Μπορεί να μην είσαι ο άνθρωπός μου αλλά σίγουρα είσαι άνθρωπός μου.
Κάθε φορά, κάθε μικρή απόσταση που παίρνω από σένα νομίζω πως θα με βοηθήσει να ξεχάσω και να συνεχίσω την ήρεμη και ανιαρή ζωή μου. Έτσι πρέπει να γίνει. Αυτό θα ναι καλύτερο και για τους δύο. Είπες οτι εμείς οι δύο για να προχωρήσουμε δεν πρέπει να μιλάμε καθόλου και τη στιγμή εκείνη μου φάνηκε εύκολο. Τη στιγμή εκείνη που σε είχα απέναντί μου φυσικά δε θα μπορούσα να καταλάβω πόσο δύσκολο θα μου ήταν το να μη μιλάω μαζί σου, το να συμβαίνουν πράγματα στην καθημερινότητά μου και να μη τα ξέρεις. Νιώθω πως κανένας άλλος πέρα από σένα δε μπορεί να καταλάβει τι εννοώ αυτή τη στιγμή. Εσύ όμως ξέρεις, με καταλαβαίνεις πολλές φορές χωρίς καν να σου μιλήσω.
Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έζησα μαζί σου και τα όμορφα και τα λιγότερο όμορφα. Ένα μόνο παράπονο έχω. Δε μας έδωσες μια ευκαιρία να δούμε αν θα βγει το μαζί. Δεν προσπάθησες καν. Αλλά δεν πειράζει, έχω κρατήσει τα σημαντικά για μένα.
Ποια είναι αυτά; Ένα βράδυ στην ταράτσα. Είχα πολύ καιρό να σε νιώσω τόσο κοντά μου. Ένα ακόμα βράδυ, εκείνο το τελευταίο στην παιδική χαρά που καθόσουν και έβλεπες πόσο ψηλά πηγαίνω με την κούνια. Χαζό ε; Αυτό το βράδυ που πάλι μου εμπιστεύτηκες τόσο δικά σου θέματα.
Είναι τόσο περίεργο να έχεις έναν άνθρωπο τόσο δικό σου. Έναν άνθρωπο που να ξέρει καλύτερα και από σένα τον τρόπο με τον οποίο πράττεις το καθετί και το γιατί. Έναν άνθρωπο που να σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Έναν άνθρωπο να σε ακούει…σπάνιο ε; Εσύ έλεγες ότι οι περισσότεροι μιλάνε και σπάνια κάποιος ακούει. Σε ευχαριστώ που με άκουγες.
Σπάνιο επίσης το να ξέρεις πως κάποιος σε εμπιστεύεται και είναι αμοιβαίο. Κάτι που δεν τολμάς να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό να έχεις το κουράγιο να το εμπιστευτείς σε κάποιον άλλον.
«Όταν σε είδα ξανά δε σου’πα γεια γιατί το πρώτο είναι εύκολο, το δεύτερο πονά». Και αυτό το δοκιμάσαμε. Να είμαστε απέναντι και να μην ανταλλάξουμε κουβέντα. Σαν δυο άγνωστοι. Δύο άνθρωποι που δε γνωρίζονται και δε συνέβη ποτέ τίποτα μεταξύ τους. Να σε βλέπω και να σε αγνοώ νομίζοντας πως έτσι θα καταφέρω να ξεχάσω και να προχωρήσω και να σε βοηθήσω να κάνεις και εσύ το ίδιο.
«Μα μη μου πεις κάποια στιγμή ότι ξύπνησες στραβά και θες να φύγεις τότε τουλάχιστον να σε βλέπω και ας μην σ’έχω ψέμα». Είχα πολύ καιρό να ακούσω αυτό το τραγούδι, αλλά σήμερα δε γινόταν να μη το βάλω να παίζει συνεχόμενα, σήμερα η μέρα είναι ξεχωριστή. Θα ήθελα πολύ να μάθω τι θα κρατήσεις από μένα αν κρατήσεις κάτι. Νομίζω πως επαναλαμβάνομαι, ας είναι δεν πειράζει. Εγώ από σένα θα κρατήσω το χαμόγελο που ποτέ δεν εγκατέλειψες και εκείνη τη θετική πλευρά που έβλεπες να υπάρχει στα πάντα. Όλα έχουν δύο πλευρές και εσύ το ξέρεις καλά αυτό.
Μην αφήσεις κανέναν να αλλάξει αυτό το χαμόγελο. Είναι δύσκολο πολλές φορές να μιλήσεις για το πως νιώθεις για κάποιον έχοντας τον απέναντί σου. Θέλει πολύ θάρρος και ζητώ συγνώμη που δεν το έκανα με αυτό τον τρόπο. Δεν είχα άλλον πέρα από αυτόν τώρα και ας είσαι τόσο μακριά και ας μη μπορώ να σε δω να γελάς ή να μου πεις κάτι.
Χαίρομαι που έστω και με αυτό τον τρόπο κατάφερα να έχω έναν άνθρωπο δικό μου. Μπορεί να μην είσαι ο άνθρωπός μου αλλά σίγουρα είσαι άνθρωπός μου. Ευχαριστώ πολύ για όλα.
«μα κρατούσα ζωντανή τη στιγμή, ήξερα πως άξιζε…»
Σύνταξη κειμένου: Αρετή- Ειρήνη Κοβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
