άλλο ζευγαράκι, κάτι πιο φωτεινό, ένα καφέ ας πούμε. Θα το σκεφτώ… Αν βγω ποτέ έξω…» Ο σκυφτός άνθρωπος (το ξέρω ότι πια είναι όρθιος, αλλά ξέρετε τι λένε για την πρώτη εντύπωση) άρχισε να νιώθει καλύτερα. Η πλάτη του έκανε βέβαια κάτι περίεργους θορύβους, αλλά από ό,τι καταλαβαίνω από το βλέμμα του όταν τους ακούει δεν φοβάται, πιο πολύ μάλλον χαίρεται, που έστω κάτι κινείται. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι για τις τελευταίες 3 μέρες δεν έχω εικόνα της κατάστασης, αφού έχει κλείσει όλα τα πατζούρια και ειλικρινά δεν ακούω και καμία σκέψη του. Δεν ξέρω τι γίνεται αλλά από τότε που «γνωριστήκαμε» πρώτη φορά μου το κάνει αυτό. Λέτε να ξέρει ότι κάποιος τον παρακολουθεί;
