Στη μικρή πόλη του Ντέρι, παιδιά εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Μια ομάδα περιθωριοποιημένων παιδιών, που το καθένα αντιμετωπίζει τα δικά του μικρά ή μεγάλα προβλήματα έρχονται σε επαφή με μία οντότητα που μοιάζει με κλόουν. Το «Αυτό» εκμεταλλεύεται τις φοβίες τους για να τραφεί, αποκαλύπτοντας την παρουσία του μόνο σε όσους επιθυμεί. Η ομάδα των εφτά τολμηρών παιδιών θα αναλάβει να εξιχνιάσει την υπόθεση των εξαφανισμένων παιδιών, πατώντας σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. it
Το «IT» αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Stephen King που κυκλοφόρησε το 1986. Το 1990, για πρώτη φορά μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη από το σκηνοθέτη Tommy Lee Wallace ως μίνι σειρά δύο επεισοδίων με τον Tim Curry, στο ρόλο του κλόουν Pennywise. Αν και η σειρά έμεινε στη μνήμη όλων για την εικονική ερμηνεία του πρωταγωνιστή, μπορούμε να παραδεχτούμε ότι δεν ήταν πολύ καλή. Είκοσι εφτά χρόνια αργότερα, έρχεται η κινηματογραφική μεταφορά σκηνοθετημένη από τον Andy Muchietti και με τον Bill Skarsgård στο ρόλο του θρυλικού κλόουν.
Συγκριτικά με την πρώτη απόπειρα, το φετινό «IT» είναι μακράν καλύτερο. Με τη σειρά να προορίζεται για την τηλεόραση, κομμάτια ώριμου περιεχομένου του μυθιστορήματος παραλήφθηκαν, στοχεύοντας σε μια πιο οικογενειακή περιπέτεια. Αντιθέτως, η φετινή ταινία είναι μια γνήσια και παράλληλα πρωτότυπη ταινία τρόμου. Πιο συγκεκριμένα η ταινία του 2017 είναι περισσότερο μεταφορά του βιβλίου, παρά remake της μίνι σειράς.
Αισθητικά το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Το είδος της ταινίας δεν εμπόδισε τους συντελεστές από το να δημιουργήσουν μια ταινία με έντονα χρώματα και μια ζεστή ατμόσφαιρα. Καλογραμμένη και καλογυρισμένη, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να υστερεί ή να δημιουργεί πρόβλημα. Όσον αφορά τα ειδικά εφέ κατείχαν υποστηρικτικό ρόλο, ενισχύοντας τις ερμηνείες όπου ήταν απαραίτητο.
Σχετικά με την εμφάνιση του Pennywise βλέπουμε μια εντελώς νέα προσέγγιση. Όλα τα έντονα χρώματα αφαιρέθηκαν και υιοθετήθηκε μια αρκετά μινιμαλιστική όψη. Τα μόνα χρώματα είναι το λευκό και το κόκκινο, δίνοντας έμφαση στις εκφράσεις και την κινησιολογία. Ακόμη και τα χαρακτηριστικά μπαλόνια είναι αποκλειστικά κόκκινα. Τα τοπία και η ατμόσφαιρα εκπέμπουν μια ζεστασιά και μια νοσταλγία, κυρίως λόγω της χρήσης ζεστών χρωμάτων. Ακολουθώντας αυτή την αφαιρετική τάση και στα υπόλοιπα στοιχεία, βλέπουμε το βάρος να επενδύεται στο χτίσιμο των χαρακτήρων και στους λόγους που αυτή η οντότητα στοιχειώνει τα συγκεκριμένα παιδιά.
Ένα αναπάντεχο στοιχείο που έδεσε εξαιρετικά με το σύνολο ήταν το χιούμορ. Ανάμεσα στις τρομαχτικές και βίαιες σκηνές υπήρχαν στιγμές άφθονου γέλιου από τους πανέξυπνους διαλόγους και τα ενήλικα αστεία μεταξύ των παιδιών. Παρόλα αυτά, το χιούμορ δεν εμπόδισε την εμβάθυνση σε σοβαρά ζητήματα και σκοτεινές πτυχές του βιβλίου.
Ερμηνευτικά τα εύσημα ανήκουν σε όλους. Ο Skarsgård αναλαμβάνοντας αυτόν τον ρόλο καλούταν να ξεπεράσει τον προκάτοχό του, με τον οποίο είχε ταυτιστεί και ο χαρακτήρας στη μνήμη όλων. Από ότι φαίνεται αυτή η πίεση δούλεψε επικουρικά δημιουργώντας μια εντελώς δική νέα εκδοχή. Ο συγκεκριμένος Pennywise είναι ένα δαιμόνιο πλάσμα με την εμφάνισή του να αποτελεί το μοναδικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Εξαρχής εκπέμπει εχθρότητα και αποστροφή. Όμως, πίσω από αυτό το καθαρό μίσος για τα παιδιά υπάρχει μια παιδική προσωπικότητα με μια σατανικά παιχνιδιάρικη διάθεση και αφέλεια. Αυτό και μόνο το χαρακτηριστικό ξυπνά την περιέργεια του θεατή για την επόμενη ταινία, ελπίζοντας στην αποκάλυψη περισσότερων στοιχείων για την προέλευση αυτής της οντότητας.
Όσο για τους μικρούς πρωταγωνιστές τα λόγια είναι περιττά. Χωρίς υπερβολή ήταν το δυνατότερο κομμάτι της ταινίας. Η φυσικότητα στις ερμηνείες τους εύκολα κατάφερε να επισκιάσει την λάμψη του κλόουν. Κανένα τους δεν έμενε στο παρασκήνιο, με το ενδιαφέρον του κοινού να μοιράζεται σε όλους. Το πηγαίο ταλέντο τους σε συνδυασμό με την ωριμότητα και τον επαγγελματισμό σίγουρα, θα τους ανοίξει πολλές πόρτες στο μέλλον. Κάτι που ανυπομονούμε να δούμε. Προσωπική αδυναμία ήταν ο μικρός Eddie (Jack Dylan Grazer) με τη ξεκαρδιστικά ξεχωριστή προσωπικότητά του.
Όσον αφορά την αφήγηση και εδώ ακολουθήθηκε μια διαφορετική πορεία. Συγκεκριμένα έγινε η επιλογή της γραμμικής αφήγησης σε αντίθεση με την εκδοχή του 1990, που η ιστορία προέκυπτε ως αναδρομή στις μνήμες των χαρακτήρων. Πηγαίνοντας στην ταινία με μηδενική γνώση του βιβλίου ή της σειράς χτίζεται το ενδιαφέρον και δεν αποκαλύπτεται το φινάλε. Παρά την αρκετά μεγάλη της διάρκεια (135′) δε φάνηκε να δημιουργείται κάποια κοιλιά, αν και το δεύτερο μισό είχε πολύ περισσότερη δράση από το πρώτο.
Εν τέλει, το «IT» όχι απλά επιπλέει, αλλά απογειώνεται! Με τις προσδοκίες να το κατατάσσουν ως «θρίλερ της χρονιάς», το τελικό αποτέλεσμα εύκολα ανταπεξέρχεται σε αυτόν τον τίτλο. Αν και πιθανότητα δεν είναι η τρομαχτικότερη, σίγουρα αποτελεί μία άρτια προσπάθεια που σεβάστηκα το πρωτότυπο υλικό. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν τη λατρέψετε σίγουρα θα έχετε μια διασκεδαστική εμπειρία και δε θα φύγετε απογοητευμένοι.
Στις ελληνικές αίθουσες έκανε πρεμιέρα την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου και σίγουρα είναι μια ταινία που δε θέλετε να χάσετε. Μια καλή συμβουλή για όσους σκοπεύουν να τη δουν, θα ήταν να αποφύγετε το οριακά φλύαρο trailer και να πάτε γνωρίζοντας το δυνατόν λιγότερα.
