Οι feelgood ταινίες δεν χρειάζεται να είναι μόνο κωμωδίες, αλλά ταινίες που μας προσφέρουν ζεστασιά και παρηγοριά όταν το χρειαζόμαστε, συνοδευόμενες από ένα καλό γέλιο ή απλά ένα χαμόγελο. Η ακόλουθη λίστα δεν θα έχει σπόιλερς, παρά μικρές περιγραφές των υποθέσεων, καθώς και ειδανικές, κατ’ εμέ, περιστάσεις για την προβολή τους.
1.’Ερωτας στη Χουρμαδιά (διάρκεια 82′)
Ο πολυαγαπημένος Σταύρος Τσιώλης και οι περισσότερες ταινίες του θα έπρεπε να είναι στις feelgood λίστες κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του. Επομένως, για να μην προτείνω το ξεκαρδιστικό road movie Ας περιμένουν οι Γυναίκες, θα πάμε σε ένα road movie ίσης αξίας. Ο Αργύρης Μπακιρτζής και ο Λάζαρος Ανδρέου δημιουργούν ένα τρομερά κωμικό δίδυμο που περιπλανιέται στην Πελοπόννησο στην αναζήτηση μιας χουρμαδιάς, βασιζόμενοι μονάχα σε μια φωτογραφία. Η φωτογραφία απεικονίζει την συγχωρεμένη γυναίκα του Παναγιώτη, (Μπακιρτζής) Μαρία, στην αγκαλιά του Γιάννη (Ανδρέου), κάτω από μια χουρμαδιά. Η σύντομη διάρκειά της και οι τρομερή χημεία των ηθοποιών με το εξαιρετικό της σενάριο δημιουργούν μια συνταγή που δεν γίνεται να σας αφήσει δυσαρεστημένους. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είχε πει άλλωστε για την συγκεκριμένη πως είναι η πιο χριστιανικά ορθόδοξη ελληνική ταινία. Βουτηγμένη στην ειρωνεία και στο καυστικό χιούμορ, το οποίο αποδίδει εξαίρετα ο Μπακιρτζής και ο Ανδρέου, το φιλμ αυτό μας ρίχνει ένα απερίγραπτο ξόρκι που καταλαβαίνει μόνο όποιος την βλέπει, κάνοντας την από τις λίγες ελληνικές ταινίες που είναι ποιοτικές αλλά ταυτόχρονα μπορούμε να δούμε ξανά και ξανά. Το φιλμ μπορείτε να το βρείτε πανεύκολα στην πληρότητά του στο διαδίκτυο. Θα πρότεινα να το δείτε με παρέα αν σας είναι εύκολο, αλλιώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα καθώς είναι από μόνο του μια ιδιαίτερη και μοναδική παρέα.
2.Haru (διάρκεια 118′)
Μια πολύ διαφορετική πρόταση από την προηγούμενη είναι το Haru, Ιαπωνική ταινία γυρισμένη το 1996. ‘Ενας νεαρός επιχειρηματίας διαμορφώνει μια ιδιαίτερη σχέση με μια κοπέλα μέσω ενός διαδικτυακού φόρουμ για ταινίες. Το φιλμ θα λειτουργήσει περισσότερο ως μια διαδικτυακή αγκαλιά καθώς σκιαγραφεί αρτιότατα και πανέμορφα την απαρχή μιας ολόκληρης εποχής που κατά βάση οι σχέσεις ξεκινούν, και πολλάκις τελειώνουν, διαδικτυακώς. Στο συγκεκριμένο φιλμ δεν υπάρχει αφήγηση, αλλά στη θέση της τα μειλ των πρωταγωνιστών προβάλλονται στην οθόνη και εμείς γινόμαστε παρατηρητές της δημιουργίας μιας πολύ ιδιαίτερης σχέσης που μπορούμε με απόλυτη ευκολία να προσάψουμε και στην σήμερον εποχή. Δεν είναι ένα απλό φιλμ διαδικτυακής γνωριμίας, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του ’90, πράγμα από μόνο του εξαιρετικά ενδιαφέρον. Είναι πανταχού παρούσα μια ατέρμονη υποβόσκουσα νοσταλγία, ρομαντισμός και τρομερή γλυκύτητα στοιχεία που καθιστούν το παρόν φιλμ μια εξαιρετική απογευματινή προβολή με μικρή παρέα.
3.The seven year itch (διάρκεια 104′)
‘Οπως και η φιλμογραφία του Σταύρου Τσιώλη, η φιλμογραφία του Μπίλι Γουάιλντερ είναι εξίσου ευχάριστη. Εδώ βέβαια, η πρωταγωνίστρια είναι γνωστή σε όλους και υποδύεται το κορίτσι της διπλανής, ή μαλλον της πάνω πόρτας. Ο Μπίλι Γουάιλντερ ήταν από τους λίγους σκηνοθέτες που άφησε την χαρισματική Μέρλιν Μονρό να λάμψει στην οθόνη όχι μόνο με την εμφάνιση της, αλλά με το ταλέντο της, παρά την δύσκολη σχέση που είχαν. Αυτό άλλωστε φαίνεται και στο φιλμ, όπου η Μέρλιν αναδεικνύεται πλήρως μέσω του εξαιρετικά γραμμένου διαλόγου δίπλα στον Τομ Γίουελ, ο οποίος υποδύεται έναν διχασμένο παντρεμένο άντρα που φλερτάρει με την ιδέα του να ξαναζήσει στο έπακρον την εργένικη ζωή, όσο λείπει για καλοκαιρινές διακοπές η οικογένειά του. Μια ταινία από την οποία αποπνέει μια αίσθηση φρεσκάδας σε συνδυασμό με την Χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, με αιωνίως βίντατζ χαρακτήρα και αδιαμφισβήτητη σημασία για την παγκόσμια ποπ κουλτούρα. Ιδανική για μια βραδιά με λάτρεις του παλιού σινεμά, και για όταν ασφυκτιούμε τόσο στην ψηφιοποιημένη πραγματικότητα, που χρειαζόμαστε απελπισμένα μια ευχάριστη διέξοδο.
4.The Purple Rose of Cairo (διάρκεια 82′)
Μέσα στην τεράστια φιλμογραφία του Γούντι ‘Αλεν, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις ένα φιλμ που μπορείς να δεις μια βροχερή βραδιά της εβδομάδας όταν χρειάζεσαι τα έξυπνα και εύπεπτα κόνσεπτ του ‘Αλεν, που κρατούν σταθερή αξία. Πέρα από τις πολλές γνωστές ταινίες του, το Purple Rose of Cairo διακρίνεται για την ευρηματικότητα του και το αβίαστο, πνευματώδες σενάριό του. Μια από τις μούσες του ‘Αλεν, η Μια Φάροου, υποδύεται μια σερβιτόρα που χάνει την δουλειά της και καταφεύγει στην σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου για να της φτιάξει την διάθεση. Αυτό ξεκινάει μια αλυσιδωτή αντίδραση γεγονότων που συμβάλλουν στην δημιουργία μιας κωμικής ιστορίας αγάπης, μιας ζεστής αγκαλιάς και ενός γράμματος που απευθύνεται στο παλιό, γοητευτικό Χόλυγουντ. Ακόμα και αν δεν είστε θαυμαστής του ‘Αλεν, σίγουρα θα βρείτε τους εαυτούς σας σαγηνευμένους από το συγκεκριμένο φιλμ, καθώς θα σας θυμίσει πως όσο άσχημα και αν είναι τα πράγματα μερικές φορές, πάντα θα υπάρχουν οι ταινίες για να λύσουν έστω και για λίγο, τον εσωτερικό μας πόνο και για να γεμίσουν το κενό που δεν ξέρουμε πως να γεμίσουμε αλλιώς.
5.Airplane! (διάρκεια 88′)
Μια εξαιρετική κομεντί που μας δίνει απόλυτα τον παλμό της δεκαετίας του ’80 στην αρχή της οποίας δημιουργήθηκε. Απόλυτα ξεκαρδιστική χωρίς βέβαια να υπάρχει αίσθηση του πολίτικαλ correct, καυστική, απευθύνεται στους λάτρεις της μαύρης κωμωδίας, και όχι μόνο. Στον αμερικανικό -γεμάτο λογοπαίγνια- κόσμο, ο Τεντ, πιλότος με μετατραυματικό στρες, επιβιβάζεται σε ένα αεροπλάνο με σκοπό να κερδίσει πίσω την πρώην κοπέλα του, που εργάζεται εκεί ως αεροσυνοδός. Ακολουθεί μια σειρά επεισοδιακών, το λιγότερο, συμβάντων που πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο με τον πιο χιουμοριστικό τρόπο. Θα κάνει σίγουρα πιο ευχάριστο ένα βράδυ με φίλους, θα σας γεμίσει με γέλιο και θα παρατηρήσετε πως θα θελήσετε να είχε συνέχεια όταν τελειώσει (έχει και σίκουελ, σε περίπτωση που ενδιαφερθείτε μετά την προβολή του πρώτου).
6.Μ’αγαπάς; ή Clinicamente Muerto, Sexualmente Vivo (διάρκεια 102′)
Ο σταρ του σημερινού άρθρου είναι μια ταινία σκηνοθετημένη από τον Γιώργο Πανουσόπουλο, γνωστό για τους Απέναντι (1981) και για την Μανία (1985). Μετά από τις ευρύτερα γνωστές του ταινίες, σκηνοθέτησε ένα φιλμ που συνδύαζε την απελευθερωμένη σεξουαλικά ματιά του, το μινιμαλιστικό και ποιητικό σενάριο του Σωτήρη Κακίση, την μουσική των Χειμερινών Κολυμβητών και το μονταζ του μόνιμου συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου, Γιώργου Μαυροψαρίδη. Η πλοκή είναι αρκετά απλοική, και εδώ ο σκηνοθέτης παίζει έντονα με την τεχνική των φλασμπακς, καθώς παρατηρούμε τις αναμνήσεις ενός μεσήλικα αφού έχει χτυπήσει μοιραία το κεφάλι του προσπαθώντας να παρακολουθήσει την γυμνή γειτόνισσα του να κάνει ηλιοθεραπεία. Δεν θέλω να αποκαλύψω τίποτα άλλο για την υπόθεση, και ούτε εσείς θα έπρεπε να το ψάξετε περαιτέρω, διότι μου αποκαλύφθηκαν σημαντικές πληροφορίες για το φιλμ μέσω αυτών που νόμιζα για περιγραφές. Το φιλμ έχει έναν αξιοπερίεργο βηματισμό είναι η αλήθεια, αλλά και την κλασική σεξουαλική ένταση που υπάρχει στις περισσότερες ταινίες του Πανουσόπουλου. Αξίζει να την δείτε διότι είναι ένα ταξίδι στην ψυχολογική και κυριολεκτική άνοιξη, την ανθρώπινη ήβη, και σας αφήνει εγγυημένα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Το φιλμ, όπως και την πρώτη πρόταση, θα τα βρείτε πολύ εύκολα διαθέσιμα διαδικτυακά.
Καλή προβολή!
