Αν ψάχνεις μια χαμηλών τόνων ταινία που συνδυάζει ωραία τοπία, και συγκεκριμένα το νησί Φόρε που σί γου ρα έχεις δει σε ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, όμορφη σκηνοθεσία και ωραίες ερμηνείες, τότε το Bergman Island είναι για σένα. Άλλωστε, μια ταινία με την αύρα του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη στην ατμόσφαιρα δεν μπορεί να είναι κακή, σωστά; Έχμ, όχι απαραίτητα, αλλά ευτυχώς που πίσω από την κάμερα είναι η Μία Χάνσεν-Λοβ, η οποία αποδεικνύει (ξανά) ότι το ‘χει. Αλλά να σου πω κάτι; Και φαν του Μπέργκμαν να μην είσαι, αυτή η ταινία έχει τον τρόπο της να σου μιλήσει. Έστω και κάπως μπερδεμένα.
Το Bergman Island…
Ένα ζευγάρι αμερικανών σκηνοθετών, η Κρις (Βίκι Κριπς) και ο Τόνι (Τιμ Ροθ), ταξιδεύουν στο νησί Φόρε της Σουηδίας, όπου ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και το έκανε γνωστό μέσα από πολλές ταινίες του. Οι δυο τους έχουν σκοπό να μείνουν εκεί το καλοκαίρι και να δουλέψουν τα επόμενα κινηματογραφικά τους σχέδια. Όσο περνούν οι μέρες, το νησί φαίνεται να τους επηρεάζει, και ειδικά την Κρις που θυμάται τον πρώτο της έρωτα, με αποτέλεσμα αυτή και ο Τόνι να απομακρύνονται όλο και περισσότερο.
Από ένα σημείο και μετά, η ταινία κινείται σε δύο παράλληλους άξονες: έναν πραγματικό, όπου βλέπουμε πώς περνά το ζευγάρι στο νησί, και έναν φανταστικό, με τους χαρακτήρες της Κρις να μην είναι μόνο στη φαντασία της, αλλά να παίρνουν σάρκα και οστά. Κάπου εδώ, όπως ίσως το μάντεψες, τα όρια ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα γίνονται θολά.
… είναι μια ταινία που θα σε ταξιδέψει
Μεταφορικά, αν και μακάρι να μας ταξίδευε μια ταινία και κυριολεκτικά ε; Το Bergman Island, που έκανε την πρεμιέρα της στις Κάννες, μας μεταφέρει νοητά στο ατμοσφαιρικό νησί Φόρε και μπορούμε να την ευχαριστήσουμε γι’ αυτό, γιατί σαν να μας έχουν λείψει τα ταξίδια τα τελευταία χρόνια. Και αν και τα πρώτα λεπτά της ταινίας λειτουργούν ως κάποιο ταξιδιωτικό visual journal, η Χάνσεν-Λοβ ευτυχώς δεν στέκεται απλά εκεί.
Όσο περνάει η ώρα, η σκηνοθέτιδα προσπαθεί να οπτικοποιήσει μερικές σκέψεις για τη ζωή και την τέχνη, τη δημιουργική διδικασία και τον ανταγωνισμό που φαίνεται να αναπτύσσεται αναπόφευκτα στα ζευγάρια του καλλιτεχνικού χώρου. Ταυτόχρονα, δείχνει πώς η μυθοπλασία συμβάλλει στην απελευθέρωση που όλοι μας, είτε είμαστε καλλιτεχική φύση είτε όχι, έχουμε ανάγκη.
Όλα καλά, λοιπόν; Όχι και τόσο. Το Bergman Island έχει την τύχη να έχει μια ωραία αρχική ιδέα, μία πολύ καλή Βίκι Κριπς και έναν αξιόγο Τιμ Ροθ μπροστά από αυτή. Το θέμα είναι ότι η Χάνσεν-Λοβ κάπου μοιάζει να φτάνει σε ένα μέρος, χωρίς να καταλάβει ο θεατής ποιο είναι αυτό το μέρος. Τύπου “σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός” -κάτι που μπορεί να λειτούργησε στον Οδυσσέα, όχι όμως για μια πυξίδα ούτε για την ταινία. Και γι’ αυτό μάλλον φταίει ο φανταστικός άξονας της ταινίας, ο οποίος τελικά αποδυναμώνει την ταινία.
Εν τέλει, αυτό που μάλλον θα αποτυπωθεί περισσότερο στον θεατή είναι η πολύ ζωντανή αίσθηση του ήρεμου και σαγηνευτικού περιβάλλοντος στο οποίο έζησε και μεγαλούργησε ο Μπέργκμαν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζει να δεις την ταινία.
