Εξερευνώντας την γιγαντιαία βιβλιοθήκη με τα σλάσερ, επιβεβαιώνουμε πως έχουμε να διαλέγουμε για μια ολόκληρη ζωή και να ανακαλύπτουμε και από μια καινούργια ανά την φορά, αναμένοντας ανανεωμένα plot twist, εφευρετικούς θανάτους και εν τέλει, διατυπώνοντας εκ νέου εικασίες για την κρυφή ταυτότητα του δολοφόνου. Παρακάτω, βρίσκεται μια μικρή λίστα με μερικές ταινίες από το διαμαντένιο αυτό υποείδος, κατάλληλα για έναν συναρπαστικό, νυχτερινό μαραθώνιο για τους φανατικούς ή για εκείνους που επιθυμούν να ενταχθούν στο κλίμα και τυχόν δυσκολεύονται να επιλέξουν την κατάλληλη ώστε να κάνουν την αρχή.
Alice, Sweet Alice (1976)
Μεταφερόμαστε στα 60’s, σε ένα από τα πρώιμα σλάσερ και συγκεκριμένα, στο Paterson του New Jersey. Ένα διαζευγμένο ζευγάρι πιστών Καθολικών, ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή τραγωδία. Όχι απλώς αναγκάζονται να βιώσουν την απώλεια της μικρής τους κόρης, αλλά βασική ύποπτος για την στυγνή της δολοφονία της, είναι το δεύτερο παιδί τους. Έπειτα από τον τραγικό θάνατο του μικρού κοριτσιού, το πρώην ανδρόγυνο, μέλλεται να ζήσει έναν ζωντανό εφιάλτη κατά την διάρκεια του πένθους του, ανεχόμενο τις κακές γλώσσες που θέλουν την μεγαλύτερη, ανήλικη κόρη του, μια επικίνδυνη ψυχοπαθή. Στο μεταξύ, εκτυλίσσεται μια μυστηριώδης σειρά φρικτών αποκαλύψεων και δολοφονιών, δίνοντας στους γονείς και τον περίγυρο ορισμένες πιθανές εξηγήσεις αλλά και στην ιστορία, μια άκρως μυσταγωγική χροιά. Τον ρόλο της δολοφονημένης Karen, παίρνει η -νεαρή τότε- Brooke Shields, εκπληρώνοντας το κινηματογραφικό, υποκριτικό της ντεμπούτο. Επιπλέον, αποτελεί την πρώτη και μοναδική μεγάλη (και εξαιρετικά παρεξηγημένη) επιτυχία του σκηνοθέτη, Alfred Sole, ο οποίος με ελάχιστα μέσα, δημιούργησε μια συγκλονιστικά πένθιμη εικόνα που αναβλύζει 70’s και ανατριχιάζει περισσότερο για αυτά που υπονοεί παρά για την (εξίσου υπάρχουσα) αιματοχυσία και αγωνία της. Μέσα σε 108 λεπτά, καταφέρνει να γκρεμίσει ολοσχερώς τον θεσμό της Αμερικάνικης οικογένειας υπό την πιεστική Καθολική Εκκλησία και όλα εκείνα που συμπληρώνουν την φράση: «Τι θα πει ο κόσμος;».
Stage Fright (1987)
Μετά από μια πολυετή συνεργασία με τον Dario Argento (ως βοηθός) και την πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια, εμπνευσμένη και πάλι από τον θρυλικό σκηνοθέτη, με το ντοκιμαντέρ, «Dario Argento’s World of Horror», ο Michele Soavi έφερε στο κοινό των σλάσερ και των gialli, το «Stage Fright» (το οποίο για εκείνους που συχνά μπερδεύονται, δεν μοιράζεται απολύτως τίποτα με το προγενέστερο ομότιτλο του Hitchcock πέρα από το όνομά του). Η ιστορία ακολουθεί μια ομάδα ηθοποιών του θεάτρου, που με σκοπό την τελειοποίηση της πρόβας τους για την επερχόμενη μιούζικαλ θεατρική τους παράσταση, κλειδώνουν εσκεμμένα τους εαυτούς τους μέσα στο θέατρο. Παρακολουθώντας με αγωνία την σύγχυση των καλλιτεχνών, ρίχνουμε και μια κλεφτή ματιά στα παρασκήνια, πλάι στον σχιζοφρενή που αφότου δραπετεύσει από την ψυχιατρική κλινική, εισβάλλει στο θέατρο και παραφυλάει λυσσασμένος για να επιτεθεί στους χαρακτήρες. Εμφανώς επηρεασμένος από τους προαναφερθέντες μαέστρους του ιταλικού σινεμά τρόμου (Argento και Lamberto Bava), ο Soavi, συμπληρώνει μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική επιλογή ανάμεσα στα υπόλοιπα σλάσερ της δεκαετίας, προτείνοντας μια πρωτότυπη θεματολογία, που φλερτάρει με το giallo είδος. Στους τίτλους -και πιο συγκεκριμένα της παραγωγής- αναμειγνύεται το όνομα ενός ακόμη μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη ταινιών τρόμου και αυτός δεν είναι άλλος από τον Joe D’Amato.
The Prowler (1981)
Η Rosemary, αποφασίζει να γράψει στο αγόρι της μια επιστολή, όπου του εξηγεί ότι η καρδιά της πλέον ανήκει σε κάποιον άλλον, οπότε και η σχέση τους πρέπει να λάβει τέλος. Έναν χρόνο αργότερα, την νύχτα της αποφοίτησής της, βρίσκει έναν απρόσμενα φρικτό θάνατο από έναν άγνωστο άντρα, ντυμένο με στρατιωτικά ρούχα, ο οποίος διαπερνάει εκείνη και το νέο της φλερτ με ένα δίκρανο που σκοτώνει και τους δύο ακαριαία. Τριανταπέντε χρόνια αργότερα, η τελειόφοιτη χρονιά του ’80, επιχειρεί να διοργανώσει τον πρώτο χορό αποφοίτησης έπειτα από το συμβάν. Ωστόσο, αυτό που οι μαθητές δεν γνωρίζουν, είναι ότι ο μανιακός φονιάς έχει επιστρέψει με σκοπό (για ακόμη μια φορά) την αιματηρή εκδίκησή του, στην οποία παραμένει πιστός όσα χρόνια και αν περάσουν. Επιπλέον, διατηρεί ακόμη το ιδιαίτερο στιλ του, τον αρρωστημένο του τρόπο να αποδεκατίζει τα θύματά του αλλά και την σήμα κατατεθέν κίνησή του, να αφήνει πάντοτε πίσω του ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μετά από κάθε φόνο. Το «Prowler» περιλαμβάνει αρκετές ομοιότητες από διάφορα διάσημα σλάσερ της εποχής, ενώ ευλόγως κατατάσσεται κάπου στην μέση, ανάμεσα σε εκείνα που θυμίζει περισσότερο. Είναι μια λιγότερο καλή επιλογή από το «Bloody Valentine», αλλά μια ελαφρώς καλύτερη από το «Prom Night». Προσθέτει μια πιο παραμυθένια και αλληγορική νότα στις κλασικές εφηβικές σλάσερ της εποχής, ενώ ταυτόχρονα, περιέχει και ορισμένες εκπληκτικά βίαιες σκηνές θανάτων, με ειδικά εφέ, από τον θρυλικό Tom Savini.
Cutting Class (1989)
Η ιστορία περικλείεται από ένα Αμερικάνικο λύκειο και ένα μάτσο αντιδραστικούς εφήβους σε παράκρουση, εναντιωμένους στους καθηγητές και τους μεγαλύτερούς τους. Η ταινία ανοίγει με την Paula, μια γλυκιά και φιλόδοξη, νεαρή δεσποινίδα, η οποία παροτρύνει τον πατέρα της να κάνει ένα ταξίδι ανανέωσης στην εξοχή, αφήνοντάς την μόνη σε ένα άδειο σπίτι. Ο δεύτερος πρωταγωνιστής, είναι ο ψυχικά διαταραγμένος, Brian, που δεν έχει πολύ καιρό από τότε που πήρε εξιτήριο από την ψυχιατρική κλινική όπου βρισκόταν (όντας υπαίτιος για την δολοφονία του πατέρα του). Στον ίδιο κύκλο βρίσκεται και ο Dwight (που ενσαρκώνει ο Brad Pitt σε νεαρή ηλικία), συνδεδεμένος άμεσα με τους άλλους δύο χαρακτήρες, λόγω της πρώην φιλίας του με τον Brian και της ερωτικής του σχέσης με την Paula. Ο Brian παρακολουθεί στενά την κοπέλα του Dwight και ξεκινάει να εκφράζει διαχυτικά το ερωτικό του ενδιαφέρον ως προς εκείνη, ενώ παράλληλα με τα διαπροσωπικά δράματα της τριάδας, λαμβάνουν χώρα κάποιοι ανατριχιαστικοί θάνατοι που θα αναταράξουν τα νερά του σχολικού περιβάλλοντος. Δεν είναι τόσο οι χαρακτήρες, οι ερμηνείες ή το πρωτόγνωρο σενάριο που το καθιστούν υποτιμημένο, παρά μια ανεξήγητη προσμονή να παρακολουθήσει κανείς τα μετέπειτα και την πολυαναμενόμενη λύση του μυστηρίου, ακόμη και αν ειλικρινά δεν του καίγεται καρφί για τους ήρωες. Επιπλέον, μια ευχάριστη πινελιά πολύ ενδιαφερόντων θανάτων, συμπληρώνει το «πακέτο».
The Town That Dreaded Sundown (1976)
Την εποχή όπου τα σλάσερ άνθιζαν και εξελίχθηκαν στο μέγιστο μέχρι και την δεκαετία του ’80, το 1976 κυκλοφορεί άλλη μια από εκείνες τις ταινίες τρόμου, που φημίζονται για την βάση τους σε αληθινά γεγονότα. Μεταφερόμενοι μερικές δεκαετίες πίσω στην μεταπολεμική Αμερική του ’46 και συγκεκριμένα στην φοβισμένη πόλη της Texarkana, αναβιώνουμε εκ νέου τις αναίτιες, φρικιαστικές, φονικές επιθέσεις ενός μυστηριωδούς δολοφόνου (γνωστοί αλλιώς και ως «Texarkana Moonlight Murders»), που δικαίως κλόνισαν τις Η.Π.Α. Ο μασκοφόρος ψυχοπαθής, επιτίθεται ξαφνικά, όμως αργά και βασανιστικά, δίχως κάποιο ειδικό μοτίβο στα χρονικά διαστήματα που επιλέγει να κάνει τις εμφανίσεις του. Εστιάζει σε νεαρά ζευγάρια και αφότου τα βασανίσει, ακολουθώντας τα σαδιστικά του ένστικτα, τα σκοτώνει αλόγιστα. Ύστερα από την επιτυχία του «Texas Chainsaw Massacre», έρχεται μια συνέχεια στο είδος των ταινιών τρόμου με φόντο το επαρχιακό Texas, που με την τρομαχτική ησυχία και μεθοδικότητα, προκαλεί ένα άκρως απρόβλεπτο και τρομακτικό κλίμα, δίνοντας εύστοχα την ατμόσφαιρα της πραγματικής ιστορίας που, αν μη τι άλλο, είναι από τις πιο φρικτές που υπήρξαν ποτέ. Εκεί που οι κάτοικοι της Texarkana, επιδίωξαν να ανακάμψουν και να ξαναβρούν την δύναμη και την ανεμελιά τους, έρχεται να τους στοιχειώσει για πάντα ένας άγνωστος θύτης (διάσημος και ως δολοφόνος-φάντασμα), με αναπάντεχα άγριες και σαδομαζοχιστικές διαθέσεις.
Alone in the Dark (1982)
Ένα μοιραίο βράδυ κατά την διάρκεια ενός πολύωρου blackout, τέσσερεις ασθενείς ενός πειραματικού ψυχιατρίου ονόματι «Haven», δραπετεύουν με στόχο να εξοντώσουν τον νέο τους γιατρό Dan Potter, ο οποίος προς μεγάλη τους λύπη αντικατέστησε τον, αγαπημένο για εκείνους, Dr. Merton. Εξαγριωμένοι, αρπάζουν ορισμένα όπλα και κατευθύνονται στην οικία του Potter, καταδιώκοντας εκείνον αλλά και όλη του την οικογένεια. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Jack Sholder, όπως ακόμη και μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην ευρύτερη έννοια της «τρέλας» και κατά πόσο αυτή, προκύπτει από συγκεκριμένες εμπειρίες και βιώματα, αποδεικνύοντας πως ο καθένας θα μπορούσε να φτάσει στα όριά της υπό τις απαιτούμενες συνθήκες. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έρχεται ένα ψυχολογικό θρίλερ τρόμου, που επιδιώκει να περιπλέξει τις θεωρίες μας. Αναδημιουργεί επιτυχώς μια φοβία για το σκοτάδι και τον εγκλεισμό, με κυρίαρχες βλέψεις να μας ψυχαγωγήσει και ίσως και να μας ξαφνιάσει με μερικές του πρωτοτυπίες. Μετά και από έναν πολλά υποσχόμενο τίτλο, αποδεικνύεται ιδιαιτέρως συναρπαστικό, διατηρώντας και ελάχιστα μυστικά έως και την τελική επίλυση, για ακόμη μεγαλύτερο σασπένς. Ο σκηνοθέτης, περισυλλέγει τις αρετές όλων των βασικών επιρροών του και χτίζει μια ευρηματική περιπέτεια τρόμου, με αξιόλογες ερμηνείες, αγωνία, κωμικοτραγικό σενάριο και την απόλυτη, στοιχειωτική μουσική του Renato Serio.
