Πλησιάζοντας στο τέλος της χρονιάς… Κοιτάμε πίσω κι όπως πάντα, κάνουμε μια ανακεφαλαίωση, κοιτάμε ό,τι ζήσαμε, ό,τι κάναμε λάθος και ό,τι μας γέμισε και με το παραπάνω φως. Κοιτάμε τι παραλείψαμε, τι θα θέλαμε να κάνουμε μα δεν το κάναμε, και τι θα μπορούσαμε να φέρουμε στη νέα χρονιά για να κάνουμε το κάτι διαφορετικό.
Όλα γίνονται με τον ίδιο τρόπο, οικογενειακά ή και με φίλους, κάποιες φορές και πιο μοναχικά μα δεν πειράζει σημασία έχει πως φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς έχοντας ακόμη ό,τι πιο σημαντικό έχουμε. Τους εαυτούς μας, και τη δύναμη μας που τα καταφέραμε για μια ακόμη φορά, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες μετά έχοντας για αποκούμπι εμάς τους ίδιους, το σώμα μας και την ψυχή μας. Όλα γίνονται με τον ίδιο τρόπο λοιπόν μα και κάπως διαφορετικά, ζέστη, ποτά και μπόλικο φαγητό με γλυκά γιορτάζοντας το τέλος ενός κεφαλαίου και την αρχή ενός άλλου. Πυροτεχνήματα, αντίστροφη μέτρηση, ρόδια που σπάνε, φιλιά που ανταλάσσονται και φλουριά χωμένα σε αφράτες βασιλόπιτες.
Ακόμη και εμείς μαζί με τα παιδιά, βουτάμε στα δώρα, κι ας ξέρουμε τι είναι το κάθε τι. Τσουγκρίζουμε ποτήρια για όσα θα έρθουν και για όσα κοιτάξαμε όμως και πίσω μας αυτήν την χρονιά. Και χαιρόμαστε που είμαστε σε αυτήν την εορταστική μάζωξη κι ας μην είμαστε οι πρωταγωνιστές. Δεν γιορτάζουμε μόνο τη νέα χρονιά, αλλά όπως είπαμε, και το τέλος της. Όσα ζήσαμε. Καλά και κακά. Με όσες μέρες γεμίσαμε φως, αλλά και με όσες νύχτες χάσαμε τον ύπνο μας. Για κάθε ταξίδι, κάθε νέα ευκαιρία, κάθε στιγμή γέλιου, κάθε αγκαλιά, κάθε νέο ξεκίνημα, κάθε καλό λόγο, κάθε επιθυμία που όχι μόνο εκπληρώσαμε αλλά και που τουλάχιστον προσπαθήσαμε γι’ αυτή. Όσες καταστάσεις στη δουλειά μας πίεσαν, όσες σκέψεις μας έκαναν να έχουμε τάσεις φυγής, όσους ανθρώπους μπήκαν στη ζωή μας, όσες δυσκολίες συναντήσαμε, όσα συναισθήματα κι αν μας έκαναν να νιώσουμε κατάκοποι…
Τη νέα χρονιά που έρχεται να σε αγαπάς λίγο περισσότερο εντάξει; Να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου, και να σε βάζεις προτεραιότητα και πάνω απ’ όλους επειδή μόνο έτσι θα επιτύχεις τους στόχους σου, να μην τα παρατάς, να είσαι αυθεντικός, ειλικρινής και γεμάτος πειθαρχεία. Να λες όπου χρειάζεται δυνατά τα “σ’αγαπώ” και όπου εξίσου χρειάζεται πραγματικά τα “συγγνώμη”. Με πρώτο μέλημα σου βέβαια να ακούει “σ’αγαπώ” και “συγγνώμη” ο εαυτός σου. Να αφήνεις τη ζωή να κυλά, αβίαστα χωρίς κακία, να δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που αξίζουν, να γεμίζεις χαρά, να μη χαλιέσαι για καταστάσεις και σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά, να βάζεις όρια στους γύρω σου, στη δουλειά σου, στον εαυτό σου και να ζεις στην ουσία εκεί έξω, όχι να επιβιώνεις.
Πλησιάζοντας στο τέλος της χρονιάς… προσωπικά πιστεύω πως αυτή η ανακεφαλαίωση αλλά και η προσμονή για την αλλαγή, είναι πολλά περισσότερα από μια απλή αλλαγή ημερολογίου. Είναι ελπίδα για νέο ξεκίνημα. Και είναι σημαντικό να εστιάσουμε στα θετικά όσων πετύχαμε ή μάθαμε για να μπούμε δυναμικά παρακάτω. Εάν πάλι η χρονιά που τελειώνει ήταν τόσο άσχημη, εύλογο θα ήταν να αγκαλιάσουμε τη νέα ως μια φρέσκια λύση για νέα αρχή, να δουλέψουμε για τα όνειρά μας και για να κάνουμε αλλαγές τακτικής στη ζωή μας για το μέλλον που επιθυμούμε. Ξεκινώντας “ξεσκονίζοντας” τον εαυτό μας και δίνοντας του αγάπη χωρίς ενοχές, αμφιβολία, αρνητικά συναισθήματα ή δεύτερες σκέψεις. Όταν διαλέγεις σωστά και ισορροπημένα τον εαυτό σου, τότε και όλα γύρω σου θα σε διαλέξουν με ισορροπία και θετικότητα. Ένας νέος πρωτοχρονιάτικος στόχος που προτείνω; Ένα μέρος σου να παλεύει κάθε φορά από εδώ και μπρος ενάντια στις προκαταλήψεις της αρνητικότητας. Και ποιος ξέρει; Εφαρμόζοντας αυτό, κάθε χρονιά θα μπορούσε κυριολεκτικά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
