John Waters
Ο πολυαγαπημένος John Waters με εκκεντρική παρουσία, σκηνοθετικό και σεναριακό ταλέντο, μας μύησε σε ένα ιδιαίτερο σινεμά που κατηγορηματικά κανένας δεν μπόρεσε να «μιμηθεί», με μια λίστα από μοναδικές ταινίες που λάτρεψαν ακόμη και οι μεταγενέστερες γενιές. Όντας ενεργός από την δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα (ως ηθοποιός), παραμένει γνήσιος και ανέκαθεν μοντέρνος ακόμη και τώρα, στα 74 του χρόνια. Μας έμαθε την τέχνη με όλες της τις μορφές, μέσα από τα δικά του μάτια και υπήρξε πρωτοπόρος ενός νέου κύματος και είδους ταινιών που στιγμάτισαν ολόκληρες γενιές, ενώ ταυτόχρονα μας δίδαξε την -διαδεδομένη πλέον- punk κουλτούρα, όντας παράλληλα «δάσκαλος» και της μόδας. Με τεράστιο -πιστό- cult κοινό στο πλευρό του, κατάφερε να διεισδύσει και τους mainstream θεατές στον «τρελό» του κόσμο, δίνοντας μας την ευκαιρία να γνωρίσουμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, τους Dreamlanders (όπως ονόμασε την ομάδα των ηθοποιών του και «γειτόνων» του από την Βαλτιμόρη του Maryland), μερικοί εκ των οποίων είναι η λατρεμένη drag queen, Divine, η Cookie Mueller, η Edith Massey και ο David Lochary. Ξεκινώντας στα ‘60s με κάποια underground project μικρού μήκους («Hag in a Black Leather Jacket», «Roman Candles», «Eat Your Makeup», «Mondo Trasho» και «The Diane Linkletter Story»), μπαίνει δυναμικά στην επόμενη δεκαετία (‘70s) με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους «Multiple Maniacs», ύστερα με το ανυπέρβλητο «Pink Flamingos» και συνεχίζει καλπάζοντας με μια σειρά από επιτυχίες με το γνωστό crew -με το οποίο τoν γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε- φτάνοντας στα 90’ s (μετά τον θάνατο της μούσας του, Divine), με αρκετές ακόμη επιτυχίες μέχρι και την αμέσως επόμενη δεκαετία («Cry-Baby», «Serial Mom», «Pecker», «Cecil B. Demented»). Πολλοί τον κακολόγησαν για την αμφιλεγόμενη φύση του, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι παραμένει αναλλοίωτος χωρίς να ακολουθεί «μόδες», αλλά φτιάχνοντας νέες δικές του.
Divine
Μέσα από τον John Waters, ανακαλύψαμε την πολυτάλαντη και πολυδιάστατη Divine, μια πληθωρική –drag queen– καλλιτέχνιδα. Πίσω από τον ξεχωριστό αυτό χαρακτήρα, κρύβεται ο Harris Glenn Milstead από το Maryland, που με τη βοήθεια του «οραματιστή» σκηνοθέτη, ακολούθησε το όνειρο της και το έζησε στο έπακρο, και σύμφωνα με μια συνέντευξη που είχε δώσει κάποτε, τα λεγόμενα του πατέρα της ήταν τα εξής: «Αφού μπορείς να βγάζεις τόσα χρήματα απλά με το να ντύνεσαι γυναίκα, είμαι περήφανος για σένα»! Με την επιβλητική φιγούρα της αλλά και την πολυτάραχη ζωή της, επιβεβαίωσε ότι η punk κουλτούρα δεν είναι απλά μια έννοια αλλά μια στάση ζωής. Την αγαπήσαμε μέσα από τις συνεργασίες της με τον μέντορα και φίλο της, John Waters και τις «προκλητικές» ηρωίδες που ενσάρκωσε με επιτυχία στις ταινίες του, που άφησαν ιστορία. Παρά τις σκοτεινές της στιγμές και το ντροπαλό και ταπεινό προφίλ που διατηρούσε στις συνεντεύξεις της, στο μυαλό μας θα μείνει πάντοτε ως μια υπέρλαμπρη περσόνα με άπειρο χιούμορ και ταλέντα, που άφησε το στίγμα της για ολόκληρες δεκαετίες στον χώρο της τέχνης και των θεαμάτων. Υποδύθηκε πολλούς ρόλους και όλοι χαρακτηριστικοί και αξιοσημείωτοι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Παρακάτω βρίσκεται η λίστα με τις -μεγάλου μήκους- συνεργασίες της με τον σκηνοθέτη, που λατρεύτηκαν για το ιδιαίτερο και πρωτότυπο περιεχόμενο τους κατά την διάρκεια της «χρυσής εποχής» του Waters.
Multiple Maniacs (1970)
Ο John Waters μπλέκοντας το μυστήριο, με τον φετιχισμό και την περιπέτεια μέσα σε μια b-monster movie, αναδεικνύει την ανερχόμενη πρωταγωνίστρια του, στον ρόλο της Lady Divine. Ενσαρκώνοντας μια απελευθερωμένη και δυναμική γυναίκα (όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες μετέπειτα ταινίες) αλλά και ελεύθερη μητέρα (της Cookie Mueller) και καλλιτέχνιδα που προσπαθεί να εξιχνιάσει μυστηριώδεις δολοφονίες, μπλέκει και η ίδια (η Divine) σε μια περιπέτεια ενάντια σε αυτούς που την κατηγορούν και επιδιώκουν να «υποβιβάσουν» το έργο της. Αξιομνημόνευτη σκηνή, αποτελεί η αιματηρή μάχη ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια (Divine) και στον γιγαντιαίο αστακό από τον οποίο κακοποιείται αλύπητα. Ένα απίστευτο underground θρίλερ ατέρμονης φαντασίας και σασπένς, με την οποία ο Waters προετοίμασε αξιοπρεπώς το κοινό του αφήνοντας το προετοιμασμένο -κυριολεκτικά- για τα πάντα.
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=iCurxt0ULzk
Pink Flamingos (1972)
Μετά το αρκετά ξεχωριστό -μεγάλου μήκους- ντεμπούτο του, έρχεται ως απροσδόκητη έκπληξη το αμφιλεγόμενο «Pink Flamingos» (η πιο «βρώμικη» ταινία για τον πιο «βρώμικο» άνθρωπο στον κόσμο), με την αφήγηση του ίδιου του Waters. Η Divine υποδύεται την απόλυτη diva δολοφόνο, μαθαίνοντας μας να κάνουμε τα πάντα με στιλ, ακόμη και το να τρώμε κόπρανα σκύλου με κομψότητα και αυτοπεποίθηση. Για άλλη μια φορά, έρχεται αντιμέτωπη με κακόβουλους ανθρώπους που εναντιώνονται στην «αίγλη» της και θέλουν να την δυσφημίσουν. Μαζί με την εκρηκτική Divine, το cast, συνοδεύει η γλυκύτατη παρουσία της Edith Massey, με την εμμονική της αγάπη για τα αυγά. Ιδιαίτερα σημαντικό απόσπασμα της ταινίας, αποτελεί το διαχρονικό απόφθεγμα της Babs Johnson (Divine) ως απάντηση όταν ρωτήθηκε για τις πολιτικές της πεποιθήσεις: «Kill everyone now»!
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=vUd_6FF4AtM
Female Trouble (1974)
Σε μια πιο ώριμη περίοδο του σκηνοθέτη, έρχεται μια ταινία για την ζωή μιας σταρ, της Dawn Davenport και τις δυσκολίες του να είσαι «αψεγάδιαστος», μέσα από τα μάτια της «θεϊκής» Divine. Για άλλη μια φορά, με εμφανής επιρροές από το ενδιαφέρον του για τις δολοφονίες της οικογένειας Manson, στο πλαίσιο μιας ιστορίας για την «άσχημη» πλευρά της ομορφιάς, παρακολουθούμε μια -κακομαθημένη- νεαρή δεσποινίδα που με δύναμη ψυχής επαναστατεί ακολουθώντας με πάθος το δικό της όνειρο. Μόδα, δυναμισμός και διαστροφή, όλα σε μια ταινία (συνδυασμοί στους οποίους μας έχει συνηθίσει ο John Waters), ενώ για άλλη μια φορά είμαστε στο πλευρό της Dawn, μιας εξαιρετικά πολυδιάστατης ηρωίδας, που κατανοούμε και αγαπάμε να… λατρεύουμε (και όχι να μισούμε)! Άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε cha-cha heels για τα Χριστούγεννα;
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=Lt2FzvTkteQ
Polyester (1981)
Για πρώτη φορά η Divine ξεφεύγει από την femme fatale φύση της και υποδύεται έναν κόντρα ρόλο μιας δυστυχισμένης νοικοκυράς, «κλείνοντας τα στόματα» πολλών που αμφισβήτησαν τις υποκριτικές της ικανότητες ενώ η σκηνοθεσία του Waters «ωριμάζει» ολοκληρωτικά πλέον. Η Francine Fishpaw (Divine), μια ταπεινή μητέρα και σύζυγος, προς μεγάλη της έκπληξη ανακαλύπτει ότι ο πατέρας των παιδιών της την απατάει αλλά και πολλά άλλα που θα της αλλάξουν την ζωή από την μια μέρα στην άλλη. Με μεγάλη ευστοχία -και λίγο περισσότερη δομή από ότι μας έχει συνηθίσει- ο Waters παρουσιάζει μια ιστορία για την ζωή μιας αμερικάνικης οικογένειας της δεκαετίας του ’80. Αναμφίβολα δεν είναι μια απλή κωμωδία, αλλά ένα μελόδραμα για την δύσκολη ζωή της γυναίκας σε μια κοινωνία που εναντιώνεται στο συγκεκριμένο φύλο… αλλά σίγουρα όχι στην «ατρόμητη» Divine!
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=2P0tnIkBgfQ
Hairspray (1988)
Τέλος στην πολυετή τους συνεργασία, δίνει το «Hairspray» του 1988, λίγο πριν τον θάνατο της μεγάλης σταρ και το δίδυμο-φωτιά «σπάει». Με δυνατό cast (Jerry Stiller, Debbie Harry, Sonny Bono), πρωτότυπο (για τον ίδιο) περιεχόμενο και την πρωταγωνίστρια του στα καλύτερα της, ο Waters ανοίγει τον δρόμο για μια τεράστια επιτυχία στον χώρο του θεάτρου, αφήνοντας το έργο του να «κλέψει» την παράσταση των κριτικών και να αφήσει εποχή στην ιστορία των θεατρικών musical του Broadway. Οι γονείς των 50’s δίνουν πλέον την σκυτάλη στο νέο αίμα σε μια νέα εποχή που κάνει την εμφάνιση της και συναρπάζει. Η ξεκαρδιστική απεικόνιση του τέλους μιας εποχής του Waters, δεν παύει να είναι και μια συγκινητική αλληγορία για το «τέλος» των ταινιών του, όπως τις γνωρίζαμε εως τώρα. Επαναστατικό και ιδιαίτερο για το είδος του, ανοίγει πόρτες για πολλά θέματα και «στέκεται» διαχρονικό και ένα από τα αντικειμενικά πιο επιτυχημένα musical όλων των εποχών, όντας απλά αυτό που είναι… άλλο ένα απλό αριστούργημα του John Waters!
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=6zgCEgeKoMk
Παρά τον τίτλο και το περιεχόμενο του παραπάνω άρθρου, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται απλώς για ένα αφιέρωμα στον John Waters και την Divine, αλλά σε μια εποχή που αναζητάμε διαρκώς να αναπολούμε. Είναι ένα αφιέρωμα σε αυτό το αξιολάτρευτο και ταλαντούχο cast που μας άφησε νωρίς και δεν πρόλαβε να «ανθίσει» (Dreamlanders) και στο έργο τους που -πάνω απ’ όλα- φαίνεται να διασκέδαζαν ιδιαιτέρως να εκτελούν. Παρ’ ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να ξαναϋπάρξει, θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης ενός σινεμά που δεν είναι απλώς μια εικόνα, αλλά μια νοοτροπία και μια αισθητική.
“Can’t you stupid people see? I’m a huge star!”
-Divine/Dawn Davenport
