5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Πλέον, είχε τελειώσει την σχολή της και έψαχνε να βρει τα πατήματά της στον χώρο της Ψυχολογίας. Δεν ήθελε να γυρίσει πίσω στο χωριό, της ξυπνούσε άσχημες αναμνήσεις! Μια ραγισμένη κούκλα ένιωθε, να ανοίξει το δικό της γραφείο ήταν πολύ δύσκολο, παρόλο που είχε αποκτήσει ήδη αρκετή εμπειρία στον τομέα της. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της την πήρε στην δουλεία η ψυχολόγος που έκανε την πρακτική της. Ο διακαής πόθος της ήταν όμως να κάνει κάτι δικό της.
Σκεφτόταν να φύγει από Θεσσαλονίκη και να μετακομίσει Αθήνα, μπας και κάνει την τύχη της! Αλλά η αλήθεια είναι, ότι πιο βαθιά μέσα της ήθελε να εγκαταλείψει την πόλη της καρδίας της γιατί της θύμιζε κάθε σοκάκι της τον Αλέξανδρο. Τον ανεκπλήρωτο έρωτα της. Είχε να του μιλήσει 5 ολόκληρα χρόνια.
Το παρελθόν της την κράταγε από να αφεθεί στον έρωτα. Δεν άφηνε κανέναν να την πλησιάσει, όσο και να το ήθελε. Αλλά για τον Αλέξανδρο θα έκανε μια εξαίρεση αν γύρναγε τον χρόνο πίσω. Ίσως να ήταν και αυτός που θα την βοηθούσε να εμπιστευτεί τους άνδρες πάλι. Αλλά πώς να τον έπαιρνε τηλέφωνο μετά από τόσα χρόνια; Σίγουρα θα είχε φτιάξει την ζωή του με κάποια κοπέλα.
Πλησίαζαν και τα γενέθλια της, κάθε φορά τέτοιες μέρες έκανε τον απολογισμό της. Δεν της άρεσε η ζωή που είχε χτίσει μέχρι τότε. Ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Ο μόνος τρόπος που μπορούσε να σκεφτεί για να τα αλλάξει όλα ήταν να φύγει μακριά. Ναι την είχαν πιάσει πάλι οι τάσεις φυγής της. Λες και το γεωγραφικό μέρος στο οποίο θα βρισκόταν αργότερα θα άλλαζε κάτι στην ζωή της. Την επόμενη μέρα έκλεισε εισιτήρια με το τρένο για Αθήνα, θα πήγαινε να κάνει μια έρευνα αγοράς εκεί.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και εκείνη κουβαλούσε την μικρή κόκκινη βαλιτσούλα της με μεγάλη αυτοπεποίθηση στην πλατφόρμα του τρένου. Ήταν στον κόσμο της και χωρίς να το καταλάβει έπεσε πάνω σ’ έναν άνδρα με δύναμη. Όταν γύρισε αυτός ξαφνιασμένος για να δει ποιος έπεσε πάνω του, η Ελένη συνειδητοποίησε ότι ήταν ο Μιχάλης…
By Βάσια Αδάμ
“ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ…”
Είχε διαβάσει πάρα πολλές φορές στα βιβλία της σχολής της για την έννοια της απώθησης. Το είχε δει με τα μάτια της να συμβαίνει μέσα από την εμπειρία που είχε μαζέψει μέχρι τώρα, πώς οι άνθρωποι επιβιώνουν με τίμημα την απώλεια μνήμης. Το ήξερε φυσικά ότι το έκανε και στον εαυτό της. Πώς να συνεχίσει αλλιώς; Θυμόταν παρά πολλά πράγματα από εκείνη την νύχτα, φυσικά και τα θυμόταν. Θυμόταν αυτά που ένιωσε, το πριν και το μετά. Αυτή η αίσθηση της ρωγμής υπάρχει κάθε μέρα μέχρι και σήμερα και θα υπάρχει κάθε μέρα από σήμερα και έπειτα. Δεν γίνεται αλλιώς, μαθαίνεις να ζεις με αυτό, ακόμα και αν δεν το θέλεις.
Αυτά όμως που δεν θυμάται; Τι γίνεται με αυτά; Αυτά ξέρετε πονάνε πιο πολύ. Ο εαυτός σου προσπαθεί να σε προστατεύσει, αλλά ταυτόχρονα σε κάνει να αμφιβάλεις για πράγματα υπαρκτά, πράγματα του παρόντος, γιατί ό,τι δεν μπορείς να το δεις δεν μπορείς και να το λύσεις, από πού θα το πιάσεις αν είναι αέρας; Τα ξέρει φυσικά όλα αυτά, πιο πολύ από τον μέσο άνθρωπο που δεν ξέρει πώς να γιατρέψει τις πληγές του, εκείνη έχει προσπαθήσει, πολύ, πάρα πολύ. Φυσικά πολλές φορές το αμφισβητεί, όλοι οι κακοποιημένοι άνθρωποι το κάνουν γιατί δεν ξέρουν πώς να αγαπήσουν τον εαυτό τους, το θέλουν αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν.
Εκείνος όμως είχε δυο μελιά μάτια που ανοιγόκλειναν με αγάπη. Είχε ρυτίδες έκφρασης από αυτές που έχει κάποιος όταν έχει γελάσει πολύ στην ζωή του. Τόσα χρόνια φοβόταν ότι θα τον δει κάπου τυχαία, αλλά δεν είχε δει ποτέ το πρόσωπο του, δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει, ήξερε όμως ότι θα τον ένιωθε και τότε θα τον σκότωνε. Φυσικά και θα τον σκότωνε, για να πάρει ένα κομμάτι της πίσω. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ότι αυτό το μίσος θα μεταφερόταν. Βέβαια ξέρουμε όλοι ότι το μίσος ποτέ δεν μεταφέρεται. Ήθελε να νιώθει ελεύθερη επιτέλους! Ξέρετε όμως τι λένε έτσι; Αυτό το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται».
Την ημέρα που έφευγε από τον τόπο του πόνου, γεμάτη με πόνο, συνάντησε στην φυγή της τον μόνο άνθρωπο που ένιωθε ασφάλεια μαζί του. Ακόμα και τότε, ακόμα και εκείνη την μέρα που τα άφηνε όλα, μπόρεσε και ένιωσε ένα ψήγμα αγάπης, φυσικά όμως αυτό δεν ήταν ικανό να την κάνει να σταματήσει, να τα πει όλα, να βγάλει την ντροπή από πάνω της και να ζητήσει βοήθεια. Ούτε καν από αυτά τα ήρεμα μελιά μάτια. Έτσι το ξέχασε. Όχι γιατί ήθελε, αλλά γιατί αυτό δεν χωρούσε, και επειδή ακριβώς δεν χωρούσε, δεν μπορούσε να νιώσει ανήμπορη και για έναν ακόμα λόγο. Έπρεπε να βρει την δύναμη να φύγει και οτιδήποτε άλλο πήγαινε κόντρα στα σχέδια της.
Όμως η ψυχή, ακόμα και αν το μυαλό ξεχνάει, πάντα θυμάται, είτε για καλό είτε για κακό. Άραγε θα μπορέσει να δεχτεί, να εμπιστευτεί, να πάει πραγματικά παρακάτω, αντί να είναι και εκείνη μια βαλίτσα, άψυχη, που απλά αλλάζει τόπο; Υπάρχει χώρος για βοήθεια αυτή την φορά;
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ…
Η Ελένη ήξερε από την αρχή ποιος ήταν αυτός που την έκανε να χάσει την παιδική της αθωότητα. Που ράγισε την ψυχή της με τον ανδρισμό του. Άλλωστε στο χωρίο ήταν όλοι γνωστοί, ακόμα κι αν δεν είδε το πρόσωπο του, η μυρωδιά του τον πρόδωσε. Το κράτησε μέσα της κρυφό, κράτησε την πληγή της ανοιχτή εν γνώση της. Αν το αποκάλυπτέ θα την περνούσαν για τρελή.
Πέρασε ένας χρόνος που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα. Βρήκε δουλεία σαν βοηθός σε ένα γραφείο ενός ψυχολόγου. Δεν ήταν ικανή να το κάνει μόνη της. Δεν πίστευε στον εαυτό της. Για όλα ένιωθε ένοχη.
Αισθανόταν ότι η ζωή της έχει το στίγμα του παρελθόντος. Είχε πείσει τον εαυτό της ότι έφταιγε η ίδια για όλα. Μια αρνητικότητα είχε σκεπάσει την ψυχή της.
Την πονούσε την ψυχή της, την τιμωρούσε. Δεν μπόρεσε ποτέ να φτιάξει την ζωή της, δεν εμπιστεύτηκε κανένα αντρικό χέρι. Μόνο τον Αλέξανδρο αγάπησε αληθινά.
Για το μόνο που μετάνιωσε ήταν που δεν προσπάθησε να φέρει την αγάπη πιο κοντά της. Ο Αλέξανδρος ήταν η σωτηρία της και αυτή με τον τρόπο της τον έδιωξε.
Καθόταν στο κρεβάτι της, στο μικρό διαμέρισμά της και δάκρυα έκαιγαν το κορμί της. Στο μυαλό της ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ και η εικόνα του φύλακα Άγγελου της, του Αλέξανδρου.
Πόσα λάθη, πόσες κατηγορίες και πόσες φορές πήρε με τα ίδια της τα χέρια το μαστίγιο και χτύπησε αλύπητα την ψυχή της. Ήταν πλέον αργά για όλα, ακόμα και για την ίδια. Ο άνθρωπος που μαγάρισε όχι μόνο την παιδικότητα της, αλλά όλη την ζωή της, ήταν από το κοντινό της περιβάλλον. Και τότε που τον συνάντησε στο σταθμό δεν ντράπηκε να την κοιτάξει στα μάτια και να χαμογελάσει.
Δύο χρόνια μετά από την συνάντηση με τον βιαστή του μέλλοντος της, η Ελένη παραδόθηκε στην ασθένεια που ζούσε μέσα της για χρόνια, από τότε, τότε που η μοίρα έγραφε με μαύρο χρώμα, πάνω στη διαφανή ψυχής της, το δικό της τέλος.
Παραδόθηκε σε ένα τέλος που δεν άξιζε γιατί κάποιος αποφάσισε να χορτάσει τις ορμές του πάνω της. Ήθελε να παίξει, αλλά ταυτόχρονα έκανε την Ελένη σκιά του εαυτό της.
Δεν κατάφερε να το ξεπεράσει ποτέ, δεν άφησε κανέναν να είναι δίπλα της. Έφυγε μόνη της, πάνω στο κρεβάτι της, κρατώντας στα χέρια της το φόρεμα που φορούσε εκείνη την ημέρα.
Δεν το κράτησε για να θυμάται. Ήθελε απλά μια μέρα να βρει την δύναμη να ξορκίσει το κακό και να το κάψει. Εκεί λίγο πριν το τέλος, πήγε στο μπάνιο και του έβαλε φωτιά το πέταξε στην μπανιέρα. Το είδε να καίγεται και μέσα της ένιωσε γαλήνη, η πρώτη φορά που ήταν πραγματικά ευτυχισμένη και με ψυχή ανάλαφρη.
Έκλεισε τα μάτια της με το πρόσωπο της ήρεμο, είχε συγχωρέσει μέσα της τον Μιχάλη, τον δικό της Μιχάλη.
Πολλές φορές ένας λάθος της στιγμής, κάποιου ή ακόμα και δικό σου δεν σε αφήνουν να βγεις από τα δίχτυα, που τελικά ο ίδιος βάζεις στον εαυτό σου. Αλλά πάντα στο τέλος θα δεις όλη την αλήθεια και ίσως έχεις χρόνο να φύγεις ελαφρύς.
Η φανταστική ιστορία που ακολουθεί, αποτελείται από κείμενα που έχουν γράψει οι αρθογράφοι της στήλης Αψυχολόγητα χωρίς να γνωρίζουμε ποια θα είναι η συνέχεια και το τέλος της. Η φαντασία αφέθηκε ελεύθερη, οι αψυχολόγητες πήραν την πένα τους και ιδού το αποτέλεσμα!
