Κάθε κοινωνία και σε κάθε μέρος της γης, με τον έναν ή άλλον τρόπο, αγωνίζεται για την ευμάρεια της. Ή τουλάχιστον αυτό είναι το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση. Τι κάνει όμως επιτυχημένη μία κοινωνία; Τα παιδιά της. Τα παιδιά που ανατραφεί και ο τρόπος που τα γαλουχεί. Και σε ποιον εναπόκειται η ευθύνη για την ορθή γαλούχηση των παιδιών; Στους γονείς ή/και σε εκείνους που έχουν την ευθύνη για αυτό το έργο την εκάστοτε φορά. Γιατί ναι, περί έργου πρόκειται και ναι, δυστυχώς -ή και ευτυχώς;- δεν έχουν την τύχη (καλή ή κακή) να μεγαλώνουν όλα τα παιδιά με τους γονείς τους.
Τα παιδιά αποτελούν τον θησαυρό αυτού του κόσμου, το μέλλον κάθε χώρας, πόλης, χωριού, οικογένειας και κάθε κοινωνίας ευρύτερα. Ένα σωρό αποφθέγματα ειπωμένα από ανθρώπους που άφησαν και εκείνοι το δικό τους στίγμα στην ιστορία, αναδεικνύουν περίτρανα την αξία αυτή των παιδιών και της σωστής ανατροφής τους.
«Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερα πρότυπα παρά κριτικές» είπε ο Γάλλος γνωμικογράφος Ζοζέφ Ζουμπέρ και περισσότερο δίκιο δε θα μπορούσε να έχει! Δεν αρκεί το να φωνάζεις και να κάνεις διαρκείς υποδείξεις στα παιδιά. Χρειάζονται παραδείγματα για να μάθουν αληθινά, ουσιαστικά. Τα παιδιά είναι όντα μιμητικά. Αρκεί να κάνεις πράξεις αυτά που θέλεις να τους μεταλαμπαδεύσεις και με μία ευγενική ευστροφία που τα διακατέχει, εκείνα θα λάβουν το μήνυμα που πρέπει. Γιατί «τα παιδιά ακούνε πολύ πιο προσεκτικά όταν δε μιλάνε σε αυτά» όπως είπε και η Έλινορ Ρούσβελτ.
Δεν είναι το ζητούμενο συνεπώς μόνο να μιλάς στα παιδιά, αν και σίγουρα είναι πολύ σημαντικό. Μεγάλη και ανεκτίμητη αξία, ωστόσο, έχει να τα διδάσκεις με το παράδειγμά σου. Αν θέλεις να μάθουν να είναι ευγενικά, να σε ακούν να λες ευχαριστώ και παρακαλώ τουλάχιστον. Αν θέλεις να μάθουν να είναι γενναιόδωρα, να μη σταθείς πρότυπο τσιγκουνιάς. Αν θέλεις τα παιδιά να μάθουν να είναι σεβαστικά, να είσαι εσύ πρώτα από όλους που θα τους δείξεις σεβασμό και ας είναι μικρά και πολλές φορές φαίνεται πως «δε χρειάζεται», πως «δεν είναι ανάγκη».
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί αν διδάξεις στα παιδιά πως να συμπεριφέρονται σωστά, αν τα μάθεις να είναι πάνω από όλα Άνθρωποι τότε και αυτά με τη σειρά τους, θα μάθουν κάποτε στα δικά τους παιδιά, όσα τους δίδαξαν αξιέπαινα οι δικοί τους γονείς. Και έτσι, μία αλυσίδα θα δημιουργηθεί. Μία αλυσίδα προόδου και ενός καλύτερου αύριο για αυτόν τον κόσμο.
Δεν είναι ανάγκη να είναι ουτοπία αυτό το σενάριο. Ένα σενάριο που θέλει τον κόσμο αύριο έστω και λίγο καλύτερο από τον σημερινό. Πράγματι, η τελειότητα κάθε άλλο παρά ουτοπία είναι. Ωστόσο, ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο κόσμο. Για έναν κόσμο έστω και τόσο δα, λιγάκι παραπάνω ειρηνικό. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος να επιτευχθεί αυτό, παρά μέσω των παιδιών αυτού του κόσμου;
Κανένας. Αυτή είναι ή και θα έπρεπε να είναι η πραγματική επένδυσή μας. Μήτε τα πετρέλαια, μήτε και τα έξυπνα μηχανήματα και ένα σωρό άλλα. Το μέλλον είναι τα παιδιά, γι’ αυτό φρόντισε να τα διδάξεις σωστά.
