[punica-dropcap]Ο[/punica-dropcap] Αρκάς είναι εκείνος ο καλλιτέχνης που σημάδεψε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Ακόμα και τώρα στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν τεύχη των Χαμηλών Πτήσεων, ακόμα και τώρα γελάω με τον Καστράτο και τη Λουκρητία. Είναι ένας σκιτσογράφος με φοβερή ευφυία και απύθμενη δημιουργικότητα, ένας καλλιτέχνης που μπορεί ταυτόχρονα να σου προσφέρει άφθονο γέλιο αλλά και προβληματισμό. Γενιές και γενιές ανθρώπων γέλασαν με την ψυχή τους, παραδειγματίστηκαν, ψυχαγωγήθηκαν από αυτόν και το αξεπέραστο έργο του. Αυτό όμως που έπραξε με τις Χαμηλές Πτήσεις είναι απόρροια μίας αληθινής διάνοιας, είναι ένα παράδειγμα και μία υπενθύμιση για κάθε άνθρωπο.
Οι Χαμηλές πτήσεις είναι ένα βιβλίο που περιγράφει την προσπάθεια ενός πατέρα να κερδίσει την αγάπη του μικρού σπουργιτιού του, το οποίο καθημερινά τον προσβάλλει, τον μειώνει και τον υποτιμά. Όσο και να προσπαθεί ο πατέρας να φέρει κοντά του το παιδί του, το μόνο που καταφέρνει είναι να δέχεται ακόμα περισσότερη ειρωνεία και χλεύη από το δύστροπο και κακομαθημένο σπουργίτι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν πατέρα που πάντοτε στο τέλος μένει μόνος και πληγωμένος.
Πάντοτε είχα την απορία ποιο θα μπορούσε να είναι το τέλος των Χαμηλών Πτήσεων, με ποιο τρόπο ο ευφυής κωμικός θα κατάφερνε να φέρει την ισορροπία, ακόμα και την κάθαρση, ανάμεσα στη σχέση πατέρα και γιου. Μετά από χρόνια, η απορία μου αυτή απαντήθηκε με έναν μοναδικό και διδακτικό τρόπο.
Και έρχεται, τελικά, το πολυπόθητο τέλος. Ένα τέλος, ένας επίλογος με διδάγματα ζωής, με τη θεία δίκη που δεν αφήνει τις πράξεις κανενός ατιμώρητες στο τέλος. Με εκείνη την υπενθύμιση πως πρέπει να εκτιμάμε αυτό που έχουμε πριν το χάσουμε για πάντα, γιατί κάποτε θα κοιτάμε στην καρέκλα των γονιών μας και τότε θα διαπιστώσουμε πως εκείνη είναι άδεια. Και η ευφυία του Αρκά προσπαθεί να μας το υπενθυμίσει αυτό. Με ένα σπουργίτι βαθιά μετανιωμένο, το οποίο κάνει έναν απολογισμό ζωής και παραδέχεται τα λάθη του στη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος έχει φύγει πια από τη ζωή. Με ένα σπουργίτι που πλέον καλείται να βιώσει και να υποστεί την ίδια συμπεριφορά από τα δικά του παιδιά. Γιατί η ζωή μπορεί να αργεί, αλλά ποτέ δε λησμονεί.
Ο Αρκάς μας έδωσε το σπουδαίο μάθημα πως πρέπει να εκτιμάμε αυτό που έχουμε γιατί τελικά στη ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Μας διδάσκει πως δεν πρέπει να θεωρούμε τους άλλους δεδομένους, ούτε την αγάπη τους, γιατί η ζωή με ένα και μόνο χαστούκι μπορεί να μας υπενθυμίσει το λάθος μας.
Σε ευχαριστούμε Αρκά, γι’ αυτό το μάθημα ζωής..
