Το δεύτερο μέρος της τριλογίας Fear Street μας πηγαίνει στο 1978. Καταφέρνει η ταινία να συνεχίσει το αιματηρό και άκρως διασκεδαστικό σερί;
Ας μιλήσουμε για το Fear Street: 1978.
Πίσω στο 1978
To δεύτερο μέρος της τριλογίας Fear Street ξεκινάει με την ενήλικη Ziggy Berman και λαμβάνει μέρος ακριβώς μετά το τέλος της πρώτης ταινίας. Όταν λοιπόν η Deena και ο Josh επικοινωνούν μαζί της για να λύσουν το μυστήριο των φόνων και της μάγισσας πίσω από τους φόνους, η Ziggy αρχίζει να αφηγείται τη δική της ιστορία.
Τότε η ταινία μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’80. Ή μάλλον δύο χρόνια πριν αρχίσει η δεκαετία, στο 1978. Η ιστορία της Ziggy λαμβάνει μέρος στη κατασκήνωση Camp Nightwing. Εκεί όλα φαίνεται να κυλάνε ομαλά… ή τουλάχιστον όσο πιο ομαλά γίνεται για τους νέους και τις νέες της δεκαετίας εκείνης.
H Ziggy Berman (την οποία ενσαρκώνει η Sadie Sink, σε ένα ρόλο που μοιάζει αρκετά με εκείνον που είχε στο Stranger Things) είναι μια περιθωριοποιημένη έφηβη, που βρίσκεται σε μεγάλη κόντρα με τα υπόλοιπα παιδιά (για ένα λόγο που έχει έμμεση σχέση με την ιστορία). Η μεγάλη της αδερφή Cindy, προσπαθεί να ακολουθήσει μια νέα, πιο υπεύθυνη ζωή στη κατασκήνωση.
Σιγά σιγά όμως η ανέμελη καθημερινότητα στο Camp Nightwing θα πάρει πολύ σκοτεινή τροπή και οι ζωές των πρωταγωνιστών θα αλλάξουν μια για πάντα!
Συνεχίζοντας το σερί τρόμου
To Fear Street: 1978 καταφέρνει για δεύτερη φορά να κλείσει το “μάτι” στις ταινίες slasher της δεκαετίας του ’80. Ωστόσο, η ταινία αυτή είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη ανάπτυξης του σεναρίου. Εκεί που το 1994 προσπαθούσε να εντυπωσιάσει, το 1978 προσπαθεί ταυτόχρονα να κρατήσει αυτή την αίσθηση εντυπωσιασμού και νοσταλγίας, αλλά και να λύσει κάποια μυστηριώδη ερωτήματα που μας δημιούργησε η πρώτη ταινία.
Με άμεσες αναφορές σε βιβλία του Stephen King (συγκεκριμένα τα Carrie και Salem’s Lot), αλλά και ένα σκηνικό που θυμιζεί αρκετά το «Sleepaway Camp» και το «Παρασκευή και 13», το Fear Street για άλλη μια φορά δείχνει την “αγάπη” του στα θεάματα τρόμου και την συναφή pop κουλτούρα που αναπτύχθηκαν παράλληλα τη δεκαετία του ’80. Ωστόσο, ένιωσα ότι η ταινία έκανε τα παραπάνω λίγο πιο επιτηδευμένα από τον προκάτοχο της και για αυτό έχασε λίγη από τη μαγεία της.
Ωστόσο, αυτό που δεν κέρδισε τόσο πολύ σε νοσταλγία η ταινία το κερδίζει σε μυστήριο, κλιμακούμενη βία και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η ταινία από το πρώτο κιόλας λεπτό, βάζει τον θεατή στη δράση και λαμβάνει τη σκυτάλη ακριβώς από το σημείο που την άφησε το 1994.
Μέσα από το Fear Street: 1978 γνωρίζουμε λίγο καλύτερα κάποιους χαρακτήρες της πρώτης ταινίας, οι οποίοι σίγουρα δεν είχαν την ανάπτυξη που χρειάζονταν για να μας κάνουνε να νοιαστούμε σαν κοινό. Εδώ όμως βλέπουμε πως κάποιοι από αυτούς τους χαρακτήρες (συγκεκριμένα ο σερίφης Nick Goode) έφτασαν στο σημείο που βρίσκονται στο 1994 και πως ορισμένα γεγονότα (αρκετά τραυματικά) τους καθόρισαν και τους άλλαξαν τη ζωή.
Δεν είμαι σίγουρος ότι από το Fear Street: 1978 έλαβα όλες τις απαντήσεις που έψαχνα, αλλά μάλλον αυτές τις απαντήσεις θα μας τις δώσεις η τρίτη ταινία, με τίτλο Fear Street:1666.
Εν ολίγοις…
…αν είδατε το 1994 και σας άρεσε, τότε δεν βρίσκω κανένα λόγο για να μην δείτε το Fear Street: 1978. Ίσως από το σενάριο να μην μείνετε απόλυτα ικανοποιημένοι, αλλά και πάλι δεν νομίζω κανείς να περιμένει ένα χιτσκοκικό σενάριο από τα Fear Street.
Αν θέλετε όμως μπόλικη βία, νοσταλγία και μια ταινία slasher που θα σας θυμίσει κάτι από άρωμα δεκαετίας ’80 και VHS, τότε σας συνιστώ να δείτε το Fear Street:1978!
