Μετά από ομηρικούς καβγάδες ανάμεσα στο θαρραλέο εαυτό μου, αυτόν της δράσης και της περιπέτειας και σε εκείνον τον εαυτό, το δειλό που θέλει να (εμ)μένει βιδωμένος αενάως στην ασφάλεια της οικίας και στην γοητεία των πάσης φύσεως οθονών, αποφασίστηκε να πραγματοποιήσω βόλτα στον πλησιέστερο πεζόδρομο. Ο γενναίος μου εαυτός επιθυμεί να την απολαύσω σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, ο δειλός όμως επιβάλλει, ασκώντας το δικαίωμα της αρνησικυρίας να διεξαχθεί με άκρα ασφάλεια.
Έτσι, λοιπόν, ετοιμάζομαι κατά πρώτον ψυχολογικά, α όχι αυτή τη φορά δεν θα θυμώσω, α όχι δεν θα εξοργιστώ. Α όχι δεν θα ρίξω μπινελίκια, ίσως, μόνο από μέσα μου, το υβρίζειν άλλωστε τρέφει το ηρεμείν. Ή ίσως και να μηρυκάσω κάποιες βρισιές κάτω από τη μάσκα μου, τώρα με τον ιό. Είμαι ένας πολιτισμένος κύριος εγώ, σεβαστός καθηγητής γυμνασίου, απόφοιτος της φιλολογίας Αθηνών με βαθμό άριστα παρακαλώ, που απλώς επιθυμεί να επιβιώσει, διατηρώντας ακέραιο το ηθικοπνευματικό του ύψος. Κάνω και την προσευχή μου, με περισσή κατάνυξη, αν και όχι ιδιαιτέρως θρησκευόμενος.
Με το που πατώ το πόδι μου – με το δεξί εννοείται πάντοτε – στον πεζόδρομο ενεργοποιώ τις αισθήσεις μου, εξυπακούεται, εις το έπακρον, κυρίως της οράσεως και της ακοής, αυτές είναι που με κρατούν ακόμη σώο και αβλαβή. Γοργοκοιτάζω αριστερά και δεξιά σαν να παρακολουθώ αγώνα αντισφαίρισης, Τσιτσιπάς εναντίον Τζόκοβιτς, ας υποθέσουμε, και πίσω λες και με ακολουθεί μία διμοιρία μαφιόζοι, Νονός και τα ρέστα. Αλλά και στρέφω το βλέμμα συχνάκις πάνω από την κεφαλή μη μου πέσει οτιδήποτε ετοιμόρροπο, με πολλές τις υποψηφιότητες, γλάστρα, κομμάτι γείσου, κλάρα δένδρου, κλπ. Αντί για κράνος, υπερισχύει μέσα μου η ανάγκη να μη γίνω περίγελος, φορώ καπελάκι ταπεινό για ενδεχόμενες κουτσουλιές, και χτενίζω οπτικώς τους κυβόλιθους μην πασαλείψω τα πατούμενα με απολειφάδια από την κόπρο του Αυγεία.
Κινούμαι κατά προτίμηση στις παρυφές του πεζοδρομίου, παρασκηνιακώς, δεν αποζητώ ρολό πρωταγωνιστικό, ας λάβουν άλλοι τα όσκαρ. Στην οικία μου ακολουθώ με ευλάβεια την ξαπλωτική σχολή, αλλά στο δρόμο είμαι της περιπατητικής αναγνωστικής σχολής, δια το φιλολογικό θεαθήναι, βλέπετε, (βέβαια μη βλέπετε εμένα, καλύτερα να βλέπετε το δρόμο κι ας είστε σε πεζόδρομο), δεν μιλάω (στο) και δεν ασχολούμαι με το κινητό, γενικώς, δεν αποσπώ την προσοχή μου. Γενικώς μην φλυαρείτε με τις αισθήσεις σας, όπως ακριβώς κάνω τώρα εγώ με τα γραφόμενα μου που όμως, επιτρέψτε μου, προσπαθώ να μοιραστώ την πεζή εμπειρία μου.
Είμαι πάντως εν εγρηγόρσει να παραμερίσω στο παραμικρό μηχανικό ψιθύρισμα ή σκίρτημα. Να παραμερίσω με επιδεικτικές κινήσεις, για να προσδώσω μία αίσθηση μεγαλοπρέπειας, όχι σε εμένα αλλά στον άρχοντα που περνάει με τη μηχανή, γιατί μπορεί αλλιώς να θιχτεί. Περάστε μεγαλειότατε! Δεν λέω μεγαλειότατη, γιατί σπανίως τυγχάνει γυναίκα. Δεν διανοούμαι να κάνω οιαδήποτε κίνηση δυσφορίας, διότι μπορεί να δεχθώ ύβρεις, αφήστε που δύναται τις βάρβαρος να βιαιοπραγήσει σε ένα σαρκίο 1,80 και βάλε ύψος, 60 κιλά και βγάλε βάρος, με τους μύες μου σε φάση απεργία διαρκείας.
Βεβαίως, και δεν καλώ την τροχαία, διότι τα όργανα έχουν να επιληφθούν πολύ πιο σημαντικών αιτημάτων και ζητημάτων, άλλωστε οι άρχοντες με τα μηχανικά άλογα τους θα έχουν κάποιο σοβαρό λόγο ή, και αν δεν έχουν, μπορούν να εφεύρουν κάποιον ιδιαιτέρως πειστικό. Άλλωστε δεν θα επιθυμούσα ουδόλως να στιγματιστώ ως ρουφιάνος.
Βεβαίως όμως, επιθυμώντας να τιμήσω και να επιβεβαιώσω τον άριστο βαθμό ηθικολογίας μου, επιτιμώ, τουλάχιστον βλεμματικώς, μητέρες που τολμούν να αφήνουν από τας χείρας τα μικρά τέκνα των. Αν είναι δυνατόν παιδάκια ένδεκα και δώδεκα ετών αφημένα χωρίς τη σφιχτή γονική επίβλεψη στον πεζόδρομο, αντί να τα έχουν με το λουρί. Και αν προξενήσουν κανένα ατύχημα; Πώς θα σταματήσει, αδαεστάτη κυρία μου, ο ωκυτρόχος άρχων, αν πεταχτεί στην πορεία του το ανεξέλεγκτο βλαστάρι σου; Πώς θα προλάβει να φρενάρει με τριάκοντα και βάλε χιλιόμετρα την ώρα; Οh mon Dieu! Aναφωνώ εγώ, ένας τιτλούχος του Certificat.
Τέλος, μετά από μία παρατεταμένη περίοδο ψιλοϊωβίου υπομονής και λίαν συντόμως, με ορώ επιτέλους εποχούμενον! Όνειρο ετών οδεύει προς την ευόδωσή του, αφού μόλις απέκτησα και δίπλωμα οδήγησης, σημειωτέον χωρίς να σπαταλήσω έναν πακτωλό από ευρώ για λάδωμα, ένεκα και της οικονομικής κρίσεως. Κάνετε στην άκρη παρακαλώ, εντός ολίγου περνάει ο άρχοντας!
