Ορισμένες φορές μέσα σε κούτες και ανάμεσα σε χαρτιά μπορείς να βρεις τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους θησαυρούς από τους συλλέκτες αντικειμένων με αναμνήσεις. Προφανώς δεν βρήκα χρυσό γιατί δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές. Πιθανολογώ πως θα ήμουν σε κάποια χώρα της Ευρώπης να κάνω shopping therapy.
Ο θησαυρός λοιπόν που βρήκα, ο δικός μου ξεχωριστός θησαυρός ήταν κάπου ανάμεσα στα έγγραφα του μπαμπά μου και δεν ήταν άλλος από ζωγραφιές και διαγωνίσματα δικά μου και του αδελφού από το δημοτικό και νηπιαγωγείο. Πράγματα ξεχασμένα για μας, για εκείνον ήταν ενθύμια. Δεν γνώριζα την ύπαρξη τους για αυτό και η ανακάλυψη τους μου προκάλεσε συγκίνηση για το μπαμπά μου και νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητάς που πέρασαν και δεν γυρίζουν πια.
Βλέποντας όλα αυτά που ήταν φυλαγμένα μέσα σε φακέλους, αναρωτήθηκα πως ο άνθρωπος αυτός που ποτέ δεν είχε δείξει δείγματα συλλέκτη αντικείμενων, είχε διατηρήσει ένα τόσο καλό αρχείο χρόνων. Ήταν ένα στοιχείο του χαρακτήρα του άγνωστο για μένα και ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Ωστόσο δεν έμεινα εκεί καθώς το DNA το θεωρώ πολύ δυνατό, αναρωτήθηκα αν ανήκω κι εγώ σε αυτή τη κατηγορία των ανθρώπων. Σίγουρα θα έχεις συναντήσει κι εσύ άτομα που θέλουν από τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή τους να κρατούν σαν ενθύμιο κάτι δικό τους, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Εγώ προσωπικά έχω γνωρίσει αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα παρατηρήσει αν το κάνω κι εγώ αυτό. Η απάντηση όμως ήρθε γρήγορα και την έφερε μια επιχείρηση σκούπα στο δωμάτιο μου από εκείνες που βρίσκεις ό,τι υπάρχει καταχωνιασμένο σε συρτάρια και ντουλάπες. Και εκεί έγινε η ανακάλυψη. Είμαι κι εγώ συλλέκτης πραγμάτων!
Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι ήμουν μόνο συλλέκτης στιγμών που λέει και ο Ρένος Χαραλαμπίδης (στη ταινία φθηνά τσιγάρα).Μου ακουγόταν πιο ποιητικό και μου άρεσε, εκτός του ότι μπορούσα να το υποστηρίξω λόγω της δυνατής μου μνήμης. Ωστόσο όπως αποδείχτηκε, υπήρξαν αντικείμενα που δεν μπόρεσα να αποχωριστώ γιατί άλλα μου θύμιζαν πρόσωπα κι άλλα στιγμές. Εγώ λοιπόν που απορούσα με αυτούς που μάζευαν πράγματα δεξιά και αριστερά, με όλα όσα βρήκα χρειάζομαι αρκετά μεγάλη κούτα για να τα χωρέσουν όλα. Άλλωστε 21 χρόνια δεν είναι και λίγα ειδικά όταν δεν μπορείς να αποχωριστείς κανένα, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Φυσικά αυτά που φέρουν τη μορφή αγαπημένου προσώπου μας ή προσώπου με μια ιδιαίτερη βαρύτητα στη ζωή μας , κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στο κουτί των αναμνήσεων.
Αλλά κι εκείνα που είναι δοσμένα ή είναι συνυφασμένα με άτομα που δεν υπάρχουν στη ζωή σου, δεν τα πετάμε. Όσο κι αν είμαι βέβαια σίγουρη πως όταν έσπασαν αυτοί οι ”δεσμοί” που με έδεναν με αυτούς σκεφτόμουν τους γνωστούς στίχους του Πασχάλη (Τερζή φυσικά) ”φεύγοντας να πάρεις ό,τι θες, πράγματα αναμνήσεις” και τα σχετικά.
Τελικά και να ζητούσαν να τα πάρουν μάλλον δεν θα τα έδινα όπως αποδείχτηκε. Επομένως προτείνω όλοι εμείς που ανήκουμε στην ίδια κατηγορία, σύμφωνα με τα παραπάνω, να ονομαστούμε συλλέκτες αντικείμενων με αναμνήσεις!