Εννιά χρόνια μετά από την κυκλοφορία του Holy Motors, ο Leos Carax επιστρέφει με το Annette. Ένα δραματικό μιούζικαλ με τους Adam Driver, Marion Cotillard και Simon Helberg, σε σενάριο και μουσική των Sparks. Το Annette είναι μία ταινία που μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους, επομένως όπως είναι λογικό, οι κριτικές που έχει δεχθεί είναι ανάμικτες. Αρκετές θετικές και αρκετές αρνητικές. Η παρούσα κριτική θα παραμείνει κυρίως spoiler-free (κάποια μικρά spoiler θα υπάρχουν), καθώς η ταινία έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στις 2 Σεπτεμβρίου.
Το Annette έκανε πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Ήταν η ταινία με την οποία ξεκίνησε το φεστιβάλ. Η ταινία ήταν υποψήφια για τρία βραβεία. Για το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη (Leos Carax), για το βραβείο Καλύτερου Soundtrack (Ron Mael, Russel Mael) και για το Μέγα Βραβείο Φεστιβάλ των Καννών, γνωστό και ως Palme d’ Or. Εν τέλει, απέσπασε τα δύο πρώτα.
Πλοκή
Ο Χένρι (Adam Driver) είναι ένας ιδιότροπος κωμικός stand-up. Η Αν (Marion Cotillard) είναι μία σοπράνο διεθνούς εμβέλειας. Όταν οι καριέρες και των δύο βρίσκονται στο αποκορύφωμα τους, η τύχη τα φέρνει να συναντηθούνε και να γίνουνε ζευγάρι. Σύντομα, θα κάνουνε και το πρώτο τους παιδί. Την Annette. Από το σημείο της γέννησης της κόρης τους και μετά, ο Χένρι έρχεται αντιμέτωπος με μία μεγάλη πτώση της καριέρας του. Την ίδια στιγμή η Αν, συνεχίζει τις επιτυχημένες εμφανίσεις της, και αυτό είναι κάτι το οποίο δε μπορεί να αντέξει ο Χένρι.
Κριτική
Αρχίζοντας την κριτική του Annette, αξίζει να αναφερθεί πως το Annette δε προοριζόταν αρχικά για ταινία, αλλά για ένα μουσικό άλμπουμ των Sparks. Οι αδερφοί Ron και Russel Mael (οι Sparks δηλαδή) είχανε γράψει ένα μιούζικαλ και το 2009, το “The Seduction of Ingmar Bergman”.
Το Annette έχει μια σχετικά απλή ιστορία. Παρ’ όλα αυτά ο Leos Carax τείνει να την κάνει πιο σύνθετη, προσθέτοντας αρκετούς συμβολισμούς. Αρχικά, η ταινία έχει αναφορές στο κίνημα #MeToo και μία πολύ δυνατή σκηνή πάνω σε αυτό. Το σενάριο της ταινίας μπορεί να γράφτηκε πριν βγει στη φόρα το σκάνδαλο του Harvey Weinstein, αλλά παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Περί χρωμάτων
Ένας άλλος συμβολισμός που πρόσθεσε ο Leos Carax στο Annette, είναι η χρήση συγκεκριμένων χρωμάτων. Ο χαρακτήρας της Marion Cotillard σχετίζονταν αρκετά με το κόκκινο. Το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος, της αγάπης, του κινδύνου, αλλά και του θανάτου. Ο χαρακτήρας του Adam Driver σχετίζονταν κυρίως με το πράσινο. Το πράσινο μπορεί μεν να ειναι το χρώμα της φύσης και της ενέργειας, αλλά είναι επίσης και το χρώμα της ζήλειας. Τα δύο αυτά χρώματα συνέβαλαν στη δημιουργία μίας συνεχώς αυξανόμενης αντίθεσης μεταξύ του ζευγαριού. Επίσης, βλέπουμε την Αν αρκετές φορές να περιτριγυρίζεται από το μπλε. Το μπλε είναι το χρώμα της ελευθερίας και της αφοσίωσης.
Καθώς η ταινία αποτελεί μιούζικαλ, δε θα γινόταν να μην αναφερθούμε στα μουσικά κομμάτια. Προσωπικά, αγαπημένο μου τραγούδι, αλλά και ως ένα από τα καλύτερα σημεία της ταινίας, θεωρώ την εναρκτήρια σκηνή. Το βασικό cast συγκεντρώνεται όλο μαζί και τραγουδάει “So May We Start”. Δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη αρχή. Τα υπόλοιπα κομμάτια δε με ενθουσίασανε τόσο πολύ. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλά.
Η σκηνοθεσία τους Leos Carax, ήταν στα περισσότερα σημεία εξαιρετική. Ειδικότερα στις παραστάσεις των δύο κεντρικών χαρακτήρων (stand-up και όπερα αντίστοιχα), τα πλάνα ήταν πολύ όμορφα και προσφέρανε μία πολύ ιδιαίτερη αύρα.
Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, πρέπει να πούμε ότι παραπάνω ξεχώρισε ο Adam Driver. Ο Adam Driver ενσάρκωσε έναν χαρακτήρα ο οποίος τείνει να γίνει μισητός στο κοινό λόγω των πράξεων του. Από τις κινήσεις του, από το αξιοπρεπές τραγούδισμα του και από την εξαιρετική του σκηνική παρουσία, αποτέλεσε το αποκορύφωμα του Annette. Φυσικά, και η Marion Cotillard έδωσε μία πολύ καλή ερμηνεία (τραγούδησε και φοβερά!), απλά θεωρώ πως ο Adam Driver έδωσε το κάτι παραπάνω.
Κλείνοντας…
Το Annette είναι μία ταινία που δύναται να ερμηνευθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Είναι ένα πρωτότυπο μιούζικαλ και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Τεχνικά η ταινία είναι σχεδόν άρτια, όπως και μουσικά. Οι Sparks κάνανε εξαιρετική δουλειά! Αυτό που κρατάω ως αρνητικό από την ταινία είναι η χρήση του μωρού-κούκλας, καθώς δε μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να πετύχει ο σκηνοθέτης με αυτή του την επιλογή. Νομίζω πως πιο πολύ έμπλεξε την κατάσταση, παρά βοήθησε. Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό είναι πως το Annette ανοίγει και κλείνει δυναμικά.
Παρ’ όλα αυτά, επείδη είδα τη ταινία μία ημέρα πριν γράψω την κριτική, πιστεύω ότι σε μία μελλόντικη θέαση της ταινίας, ίσως δω λίγο διαφορετικά το θέμα του μωρού. Το Annette έχει πιστούς οπαδούς, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Καταλαβαίνω απόλυτα και τις δύο πλευρές. Εάν ψάχνετε να δείτε κάτι ιδιαίτερο, αλλά και προκλητικό, μη χάσετε την ευκαιρία να το παρακολουθήσετε.
Το trailer του Annette:
