Στη σειρά άρθρων Late Night Specials εστιάζουμε σε ταινίες ιδανικές για μεταμεσονύχτιες προβολές.
Ο Bukowski σίγουρα είναι ένας από τους αναγνωρισμένους ποιητές των αμερικανικών γραμμάτων, με αναγνώστες (κυρίως φασαίους/ες!) παγκοσμίως. Λίγοι όμως ξέρουν ότι ο αγαπητός Charles κάποτε ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, γράφοντας το ημιαυτοβιογραφικό Barfly, με το ρεμάλι Mickey Rourke να περιφέρεται από μπαρ σε μπαρ και σπίτι σε σπίτι, γνωρίζοντας την επίσης χαμερπή Faye Dunaway.
Η Πλοκή
O Henry Chinaski είναι ένας θαμώνας των μπαρ, που στον ελεύθερο χρόνο του (δηλαδή σε όλον τον χρόνο του) μπλέκεται σε καβγάδες, μεθάει και πού και πού γράφει και ένα ποίημα. Ένα βράδυ θα γνωρίσει την Wanda (Faye Dunaway), με την οποία θα εμπλακεί ερωτικά και θα μείνει σπίτι της. Μετά από πολλούς μεθυσμένους καβγάδες και περιπλανήσεις, μια ρεπόρτερ θα βρει τον Chinaski για να τον πληροφορήσει πως ένα κείμενό του έχει εκδοθεί, για το οποίο θα λάβει και αμοιβή. Ο κυνισμός όμως του συγγραφέα θα τον οδηγήσουν πίσω στις παλιές συνήθειές του.
Η Κριτική
Το Barfly είναι πάνω από όλα μια ταινία για το περιθώριο. Ο Chinaski (γνωστό alter ego του Bukowski) ζει μέσα σε μια σιωπηλή εξέγερση: εξέγερση εναντίον του εργασιακού συστήματος, των καθιερωμένων αξιών, της νοοτροπίας της πράξης, της πεποίθησης ότι πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου. Δεν πρέπει να τον δούμε όμως ως ένα προϊόν άρνησης, αλλά ως μια θετικότητα. Δεν ορίζει τον εαυτό από αυτήν την εξέγερση εναντίον στο σύστημα, αλλά μάλλον επειδή ακριβώς προσπαθεί να αγκαλιάσει το αυθεντικό, το γνήσιο μέσα του, εξεγείρεται εναντίον στην καθιερωμένη κατάσταση πραγμάτων.
Κλασικό παράδειγμα για αυτόν τον εξεγειρόμενο μικροηδονισμό είναι ότι όταν πέφτουν χρήματα στα χέρια του, αντί να τα αποθησαυρίσει και να τα καταναλώσει συνετά σαν ένας καλός καπιταλιστής, πάει και τα πετάει κατευθείαν στο μπαρ, κερνώντας όλους τους φίλους του. Ζει από στιγμή σε στιγμή, μην λογαριάζοντας το αύριο. Και αυτοί που το μόνο που ξέρουν είναι το πώς να είναι “φυσιολογικοί” τον αντιμετωπίζουν σαν αλήτη.
Το Barfly επίσης ενισχύεται και από τις δύο συμπαγείς ερμηνείες του Mickey Rourke και της Faye Dunaway, που πείθουν ως άτομα του περιθωρίου, ως άφραγκοι θαμώνες των μπαρ. Το σενάριο του Bukowski είναι καλό (κάνει και ένα cameo ο ίδιος), αν και αισθάνεται κανείς σε σημεία πως ελαφρώς υπερβάλει με όλη αυτήν την ποιητική αλητεία του Chinaski. Τέλος, το Barfly έχει σαν μεγάλο ατού του την εκπληκτική φωτογραφία του κορυφαίου Robby Muller, που αποδίδει σαφώς αυτήν την μεταμεσονύχτια neon αισθητική.
Με όλα αυτά στο μυαλό, το Barfly σίγουρα δεν αποτελεί ένα αριστούργημα. Είναι όμως μια καλή και συμπαθητική ταινία, που ασχολείται με το μικρό και το ξεχασμένο, που το βρίσκει κανείς σε ένα μπαρ ή σε ένα ποτήρι ουίσκι. Ιδανική για μια μεταμεσονύχτια προβολή.
