«Έχω 5 παιδιά, τα 4 ήταν αγόρια, στο 5ο υπήρξε μια αδυναμία και βγήκε κορίτσι» δήλωσε ο Ζαϊρ Μπολσονάρο για τα παιδιά του. Samba του τρόμου… Αποτυχία θεώρησε την κόρη του, το αδύναμο μέλος της οικογένειας του, ενώ εκείνος συνιστά το πρότυπο της Ρώμης, ιδίως της ηθικής. Διότι μόνο ως ηθικός μπορεί να λογιστεί ένας άνθρωπος που δηλώνει ευθαρσώς ότι δε θα βίαζε τη βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, επειδή είναι πολύ άσχημη. Η ασχήμια της ψυχής του δε φαίνεται να τον τρόμαξε αρκετά.
Και να σου τώρα ο φέρελπις ηγέτης να ανεβαίνει στην εξέδρα για τις προεκλογικές ομιλίες του και με καμάρι να δηλώνει πως η χρήση όπλων θα πρέπει να διδαχθεί ακόμη και σε μικρά παιδιά. Εκείνην την ώρα θεώρησε καλό να εμφανίσει ένα κοριτσάκι με το αυτόματο στο χέρι. Ας τον ενημερώσει κάποιος πως τα παιδιά είναι τα συνώνυμα της αθωότητας, της χαράς και του παιχνιδιού, όχι της κακίας και της δολιότητας που εκείνος αντιπροσωπεύει.
Βέβαια, αυτές οι τόσο φιλάνθρωπες αντιλήψεις και οι τραγελαφικές προεκλογικές πρακτικές πέρασαν τον Ατλαντικό, αφού πρώτα εμφανίστηκαν στην Ευρώπη. Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, Νίκος Μιχαλολιάκος στην Ελλάδα που θεωρεί ότι τα χέρια του είναι καθαρά, αφού δεν έχουν κλέψει και ας χαιρετούν ναζιστικά. Μικρή λεπτομέρεια για εκείνον το γεγονός ότι έχει ρημαχτεί εξαιτίας της θρασύδειλης παράταξής του, η ζωή τόσων αθώων που νύχτα δέχονται τις επιθέσεις της καταλήγοντας στο νοσοκομείο ή και στον θάνατο. Τη μέρα φυσικά όλοι φορούν τη μάσκα των ηθικών και ευυπόληπτων πολιτών προσπαθώντας να κρύψουν ποιοι είναι, λαϊκίζοντας ασύστολα, αλλά η πραγματικότητα δεν κρύβεται.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς μάντης, για να διαπιστώσει πως αν συνεχίσουμε ως παγκόσμια κοινωνία με αυτόν τον τρόπο σκέψης, θα καταλήξουμε στο βάραθρο της καταστροφής. Με τη μισαλλοδοξία και την κακία, ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας πάνω από όλα, δεν πήγε κανείς πουθενά. Κληθήκαμε στην Ευρώπη να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα μείζονος σημασίας θέματα, όπως η οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό, η ανεργία, η διαρροή εγκεφάλων. Από την άλλη πλευρά, στην Αμερική ήρθαν στην επιφάνεια οι αδυναμίες του ισχύοντος πολιτικού συστήματος με την εκλογή του Donald Trump στη θέση του πλανητάρχη, τη μη νομιμοποίηση των εκτρώσεων στην Αργεντινή και την επικείμενη κατίσχυση του Ζαϊρ Μπολσονάρο στη Βραζιλία έναντι του Εργατικού Κόμματος.
Σε μία περίοδο κρίσης είναι πολύ πιθανόν να αναδυθούν φοβικές και ακραίες αντιλήψεις, αλλά μία φορά το είδαμε ως ανθρωπότητα τι σημαίνει να παίρνουν τα ηνία της εξουσίας άτομα που είναι φορείς τέτοιων πεποιθήσεων. Κλάψαμε στα αποκαΐδια ολόκληρων χωριών, ανατριχιάσαμε μπροστά στη θέα εξαθλιωμένων και σκελετωμένων σωμάτων. Τώρα μουδιασμένοι παρακολουθούμε με βία παιδιά της αγκαλιάς να αποχωρίζονται τις μητέρες τους, επειδή μετανάστευσαν στην Αμερική έστω και λαθραία. Παρόλα αυτά εξακολουθούν κάποιοι να χορεύουν ξέφρενα στους ρυθμούς της κακίας που ενορχηστρώνουν τη samba του τρόμου. Φαίνεται το waltz της ειρήνης μας δυσκολεύει, γιατί απαιτεί την τεχνική του σεβασμού.
