Μερικές φορές η προβολή μίας ταινίας μπορεί να μετατραπεί σε μία εμπειρία τόσο δυσάρεστη που το κοινό δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Επειδή για παράδειγμα η ταινία του προξενεί τρόμο, αηδία, ανατριχίλα, ή απλώς αφόρητη πλήξη. Τότε για πολλούς θεατές ως μόνη λύση προβάλλει η έξοδος από την κινηματογραφική αίθουσα. Αυτή την αντιμετώπιση επεφύλασσε το κοινό στις ταινίες της ακόλουθης λίστας. Μίας λίστας δηλαδή που περιλαμβάνει 6 ταινίες που έγραψαν κινηματογραφική ιστορία γιατί (μεταξύ άλλων) προκάλεσαν μαζικές αποχωρήσεις από τις αίθουσες.
Freaks (1932)
To 1932 ο σκηνοθέτης Tod Browning σόκαρε το κοινό όταν επιστράτευσε ανθρώπους με δυσμορφίες και αναπηρίες για τους ρόλους των παραμορφωμένων performers ενός τσίρκου. Οι δοκιμαστικές προβολές που πραγματοποιήθηκαν τον Ιανουάριο του 1932 αποδείχθηκαν καταστροφικές. Πολλοί θεατές έτρεξαν σοκαρισμένοι έξω από την αίθουσα και άλλοι λιποθύμησαν. Μία γυναίκα μάλιστα απείλησε να μηνύσει την MGM ισχυριζόμενη πως το σοκ από την ταινία ήταν η αιτία που απέβαλε. Η αρνητική αυτή υποδοχή ανάγκασε το studio να αφαιρέσει 30 λεπτά από την ταινία περιορίζοντας έτσι τη διάρκειά της στη μία ώρα. Ακόμα όμως και αυτή η πετσοκομμένη εκδοχή της ταινίας προκάλεσε αντιδράσεις με αποτέλεσμα για παράδειγμα την απαγόρευση της ταινίας στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ σήμανε και το τέλος της καριέρας του Browning.
The Exorcist (1973)
Ακόμα και 48 χρόνια μετά την κυκλοφορία της η ταινία The Exorcist συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο τρομακτικών ταινιών όλων των εποχών. Πράγματι η ταινία είναι ικανή να προκαλέσει εφιάλτες ακόμα και στο σημερινό κινηματογραφικό κοινό. Πόσο μάλλον σε εκείνο του 1973. Τη χρονιά εκείνη ουρές από θεατές σχηματίστηκαν έξω από τους κινηματογράφους. Θεατές που ανυπομονούσαν να δουν την κυριευμένη από το δαιμόνιο δωδεκάχρονη Regan και τον πατέρα Merrin να προσπαθεί με εξορκισμούς να την ελευθερώσει. Δεν φαίνεται όμως να ήταν έτοιμοι για το θέαμα που τους προσέφερε ο William Friedkin. Κάποιοι εγκατέλειψαν εγκαίρως την αίθουσα, άλλοι λιποθύμησαν και μία γυναίκα ισχυρίστηκε πως απέβαλε κατά τη διάρκεια της προβολής.
Irreversible (2002)
Σε αυτή την ταινία του Gaspar Noe περιλαμβάνονται 2 από τις πιο σκληρές και βίαιες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου. Εκείνη του βιασμού της Alex (Monica Bellucci) σε μία υπόγεια διάβαση του Παρισιού και εκείνη της δολοφονίας ενός πελάτη gay bar το κεφάλι του οποίου διαλύει ο σύντροφος της Alex (Vincent Cassel) με έναν πυροσβεστήρα. Σύμφωνα με τον Αμερικανό κριτικό κινηματογράφου Roger Ebert η ταινία είναι τόσο βίαιη και ωμή που για πολλούς ανθρώπους θα είναι αδύνατον να τη δουν. Πράγματι υπολογίζεται ότι το 20% του κοινού στο Φεστιβάλ των Καννών, στο πλαίσιο του οποίου προβλήθηκε η ταινία, αποχώρησε από την αίθουσα.
127 hours (2010)
Στη βασισμένη σε αληθινή ιστορία ταινία του Danny Boyle ο Aron Ralston (James Franco) παγιδεύεται για 127 ώρες σ΄ ένα φαράγγι στην Utah όταν ένας βράχος πέφτει πάνω στο χέρι του. Για να απελευθερωθεί θα αναγκαστεί να κόψει το χέρι του χρησιμοποιώντας ένα σουγιά τσέπης. Η δίλεπτη αυτή σκηνή του ακρωτηριασμού σόκαρε με την οπτική και ηχητική της γλαφυρότητα το κοινό των κινηματογραφικών αιθουσών. Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν άντεξαν το θέαμα. Το αποτέλεσμα; Αποχωρήσεις από την αίθουσα, ναυτίες, λιποθυμίες. Όπως δήλωσε άλλωστε και ο James Franco «Περνάς όλη την ταινία παρέα μ’ ένα τύπο (τον Aron). Έτσι, όταν κόβει το χέρι του αισθάνεσαι ότι αυτό συμβαίνει σ’ εσένα».
The tree of life (2011)
Ένας άντρας μέσης ηλικίας αναπολεί τα παιδικά του χρόνια στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1950. Τις αναμνήσεις αυτές ανακατεύει ο Terrence Malick με εικόνες δεινοσαύρων, εικόνες από το διάστημα και το Big Bang υπό τη συνοδεία των ήχων κλασικής μουσικής. Το φιλοσοφικό αυτό δράμα του Malick εξερευνά το νόημα της ζωής, τη δημιουργία του σύμπαντος, την πάλη ανάμεσα στη φύση και τη Χάρη. Αν και η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών δεν κατάφερε να αγγίξει το μη εξοικειωμένο με το έργο του Αμερικανού δημιουργού κινηματογραφικό κοινό. Ορδές θεατών έσπευσαν να αποχωρήσουν από τις αίθουσες ενώ όσοι πεισματικά έμειναν μέχρι το τέλος της προβολής απαίτησαν την επιστροφή των χρημάτων τους. Αίτημα το οποίο δεν έγινε δεκτό για παράδειγμα από την αμερικανική αλυσίδα κινηματογράφων AMC. Γιατί σύμφωνα με την πολιτική της επιστροφή χρημάτων προβλέπεται σε περίπτωση αποχώρησης εντός των 30 πρώτων λεπτών προβολής της ταινίας.
The Walk (2015)
Η γυρισμένη σε 3D ταινία The Walk του Robert Zemeckis κατόρθωσε εκείνο που δεν κατάφερε το ντοκιμαντέρ Man on Wire για τον Γάλλο σχοινοβάτη Philippe Petit, ο οποίος το 1974 περπάτησε για 45 λεπτά πάνω σ΄ ένα σύρμα που έστησε ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Να μεταφέρει δηλαδή τους θεατές πάνω σε αυτό το σύρμα προκαλώντας τους έτσι ίλιγγο και ναυτία. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που μην αντέχοντας αυτήν την βόλτα στο κενό αποχώρησαν από την αίθουσα. Για το λόγο αυτό μάλιστα το CBS News συμβούλευσε εκείνους που ήθελαν να δουν την ταινία να αποφύγουν τα μεγάλα γεύματα πριν την προβολή.
