Σπίτι, ο τόπος που πάντοτε με κάποιο τρόπο, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, γυρνάς πίσω. Όπως τα κύματα στην ακτή, όπως η ανατολή μετά τη δύση, γυρνάς στο μέρος όπου μεγάλωσες, όπου αποκαλούσες από τόσο δα μικρό παιδί “σπίτι”. Περπατάς στο μέρος αυτό και οι αναμνήσεις ξυπνούν, δείχνουν τόσο φρέσκες, εκεί είναι η παιδική σου ηλικία, εκεί είναι οι άνθρωποι που γνώρισες, μικρά εσωτερικά θαύματα αλλά πιθανώς και μικρά τραύματα του εσωτερικού σου κόσμου. Δύο κόσμοι συγκρούονται – κόσμος σου του τότε και ο κόσμος σου του τώρα.
Η πόλη μας, το χωριό μας, ο τόπος όπου μεγαλώσαμε δεν έχουν απλώς διευθύνσεις, είναι “σπίτια” που κρύβουν συναισθήματα, μνήμες και ταυτότητες. Το σπίτι μας ή ακόμη και η “πατρίδα” μας αν θέλετε, αποτελούν ένα υπόβαθρο από εμπειρίες που διαμορφώνουν αυτό που είμαστε. Με μια επίσκεψη και μόνο, νιώθεις πόσο αισθητό είναι το πόσο βαθιές είναι οι συνδέσεις με τον τόπο μας όσο επηρεάζουν αβίαστα τη μνήμη και την ταυτότητα μας. Μας άλλαξαν και ακόμη κι αν μας έκαναν να φύγουμε άλλαξαν το ποιοι είμαστε ή τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο πλέον.
Σπίτι, ο τόπος που μεγαλώσαμε… Πολλές “πρώτες” μας φορές. Πρώτοι φίλοι. Πρώτες μέρες στο σχολείο. Πρώτες εμπειρίες. Πρώτες νίκες. Πρώτες ήττες. Πρώτα φιλιά. Πρώτοι καρποί για ζωή. Πρώτες επιλογές. Οι δρόμοι που περπατήσαμε για πρώτη φορά, τα πρώτα πάρκα που επισκεφτήκαμε και τα κτίρια που προσπεράσαμε πρώτη φορά έγιναν μέρος του εαυτού μας. Οι μυρωδιές και οι ήχοι γνωστών ορόσημων ξυπνούν ζωντανές αναμνήσεις που μας νοσταλγούν και μόνο αυτά μας έχουν δεμένους με το παρελθόν. Ένας τόπος από το πουθενά, τον περπατάς – γυρνά το χρόνο πίσω κι έτσι μετατρέπεται σε κάτι πολύ περισσότερο.
Ακόμα κι αν πολλοί από εμάς δεν έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις με τη “γενέτειρα” μας – με τους τόπους όπου μεγαλώσαμε ούτε και κάποια ιδιαίτερη σύνδεση μ’ αυτούς, καταφέρνουν με καλό ή κακό τρόπο να σβολιάσουν μέσα μας να χτίσουν αναμνήσεις με γερά θεμέλια και με έναν τρόπο αξιοσημείωτο αποτελούν ένα σημαντικό ρόλο στο να μας βοηθήσει να γίνουμε το άτομο που είμαστε σήμερα.
Κάθε φορά όπου επισκέπτομαι το μέρος όπου μεγάλωσα νιώθω την προσκόλληση, την οικειότητα και την ζεστασιά όσο πουθενά αλλού. Ο χρόνος γυρνά πίσω. Περπατάω στους δρόμους όπου έπαιζα, περνάω από τα σχολεία όπου πήγα και θυμάμαι τόσες στιγμές που έχουν αποτυπωθεί έντονα μέσα μου. Μπορεί άλλοτε να χαμογελάω, άλλοτε να θλίβομαι μα σίγουρα με πιάνει ένα έντονο κύμα νοσταλγίας. Κάποτε είχα μια άρνηση μα πλέον αναζητώ το χρόνο να πάω πίσω, για να “μικρύνω” πάλι, επειδή πήγα και γέλασα σε όσα μέρη είχα κλάψει και πλέον νιώθω, επισκεπτόμενη τα μέσα μου έντονα “ζωή” και “φως”.
“Σπίτι είναι ο τόπος όπου μεγαλώνεις θέλοντας να φύγεις και γερνάς θέλοντας να επιστρέψεις” – John Ed Pearce
