Το French Dispatch, η πολυαναμενόμενη ταινία του Wes Anderson, επιτέλους έφτασε στις ελληνικές αίθουσες. Και με μια ματιά, μόνο από το εξώφυλλο κιόλας, φαίνεται να έχει τα συνηθισμένα που ζητούν οι θεατές του: μεγάλο και λαμπρό καστ, υψηλή αισθητική και φωτογραφία, ιδιόμορφοι και χίπστερ χαρακτήρες, κλπ. Γιατί όμως νιώθουμε πως ακριβώς όλες αυτές οι εμμονές του σκηνοθέτη, και η επανάληψή τους, κάπου προσκρούουν σε δημιουργικά όρια;
Η Πλοκή
Ο αρχισυντάκτης (Bill Murray) της γαλλικής έκδοσης της εφημερίδας Liberty Kansas, Evening Sun πεθαίνει ξαφνικά. Στις τελευταίες του επιθυμίες είναι να σταματήσει η έκδοση της εφημερίδας του, με εξαίρεση ένα τελευταίο τεύχος. Και ουσιαστικά, εμείς στο French Dispatch παρακολουθούμε τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο τεύχος αυτό: την περιγραφή της πόλης της Ennui από έναν ποδηλατιστή δημοσιογράφο (Owen Wilson), την σχέση ενός φυλακισμένου φρενοβλαβούς ζωγράφου (Benicio Del Toro) με την μούσα δεσμοφύλακά του (Lea Seydoux) και έναν φιλοκερδή έμπορο τέχνης (Adrien Brody), τις περιπέτειες ενός νέου επαναστάτη (Timothee Chalamet) και της δημοσιογράφου που επιμελείται του μανιφέστου του (Frances McDormand) και μια τρελή περιπέτεια που περιλαμβάνει έναν αστυνομικό, μια απαγωγή και έναν σεφ.
Η Κριτική
Με τις αρχικές φήμες που ήθελαν το French Dispatch να αγγίζει τις 4 ώρες να έχουν πλήρως διαψευστεί (η ταινία αγγίζει την μία ώρα και 47 λεπτά), καταλαβαίνουμε ότι έχουμε στα χέρια μας άλλη μια τυπική ταινία του Wes Anderson. Βλέπουμε δηλαδή αγαπημένους του ηθοποιούς (Murray, Tilda Swinton, Edward Norton, Owen Wilson κ.α), όμορφοι εσωτερικοί χώροι, διακριτικό χιούμορ, όμορφη φωτογραφία, ’60s αισθητική, καθώς και μια σειρά από άλλες αφηγηματικές τεχνικές, όπως εξιστόρηση με κόμικ, εναλλαγή έγχρωμης και ασπρόμαυρης φωτογραφίας, κλπ. Και όλα αυτά συνεισφέρουν στον σκοπό του Wes Anderson, δηλαδή να φτιάξει ένα ερωτικό γράμμα προς τους αρθρογράφους.

Παρόλα αυτά, λαμβάνοντας κανείς υπόψη και τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, δεν μπορεί παρά να μείνει ελαφρά σκεπτικός απέναντί του. Ναι μεν είναι ένας auteur, με δικό του αναγνωρίσιμο στυλ, αλλά βλέποντας το French Dispatch ίσως είναι ακριβώς αυτή η εμμονή στο στυλ που έχει τραβηχτεί. Υπερβολικές πολλές πληροφορίες σε υπερβολικά γρήγορο ρυθμό, πάρα πολλές παρενθέσεις και παράλληλες πλοκές, συνεχείς εναλλαγές σε αφηγηματικές τεχνικές δημιουργούν την αίσθηση πως τόσο πολύ υλικό συμπιέστηκε σε τόσο λίγο χρόνο και ταυτόχρονα σε τόσες γουεσαντερσονικές παραποιήσεις, που τελικά δείχνουν τον σκηνοθέτη σαν να είναι υπερβολικά ενθουσιασμένος με τις δικές του ιδιοτροπίες. Το French Dispatch από αυτήν την άποψη δεν θυμίζει τους πιο απλούς ρυθμούς του Rushmore (προσωπικά αγαπημένο, να ομολογήσω), του Royal Tenenbaums (δεύτερο στη σειρά, επίσης να ομολογήσω) ή και του Moonrise Kingdom.
Για να μην παρεξηγηθούμε: το French Dispatch είναι μια καλή, ενδιαφέρουσα και εφευρετική ταινία, που καταφέρνει να σε ψυχαγωγήσει με τον τρόπο της και με μια (αρκετά φρενήρη) παρέλαση από χαρακτήρες. Παρόλα αυτά μάς εγείρει εύλογες απορίες για τα ίδια τα κινηματογραφικά όρια του Wes Anderson και μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το πόσο το επόμενό του δημιούργημα θα καταφέρει να μας εκπλήξει.
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=TcPk2p0Zaw4