Τι κάνεις όταν σου λείπει ένα άνθρωπος που ζούσες κάθε μέρα μαζί; Τι κάνεις αγαπητέ αναγνώστη; Εντάξει, δεν είναι και το τέλος του κόσμου θα μου πεις, δεν είναι ότι ο άνθρωπος σου πέθανε, είναι εδώ, απλά δεν είναι εδώ. Συνεχίζεις την ζωή σου κανονικά. Κανονικά αλλά μόνη σου. Ξυπνάς μόνη σου, τρως μόνη σου, χορεύεις μόνη σου. Το βράδυ που πέφτεις για ύπνο, μόνη σου, δεν ακουμπάς άλλο χέρι ή άλλο πόδι, παρά μόνο το πάπλωμα ή το μαξιλάρι. Έτσι είναι οι σχέσεις εξ αποστάσεως. Τι απλό όμως που ακούγεται σε μια κοινωνία που δεν μιλάει πολύ για συναισθήματα, γιατί άλλωστε πρέπει να είμαστε και παραγωγικοί, να πηγαίνουμε στην δουλειά μας, να βγάζουμε τα λεφτά μας (σιγά τα λεφτά) και να μην πονάμε. Πρέπει να είμαστε παραγωγικοί λοιπόν. Βέβαια όση παραγωγικότητα και αν επιδεικνύεις αυτό το κενό που νιώθεις, δεν πρόκειται να στο καλύψει κάτι, παρά μόνο ο ίδιος άνθρωπος που δεν είναι εδώ τώρα. Μια βιντεοκλήση ή ένα τηλέφωνο κάπως μπορεί να βοηθήσει αλλά δεν είναι το ίδιο.
Αχ αυτές οι σχέσεις εξ αποστάσεως, αλλά όταν θέλεις έναν άνθρωπο τόσο πολύ, τον θέλεις πραγματικά να βρίσκεται στην ζωή σου, το κάνεις έστω με όποιον τρόπο αυτό μπορεί να συμβεί. Δεν θέλω να γίνω μελλό, αλλά πραγματικά αυτέ οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολες, γιατί δεν μπορείς να ακουμπήσεις τον άνθρωπο σου, από το πιο απλό χάδι μέχρι τον έρωτα που σμίγει τις καρδιές και τα σώματα. Σίγουρα μπορείς να μοιραστείς τις σκέψεις σου, πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητα σου αλλά πάντα θα λείπει το φιλί που μπορεί να τελειώνει μια πρόταση και να αρχίζει μια καινούργια. Η αγκαλιά που ενθαρρύνει και δημιουργεί την ασφάλεια που χρειάζεσαι πριν βγεις έξω για να σε εκμεταλευτούν, να σε βρίσουν αν άργησες λίγο στο φανάρι να ξεκινήσεις ή οτιδήποτε άλλο που θα σε κάνει να νιώσεις άσχημα, άλλα δεν πρέπει να το δείξεις, είπαμε, πρέπει να είμαστε και παραγωγικοί !
Η φυσική απουσία βέβαια δεν σημαίνει ότι η σχέση δεν μπορεί να εξελιχθεί, ότι μένει στάσιμη σε ένα σημείο επικοινωνίας και η εξέλιξη συνεχίζεται όταν πάλι οι δύο άνθρωποι βρεθούν από κοντά. Στις σχέσεις εξ αποστάσεως, αν υπάρχει πραγματική επαφή και η επικοινωνία στηρίζεται πάνω σε γερές βάσεις, μπορεί κάθε μέρα να είναι μια καινούργια μέρα. Κάθε μέρα να λες κάτι διαφορετικό στον σύντροφο σου που να φαίνεται και μια διαφορετική πτυχή του εαυτού σου, από το πιο απλό έως το πιο σύνθετο. Ένα χαμόγελο πίσω από την κάμερα ή ένα γέλιο στο τηλέφωνο να σε κάνει να μην βαριέσαι ποτέ. Δεν είναι ουτοπικό, απλώς χρειάζεται να βρεις το σωστό άνθρωπο, όχι τον πιο όμορφο ή τον πιο γυμνασμένο, αλλά αυτόν που σε καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνεις, αυτόν που θέλεις, και τον θέλεις πραγματικά ! Έτσι ναι, οι σχέσεις εξ αποστάσεως και αλλά και οι σχέσεις εξ επαφής μπορούν να λειτουργήσουν. Η απόσταση ναι, δημιουργεί προβλήματα, αλλά αυτά μπορούν να ξεπεραστούν όμως όταν δύο άνθρωποι θέλουν.
Ξέρετε οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα, ούτε εμείς καλά καλά δεν ξέρουμε πολλές φορές τον εαυτό μας και έχουμε την απαίτηση από τον άλλον να κάνει πράγματα για να μην τα κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Έχουμε κενά που μόνο εμείς μπορούμε να καλύψουμε και ζητάμε από τον άνθρωπο μας να μας το κάνει. Δεν το λέω επικριτικά γιατί όλα αυτά είναι ανθρώπινα, δεν είμαστε μηχανές. Αλλά πόσο πιο εύκολο θα ήταν για εμάς και τις σχέσεις που δημιουργούμε να μην τις φορτώνουμε με τόσο πολλά βαρίδια. Αυτό το κενό που προανέφερα πιο πάνω ναι είναι ένα κενό που το δημιουργεί η απόσταση και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, αλλά μπορείς για όλα τα υπόλοιπα. Αν θέλεις ένα άνθρωπο μην φοβηθείς, προσπάθησε το, μέχρι εκεί που μπορείς ακόμα και αν είναι σχέση από απόσταση, αν υπάρχει ουσία θα δουλέψει.
