Ως λάτρης της Μουσικής, ανέκαθεν θεωρούσα πως η σπουδαιότερη περίοδος της, ήταν οι δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90. Όμως, η μαγεία της ανθρώπινης φύσης και της δημιουργικής έμπνευσης είναι αδύνατο να περιοριστεί σε μία χρονική περίοδο. Πάντοτε εξελίσσεται και είναι σπουδαίο να επιζητούμε την πρόοδο. Να επιζητούμε την κατάδυση των σκέψεων νέων δημιουργών και συνθετών. Μιλάμε για την σύγχρονη μουσική.
Όμως, σε ένα μεγάλο βαθμό, παραμένω απογοητευμένη για τη σημερινή κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας. Σπάνια ακούω μελωδίες εύηχες, με ψυχή και θέληση να ″μιλήσουν″ μέσα στην ψυχή του άλλου. Να του εμπνεύσουν τη διάθεση για αλλαγή. Η εμπορευματοποίηση της μουσικής-η οποία ενδιαφέρεται για τη φθηνή διασκέδαση και σάρκα-πλέον κυριαρχεί.
Φθηνοί στίχοι, οι οποίοι αφορούν το σεξ, το αλκοόλ, το τσιγάρο, την καλοπέραση, την επικίνδυνη οδήγηση. φθηνοί στίχοι, είναι τα σημερινά «σουξεδάκια» του καλοκαιριού, στο μεγαλύτερό τους βαθμό. Ο έρωτας αντιμετωπίζεται πλέον ως ένα συναίσθημα καθαρά σαρκικό και επιφανειακό. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν αντιμετωπίζονται με το βάθος που τους αρμόζει. Είναι το εύκολο χρήμα και η ξαφνική επιτυχία;
Πού είναι εκείνοι οι μεγάλοι δημιουργοί που επιθυμούσαν να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων; Εκείνοι οι μουσικοί που μέσω της μουσικής να βελτιώσουν τον κόσμο και να μιλήσουν για ανώτερα συναισθήματα και όχι για να ανεβάσουν το κασέ τους; Όχι, υπάρχουν μεγάλοι δημιουργοί και σήμερα. Άνθρωποι που επιθυμούν με στίχους τους να αγγίξουν τον άνθρωπο και να του μιλήσουν για όλα τα προβλήματα του σήμερα. Δυστυχώς, για την πλειονότητα των ανθρώπων παραμένουν άγνωστοι. Μόνο εκείνοι που ενδιαφέρονται σχολαστικά για τη μουσική και εμβαθύνουν σε αυτή, ανακαλύπτουν κρυμμένους θησαυρούς – οι οποίοι, τελικά, ίσως να είναι και για αυτιά των λίγων και όχι των πολλών.
Ο άνθρωπος δεν είναι φθηνή διασκέδαση, δεν είναι φθηνή σάρκα. Είναι ένα πλάσμα που διαπνέεται από συνείδηση, συναίσθημα, ανάγκη για πραγματική εκχώρηση στον άλλον. Ο ανόητος έρωτας και η επιδερμική αντιμετώπιση κάθε ανθρώπινου συναισθήματος -από το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης μουσικής-τον υποτιμά ως υπόσταση, παραμελεί την πνευματικότητα και τις βαθύτερες ανάγκες του.
Και όντως, η μουσική δεν είναι απλώς εκείνη η μισή ώρα που μπορεί να ακούσουμε στο ραδιόφωνο μετά τη δουλειά για να ξεχαστούμε. Δεν είναι εκείνη η βραδιά στα μπουζούκια που θα βγούμε για να διασκεδάσουμε. Είναι απαραίτητη για την ψυχική μας ωρίμανση. Συντελεί στο να δούμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Να ταξιδέψουμε σε μέρη χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθούμε και εν τέλει, να βιώσουμε όλα τα βιώματα της ζωής με μεγαλύτερη ένταση. Όσο περισσότερα μουσικά ερεθίσματα και ακούσματα έχουμε από μικροί, τόσο μεγαλύτερη θα γίνει η ικανότητά μας. Να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το πρόσκαιρο.
Η μουσική είναι θέμα γούστου θα πουν πολλοί. Δικαίωμα του οποιουδήποτε να ακούει και να διασκεδάζει με οτιδήποτε θέλει. Όμως, υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε κάτι που είναι καλό και μπορεί να θεωρηθεί τέχνη από κάτι που εμένα μπορεί να μου αρέσει. Τα McDonalds μου αρέσουν και είναι αγαπημένη μου συνήθεια. Αν όμως μου αρέσουν, τα θεωρώ και ποιοτική τροφή, τότε πλανώμαι. Κατανοώ ότι δεν είναι ποιοτική τροφή και είναι δικαίωμά μου στην τελική να την τρώω.
Η εποχή μας έχει ανάγκη από δημιουργούς οι οποίοι θα δημιουργήσουν κομμάτια. Κομμάτια, τα οποία θα μιλήσουν στον άνθρωπο και θα αποτελέσουν μία σπουδαία παρακαταθήκη για τους ανθρώπους του αύριο.
