Δεκαετία του ’50 και του ’60. Noir ταινίες. Ασπρόμαυρες -ή και όχι, γιατί φτάσαμε στο 1960! -, με σκοτεινές οπτικές πινελιές, με σπιρτσόζους, ετοιμόλογους και σκληρούς πρωταγωνιστές, πάθη και έρωτες και βία. Βγάλτε όλα τα παραπάνω στοιχεία. Κρατήστε μόνο ένα: τη βία. Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης είναι η “μεταπήδηση” του αστυνομικού μυστηρίου από τα film-noirs στον σκληρό ρεαλισμό των ’70s. Ούσα μια ταινία του 1968, μας προετοιμάζει για την “αλλαγή” αυτού του genre, όπως θα είναι στην επόμενη δεκαετία.
Βασίζεται στον πραγματικό Στραγγαλιστή της Βοστώνης!
Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης και το κυνήγι
1963. Βοστόνη. Μια σειρά από στραγγαλισμούς ηλικιωμένων γυναικών -αρχικά-, στήνουν το Αστυνομικό Τμήμα της πόλης στον τοίχο. Πολίτες και ΜΜΕ πιέζουν για απόδοση δικαιοσύνης. Ο John Bottomly (Henry Fonda) τίθεται υπεύθυνος μια ειδικής ομάδας που θα κυνηγήσει και θα πιάσει τον επονομαζόμενο “Στραγγαλιστή της Βοστώνης”.Όσο περισσότερο αυξάνονται τα πτώματα, τόσο πιο πολύ περιπλέκεται η υπόθεση και η αστυνομία καταλαβαίνει ότι δεν έχει να αντιμετωπίσει έναν συνηθισμένο δολοφόνο.
Όταν τελικά βλέπουμε τον δολοφόνο, εν ονόματι Albert DeSalvo (Tony Curtis), η ταινία μας δείχνει ότι το plot twist -αν θέλετε να το πείτε έτσι- δεν κρύβεται στο ποιός διαπράττει τους φόνους, αλλά τι είναι αυτός που τους διαπράττει.
Η σκηνοθεσία
Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης έχει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνοθεσίες που έχω δεί σε ταινία. Δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα καλή ή κακή, αλλά είναι σίγουρα ιδιαίτερη.
Αρχικά, ο Richard Fleischer επιλέγει να μας δείξει πολλές σκηνές στην ταινία, μέσα από πολλαπλούς φακούς θέασης! Όταν το είδα για πρώτη φορά, η αλήθεια είναι ότι με παραξένεψε αρκετά, καθώς ποτέ δεν είδα κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Αλλά στη συνέχεια η τεχνική αυτή αποδείχτηκε τουλάχιστον έξυπνη. Βλέπουμε πολλούς διαφορετικούς χώρους και χαρακτήρες… ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, βλέπουμε τον DeSalvo να χτυπάει την πόρτα μιας κυρίας και την ίδια στιγμή βλέπουμε, μέσα από άλλο φακό, την κυρία αυτή στο δωμάτιο της, να του ανοίγει την πόρτα. Ομολογώ ότι αυτή η τεχνική πολλαπλής θέασης δεν είναι δημοφιλής και σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει, αλλά είναι κάτι πρωτότυπο (ιδίως για τα δεδομένα της εποχής εκείνης).
Επιπλέον, αναφορικά με την σκηνοθεσία, ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης είναι ένα αρκετά πιο ρεαλιστικό, ωμό και προκλητικό φιλμ από τις μέσες ταινίες της εποχής. Με βίαιες σκηνές φόνων, που μόνο ο Hitchcock έδειχνε στα “Psycho”, “Strangers on a train” και πολύ σύντομα στο “Rope”, αλλά και σκληρή γλώσσα και κάτι που ήταν ευρέως απαγορευμένο την εποχή εκείνη στο σινεμά: γυμνό.
Τέλος, η ταινία με τις ιδιαίτερες οπτικές της, το σχεδόν ζωγραφιστό παλέ χρωμάτων, αλλά και την ψυχοσύνθεση του δράστη, θυμίζει σε πολλά σημεία ένα πιο ωμό “Peeping Tom” (1960).
O Tony Curtis είναι ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης
Χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτή είναι η καλύτερη ερμηνεία που έδωσε ποτέ ο μεγάλος αυτός ηθοποιός. Με ταινίες, όπως το “The Defiant Ones”, “The Sweet Smell of Success” και “Some Like it Hot” στο ενεργητικό του, αυτή είναι η καλύτερη δουλειά που έχει κάνει.
Ο ρόλος του ως Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης ή DeSalvo, είναι ένας ρόλος σίγουρα δύσκολος και απαιτητικός, καθώς θα πρέπει να υποδυθεί έναν άνθρωπο ψυχικά άρρωστο -πολύ άρρωστο- και τραυματισμένο, που κρύβει μέσα του ένα τέρας, το οποίο όμως ο ίδιος μισεί. Ένας άνθρωπος με διαταραχή προσωπικότητας, που κάνει ερήμην του τους φόνους αυτούς και που θέλει απλά να αγαπάει και να τον αγαπάει η οικογένεια του, ο DeSalvo, είναι ένας χαρακτήρας που μισούμε και ταυτόχρονα λυπούμαστε.
Εκεί έγκειται και η μοναδική ερμηνεία του Curtis, ο οποίος ισορροπεί ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία με απόλυτη δεξιοτεχνία και την μαεστρία ενός βετεράνου ηθοποιού.
Μια ιδιαίτερη ταινία
Η άποψη μου για αυτή την ταινία είναι η εξής: δεν ξέρω αν θα αρέσει σε όλους, αλλά όλοι θα βρουν κάτι να εκτιμήσουν. Αυτό μπορεί να είναι η σκηνοθεσία, η ατμόσφαιρα, η πλοκή ή και οι ερμηνείες.
Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης είναι σίγουρα μια ταινία με ιδιαίτερα στοιχεία. Αξίζει πιστεύω να τη δει κάποιος για να καταλάβει τα τολμηρά βήματα που έκανε για τον κινηματογράφο.
