Βασισμένο στο βιβλίο, «Wir Kinder vom Bahnhof Zoo» (1978), ή «Κριστιάνε Φ., 13, πόρνη και τοξικομανής» στα ελληνικά, η ταινία «Christiane F.» (1981) του Ούλι Έντελ είναι η μεταφορά της τραγικής ιστορίας μίας έφηβης κοπέλας, της Γερμανίδας Κριστιάνε Φελσερίνοου, στο Βερολίνο της δεκαετίας του 1970, που δοκιμάζει για πρώτη φορά LSD στα 13 της και σταδιακά βυθίζεται στον αβυσσαλέο κόσμο των σκληρών ναρκωτικών. Η μικρή Κριστιάνε αναγκάζεται πρώτα να κλέψει και να πουλήσει τα υπάρχοντά της και ύστερα να γίνει πόρνη στην πιάτσα του «Bahnhof Zoo», για να υποστηρίξει τον δικό της εθισμό και εκείνο του φίλου της. Η ταινία κέρδισε σχεδόν αμέσως καλτ φήμη για τη ρεαλιστική απεικόνιση ενός προβλήματος γνώριμου σε όσους έζησαν και συμμετείχαν στη ροκ σκηνή εκείνης της εποχής και τον αντίστοιχο τρόπο ζωής.
Η ιστορία της Κριστιάνε Φ. έχει προηγούμενο στον κόσμο των γραμμάτων με το ανώνυμο βιβλίο «Go Ask Alice» (1971), ή «Η Αλίκη στη χώρα του LSD» στα ελληνικά. Όπως και εκείνη της Κριστιάνε, έτσι και η ιστορία της «Αλίκης» περιγράφει το σκληρό πέρασμα από τον παιδικό κόσμο της αθωότητας, σε εκείνο των μεγάλων, όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση και όλα είναι εξαγοράσιμα, κουβαλώντας ένα συχνά αξεπέραστο πρόβλημα. Στον κινηματογράφο, η ταινία «Πανικός στο Νιντλ Παρκ» (1971), με πρωταγωνιστές τον Αλ Πατσίνο και την Κίτι Γουίν, με ένα σενάριο γραμμένο από την πολυβραβευμένη δημοσιογράφο, Τζόαν Ντίντιον, διηγείται μία παρόμοια ιστορία, εστιάζοντας στην «τοξική» αγάπη μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Το «Wir Kinder vom Bahnhof Zoo» διαφέρει ως προς την οπτική γωνία, καθώς δεν είναι η ιστορία της πρωταγωνίστριας γραμμένη από το δικό της χέρι, αλλά όπως την εξιστόρησε στους δημοσιογράφους Κάι Χέρμαν και Χορστ Ρικ, οι οποίοι κάλυπταν μία ιστορία για την κατάχρηση σκληρών ναρκωτικών από εφήβους στο Βερολίνο, για το ειδησεογραφικό περιοδικό Stern. Η ίδια η Κριστιάνε, αν και έχει αποκαλύψει πως δεν έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην ταινία «Christiane F.», παραδέχτηκε πως απεικονίζει ρεαλιστικά τη ζωή της εκείνη την περίοδο και παρευρέθηκε στην πρεμιέρα και άλλα event για την προώθηση της.
Η ταινία ξεκινάει με γρήγορους ρυθμούς, όπως άλλωστε ξεκινάει κάθε τέτοια ιστορία, με την «παρέα» της νεαρής Κριστιάνε να μπαίνει παράνομα μέσα σε κτήρια, να κλέβει και να πειραματίζεται με σκληρά ναρκωτικά. Απομακρυνόμενη ολοένα και περισσότερο από το σπίτι της, όπου η Κριστιάνε ζει με τη χωρισμένη μητέρα της και συχνάζοντας γύρω από ένα nightclub ονόματι «Sound», η έφηβη κοπέλα φοράει ψηλά τακούνια και μακιγιάζ προκειμένου να την περάσουν για μεγαλύτερη και να την αφήσουν να μπει μέσα. Εκεί η Κριστιάνε γνωρίζει τον μεγαλύτερό της Ντέτλεφ, που σύντομα γίνεται το αγόρι της και της δίνει να δοκιμάσει για πρώτη φορά ηρωίνη μετά από μια συναυλία του Ντέιβιντ Μπόουι. Ο μουσικός, που στην ταινία τραγουδάει επί σκηνής την επιτυχία του «Heroes», δέχτηκε να χρησιμοποιηθεί η μουσική του στο σάουντρακ της ταινίας «Christiane F.». Από την πρώτη επαφή της με την ηρωίνη και ύστερα, η ζωή της Κριστιάνε αρχίζει να παίρνει σταθερά την κάτω βόλτα.
Μετά από ένα επεισόδιο όπου πέφτει σε κόμμα από υπερβολική δόση και η μητέρα της τη βρίσκει αιμόφυρτη στο πάτωμα του μπάνιου της, εθισμένη όπως είναι πια για τα καλά και διατηρώντας ακόμα τη σχέση της με τον Ντέτλεφ, η Κριστιάνε αποφασίζει να κόψει τα ναρκωτικά μαζί με το αγόρι της. Η προσπάθεια αυτή όμως, χωρίς καμία ιατρική υποστήριξη, πέφτει στο κενό και σύντομα η Κριστιάνε αναγκάζεται να πουλήσει οτιδήποτε αξίας μπορεί να βρει στο σπίτι της μητέρας της, μαζί με τους αγαπημένους της δίσκους του Ντέιβιντ Μπόουι. Οι ζωές των υπόλοιπων μελών της παρέας δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από τη δική της και έτσι μία μέρα ο Ντέτλεφ κι εκείνη βρίσκουν το συγκάτοικό τους νεκρό από overdose και έντρομοι τον αφήνουν πίσω, χωρίς να αναρωτηθούν τι ακολούθησε. Σύντομα μετά από αυτό το συμβάν, η σχέση της Κριστιάνε με τον Ντέτλεφ διαλύεται όταν εκείνη συνειδητοποιεί πως ο Ντέτλεφ δουλεύει κι εκείνος ως αρσενική πόρνη στην πιάτσα του «Bahnhof Zoo» και μία μέρα τον βρίσκει στο κρεβάτι με έναν πελάτη του.
Ο αριθμός των ταινιών ή των βιβλίων, αυτοβιογραφικών και μη, που πραγματεύονται τέτοιες ιστορίες, με διαφορετικές μουσικές σκηνές στο φόντο, είναι τόσο μεγάλος που τα έργα αυτά έχουν μία δική τους κατηγορία. Το «Christiane F.» τελειώνει κάπως απότομα, με ένα γλυκανάλατο επίλογο που, θέλοντας να δώσει ελπίδα στους θεατές, μας λέει πως η Κριστιάνε γλύτωσε τελικά από την παγίδα των ναρκωτικών και ζει πλέον με τη γιαγιά της, κάπου έξω από το Βερολίνο. Στην πραγματικότητα, η περιπέτεια της Κριστιάνε Φ. δεν τελείωσε όσο «μαγικά» παρουσιάζεται στην ταινία, όμως μπαίνοντας στο πρόγραμμα της μεθαδόνης σταδιακά ξέφυγε από τον υπόκοσμο και σήμερα ζει και φτιάχνει μουσική ή γράφει. Η επιρροή της ταινίας του Έντελ φαίνεται τόσο στο «Trainspotting» (1996) του Ντάνι Μπόιλ και το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (2001) του Ντάρεν Αρονόφσκι, όσο και την ελληνική «Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω» (2001) του Γιάννη Φάγκρα, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Νικόλ Ρούσσου.
Δείτε το trailer της ταινίας στο YouTube:
