Το κατανυκτικό πνεύμα της εορταστικής περιόδου, όπου η αισιοδοξία και η αξία της οικογένειας ενισχύονται στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αποκτά μια ανατριχιαστική νότα στην εμβληματική ταινία τρόμο του Bob clark “Black Christmas”. O σκηνοθέτης με αυτή την πρωτοποριακή δημιουργία δεν επιτυγχάνει μόνο την αμφισβήτηση της εθιμοτυπίας των εορτών αλλά συγκεντρώνει και όλα τα χαρακτηριστικά που δομούν μια slasher ταινία δίνοντας έτσι το έναυσμα στο είδος.
Σε μια μικρή πόλη την περίοδο των Χριστουγέννων μια γυναικεία αδελφότητα παρενοχλείται από χυδαία και απειλητικά τηλεφωνήματα από κάποιον άγνωστο, πολύ σύντομα μια σειρά δολοφονιών ξεδιπλώνεται για να διασπάσει την εορταστική ατμόσφαιρα. Η πρωτοπορία της εν λόγω ταινίας έγκειται στο γεγονός πως αποφασίζει να αποστασιοποιηθεί από τις προγενέστερες εύπεπτες ταινίες που προορίζονταν για φθηνή ψυχαγωγία. Συνθέτει τα στοιχεία του slasher είδους που κανείς μέχρι πρότινος δεν είχε κάνει και μας παρουσιάσει ένα διαφορετικό είδος τρόμου όπου η γαλήνη και η κατάνυξη μετατρέπονται σε μακάβρια αισθητική καθώς ανά πάσα στιγμή ελοχεύει η απειλή του θανάτου.
Η χρήση του δολοφόνου και της απειλής που αποτελεί είναι ριζικά διαφορετική από την πλειοψηφία των ταινιών που θα ακολουθήσουν στο είδος (βλέπε Halloween, John Carpenter). Η φιγούρα του είναι κάτι εντελώς αφαιρετικό,ουδέποτε στην ταινία δεν παρουσιάζεται στο πλάνο (πλην την προβολή της σκιάς του) και η παρουσία του μονάχα υπονοείται μέσω υποκειμενικών πλάνων ή ήχων. Τα υποκειμενικά πλάνα του δολοφόνου λειτουργούν ευρηματικά καθώς ο θεατής λαμβάνει την δράση από την ματιά του ίδιου του θύτη, δημιουργώντας μια τρομερά διαδραστική σχέση. Η ιδέα της επικείμενης απειλής και όχι η καθαυτή όψη της γεννά στην φαντασία μια εικόνα μακράν πιο αποκρουστική από εκείνη μιας απεικόνισης του δράστη ακόμη και με γκροτέσκα μορφή.
Ακολουθούν Spoilers.

Ο σκηνοθέτης του black christmas παρ’ όλα αυτά δεν παραμένει σε ένα επιφανειακό επίπεδο αφήγησης αλλά διανθίζει την ταινία με κάποια σύμβολα που ενισχύουν την εμπειρία θέασης. Είναι άξιο λόγου να σχολιαστεί η διαδικασία της επικοινωνίας μεταξύ θύτη και θυμάτων αλλά και οι τρόποι που επιλέγει να δολοφονήσει. Τα εργαλεία του φόνου αλλά και οι διάλογοι που προηγούνται πάντοτε σχετίζονται με την ψυχοσύνθεση του θύματος, αποτελούν πτυχές του χαρακτήρα του και φοβίες του.
Το πρώτο θύμα η Clare (Lynne Griffin), μια εσωστρεφής νέα κοπέλα χωρίς σεξουαλικές εμπειρίες, βρίσκεται παρόν στο πρώτο τηλεφώνημα του δολοφόνου όπου περιγράφει εντελώς πρόστυχα μια σεξουαλική διαδικασία. Η περιγραφή αυτή αλλά και κάποια σχόλια των φίλων της για την ευθιξία της θα την οδηγήσουν στο δωμάτιο της όπου θα δολοφονηθεί δια ασφυξίας με μια πλαστική σακούλα. Τον συμβολισμό του μέσου όπου θανατώθηκε τον αντιλαμβανόμαστε πλήρως παρακάτω όταν γνωρίζουμε τον πατέρα της (James Edmond), έναν στυφό και πουριτανό άνθρωπο που πιο πολύ ενδιαφέρεται για την ηθική της παρά την σωματική της ακεραιότητα. Αντιλαμβανόμαστε ότι η δυναμική, πατριαρχική φιγούρα καταπιέζει την γυναικεία επιθυμία για σεξουαλική απελευθέρωση με αποτέλεσμα εκείνη να ασφυκτιά.

Το δεύτερο θύμα είναι μικρότερης σημασίας για την γενικότερη πλοκή αλλά έχει κάποιο συμβολικό ενδιαφέρον. Ο λόγος για την Κα.Μακ (Marian Waldman) την υπεύθυνη της αδελφότητας αλλά και προστάτιδα των κοριτσιών με εθισμό στο ποτό τον οποίο προσπαθεί να κρατήσει κρυφό από τους υπόλοιπους. Ο θάνατος της έρχεται όταν ανεβαίνει στην σοφίτα όπου ανακαλύπτει το πτώμα της Clare και ο δολοφόνος την αγκιστρώνει με ένα μεγάλο γάντζο. Θα ήταν ασφαλές να πούμε πως ο εθισμός της που την καθυστέρησε να φύγει από το σπίτι, προτού ακούσει ήχους από την σοφίτα,έδρασε στην περίπτωση του όπλου ως τον γάντζο που έχει μπηχτεί στα σωθικά της και την καταστρέφει.
Το τρίτο θύμα η Barb (Margot Kidder) στην ταινία black christmas, είναι η πιο απελευθερωμένη και σεξουαλικά ενεργεί κοπέλα της αδελφότητας με μια χαρακτηριστική αυθάδεια και άγνοια κινδύνου. Η μόνη που δείχνει να απαξιώνει τις απειλές του δολοφόνου βρίσκεται μαχαιρωμένη στο κρεβάτι της από το κέρατο ενός γυάλινου διακοσμητικού ζώου. Η σημασία τους κέρατος μπορεί να ερμηνευθεί ως φαλλικό σύμβολο και η αντιπροσώπευση της αυτοκαταστροφικής και προκλητικής συμπεριφοράς που είναι απόρροια έλλειψης κατεύθυνσης και οικογενειακής στοργής· όπως επαληθεύεται και από τα γεγονότα.

Η συμβολική φύση που έχει η συμπεριφορά του δολοφόνου απέναντι στην κεντρική ηρωίδα Τζές (Olivia Hussey) είναι η παιδική πλευρά του που αναδύεται αποκλειστικά όταν απευθύνεται σε εκείνη και αντιπροσωπεύει την δική της ανησυχία για την μοίρα του μωρού της μιας και σκέφτεται την έκτρωση. Οι εκφάνσεις της ομιλίας του δολοφόνου ταυτίζονται με αυτές ενός νεαρού παιδιού: αναπάντεχες και ακαθόριστες. Η εσωτερική πάλη της Τζές στο black christmas, να αποδεχτεί την αλλαγή που υπάρχει μέσα της και να εκλογικεύσει την κατάσταση της αντικατροπτίζονται και στην συμπεριφορά του δολοφόνου.
Στο ”black christmas”, το γεγονός ότι ο δολοφόνος παραμένει πάντοτε μέσα στο σπίτι και δεν αποτελεί κάποια εξωτερική απειλή είναι το καταλυτικό σύμβολο της ταινίας. Η αφαιρετική παρουσία αυτής της φιγούρας που καταστρέφει με σαρωτική μανία το εσωτερικό του σπιτιού και τρέφεται από τις φοβίες των κοριτσιών δηλώνει την πραγματική προέλευση του κακού και της τραγωδίας. Η σπουδαιότερη και πιο φρικιαστική απειλή δεν είναι το μακάβριο τέρας που προσπαθεί να εισβάλει στο σπίτι αλλά εκείνο που βρίσκεται πάντοτε εντός που αποδομεί και διαφθείρει εκ των έσω.