Υπάρχει ένας αστικός μύθος με ρίζες σε κεριά και ψαλμωδίες. «Ελεύθερη βούληση» το όνομα της αλλά στην απλή ανθρωπινή διάλεκτο είναι η ετικέτα του διάλεξε το λάθος σου.
Κοιτάζω πίσω μου σε αποφάσεις, σκέψεις, δράσεις και μετά αποδράσεις από κλειστά παράθυρα γιατί όλα έγιναν κόκκινα σαν φωτιά, μαύρα σαν μολύβι ματιών γκόμενας που πίνει νωχελικά ποτάκι με ύφος αυτοκράτειρας.
Δεν κατανοώ απόλυτα γιατί πρέπει να πονάμε σε τέτοιο βαθμό που να γινόμαστε αναίσθητοι ή απλά άθλια ανδρείκελα. Γιατί η γνώση της δύναμης της ζωής πάνω μας δεν είναι το μάθημα που πρέπει να ξέρουν όλοι αυτοί που θα φέρουν μικρά ανθρωπάκια στον πλανήτη αυτό. Αν σέβονται τον εαυτό τους, την όποια αλήθεια πρεσβεύουν πρώτα να ξέρουν ότι οι απόγονοι τους θα πρέπει να είναι μαχητές. Να έχουν όπλο το μυαλό και σφαίρες τους τη γνώση. Η λάμψη χάσκει όταν λείπει ο εαυτός μας. Όταν γινόμαστε ετικέτα-ταμπέλα.
Μάθημα ποιος να το διδάξει; Θα μου πεις αυτό μαθαίνεται στην πράξη, πάνω στη ζωή.
Ωραίο τσιτάτο κλισέ. Γι’ αυτό γέμισε ο τόπος με πανομοιότυπους κάτι σαν ανθρώπους. Γέννηση, σπουδές, οικογένεια, σύνταξη(αν την προλάβεις) και τίτλοι τέλους: «ευχαριστούμε για την συμμετοχή σας, ελπίζουμε να σας δούμε σ’ ένα από τα επόμενα παιχνίδια μας».
Αν όλοι αυτοί που έβριζαν, διάβαζαν, αν μπορούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, αν όλοι αυτοί που ψήφιζαν αυτά τα πεινασμένα για σάρκα με γεύση χρήματος, ασκούσαν το δικαίωμα τους να μην ψηφίσουν.
Αν όλοι αυτοί που υποφέρουν σε γάμους, πριν φθάσουν στα περίφημα σκαλιά-βρε λες να φταίνε τα σκαλιά;) κοιτούσαν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τον υποτιθέμενο σύντροφο αν γουστάρουν πραγματικά να μοιράσουν τα χνώτα τους μαζί του; Αυτοί αν το ήθελαν. Όχι! Η κοινωνία, η οικογένεια, η εκκλησία, η ηλικία.
Δεν είναι ουτοπία να είσαι αυθεντικός όταν έχεις μάθει να σέβεσαι τον εαυτό σου και να μην έχει αυτοσκοπούς άλλων, που σου τους ταΐζουν μαζί με το γάλα σου.
Ουτοπία είναι να στέκεσαι αρνητικός στην όποια ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ, που ενώ είναι ήδη ΜΕΣΑ ΣΟΥ, φοβάσαι να την ακολουθήσεις. Η κριτική πονάει και θέλεις να ανήκεις κάπου.
Φίλε μου ανήκουμε σε ελάχιστα πράγματα, και μας ανήκουν ακόμη πιο ελάχιστα. Μόνο ίσως, τότε κατανοήσεις τι σημαίνει ελευθερία και γιατί είναι αγαθό.
Ελεύθερη βούληση σε μετωπική σύγκρουση με την ελευθερία
Στις μέρες μας, η ελευθερία δυστυχώς έχασε την πραγματική αξία. Έγινε και αυτή μέρος της μηχανής πολτοποίησης και ονομάζουμε ελευθερία οποιαδήποτε ασυναρτησία ξεφυτρώσει σε άμυαλα μυαλά που μυρίζουν σκουπίδια και σου λένε πάρε βαθιά ανάσα.
Ελεύθερη βούληση που μπερδεύεται με το θεϊκό στοιχείο. Γεγονός που αρκεί να λες «μα καλά έχω έρθει με οδηγίες χρήσεως» και το αστείο «δεν τις έχω εγώ, αλλά αφορούν έμενα»;
Ελευθερία είναι, η δύναμη να παίρνεις την σωστή απόφαση μέσα από το κριτήριο της σκέψης και της ανοιχτής αντίληψης. Να σέβεσαι την ελευθερία σου και να έχεις θέσει τα όρια σου εσύ για εσένα, όχι κάποιοι άλλοι, λες και εσύ έχεις υποστεί λοβοτομή.
Ελεύθερη βούληση. Ζήσε με τα δικά σου όρια, σεβάσου την αξιοπρέπεια που εσύ θέτεις για εσένα και αν το περίφημο σχέδιο έχει άλλα σχέδια, δυστυχώς εδώ δεν υπάρχει plan B.
Σήκω και δες τα χέρια σου. Είναι γεμάτα αίματα, από τα όνειρα, τις προσπάθειες, τη δύναμη που έβαλες. Μην τα σκουπίσεις. Άστα να ξεραθούν πάνω σου, θα αφήσουν ίχνη που δεν φεύγουν με το νερό. Άστα να σου δείχνουν ότι είσαι δυνατότερος των περιστάσεων και λαμπρότερος και αν έχεις γίνει ένα με το χώμα.
Ακολούθησε με σοφία τη δύναμη της ψυχής σου, που αυτή πρώτη έβγαλε αίμα.
Καλύτερες μέρες είναι αυτές που χαμογελάς και έχεις γίνει κομμάτια. Γιατί την καλύτερη κόλλα την έχεις εσύ και λέγεται αυθεντικότητα.
